บทกวี : นางพญาเสือโคร่ง : ธรรมรุจา ธรรมสโรช

บทกวี : นางพญาเสือโคร่ง : ธรรมรุจา ธรรมสโรช

บินเถิด... หญิงสาวจงโบยบิน

ไปสู่ถิ่นสู่แคว้นแดนกว้างใหญ่

ยามที่ปีกร่อนลงท่องพงไพร

เจ้าจะได้เห็นเดือนเยือนตะวัน

ผ่านพยับงามแดดแผดเผาผิว

ใบไม้ปลิวลุ่มราบราวภาพฝัน

เจ้าจะอาบทาบแสงแห่งพระจันทร์

จะเห็นอัญมณีรุจีวาว

ณ เกสรสถานลานดอกพุด

หรือสูงสุดสายรุ้งริมทุ่งข้าว

นางพญาเสือโคร่งชมพูพราว

นู่นก็ดาวเรืองทองของชุมชน

ทุกองคาพยพภพกำเนิด

จากบ่อเกิดสู่อังคารการร่วงหล่น

ทุกระยะลดหลั่นบันดาลดล

จะเห็นตนตื่นรับกับปัญญา

บินเถิด... หญิงสาวจงห้าวหาญ

กระแสกาลแกว่งไกวใจแกร่งกว่า

พายุหมุนหนุนปีกเปิดดวงตา

ชีพจรจะกล้าแม้โลกรวน ฯ

.......................................

ธรรมรุจา ธรรมสโรช