20251119poem

บทกวี : ไม้กวาดเก่า : ขวัญข้าว ขวัญเรียมเอย

บ่ายแก่แก่กวาดใบไม้, ในสวนบ้าน

ฤดูกาล, กร่อนไม้กวาดจนขาดวิ่น

กวาดกวาดไปซี่ไม้กวาดหลุดเกลื่อนดิน

เหงื่อไหลรินออกแรงเพิ่มกว่าเดิมนัก

เกือบถอดใจจะไม่กวาดใบไม้ต่อ

แต่แล้วพอมองดูลานบ้านรกหนัก

บอกกับใจ “กวาดให้สุดอย่าหยุดพัก”

ไม้กวาดหักแต่หัวใจไม่ยอมแพ้

ใช้แรงมากกว่าเก่าก็เข้าท่า

คิดเสียว่าออกกำลังยังไม่แก่

ใบไม้ร่วง, คนไม่ร่วงเรื่องจริงแท้

หมั่นดูแลกวาดลานบ้านกวาดลานใจ

ซอกหลืบนั้นซอกมุมนี้ที่หมักหมม

กวาดแล้วเก็บก่อนสายลมพรมพัดใส่

เทลงถุง, ทิ้งลงถังทุกครั้งไป

กวาดครั้งใหม่เปลี่ยนไม้กวาดถัดจากนี้

บางขณะ, วาทกรรมกระทบหู

กวาดกวาดอยู่แต่ความคิดติดปีกหนี

ข่าวพัดโหม “โยมดอกไม้” ใครโบยตี

เหล่าสมี เหมือนไม้กวาดเสื่อมสึกพัง.

.....................................................

ขวัญข้าว ขวัญเรียมเอย