บทกวี : เสียงสะท้อนก้องกลับ : ชาคริต แก้วทันคำ
บทกวี : เสียงสะท้อนก้องกลับ : ชาคริต แก้วทันคำ
(1)
กรุงเทพฯ แดดร้อนเปรี้ยงปานตัวแตก
และผมห่างหายไปจากบรรยากาศของเมืองนี้กว่าสิบปีแล้ว
เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า “มึงเป็นนักเขียนอย่างเต็มภาคภูมิ เมื่อกล้ามาปรากฏตัวต่อนักอ่าน”
ก่อนผมจะยิ้มน้อย ๆ รับความสำเร็จนั้น
ใช่ ! เท่านี้ก็ตายตาหลับ
(2)
บนฟุตพาทที่ตัวหนอนปูไม่ได้ระดับ
ผมสะดุดมันเกือบจะทำท่ากบ
จู่ ๆ เกิดวิงเวียนศีรษะคล้ายคนเมาสุรา
แผ่นดินไหวยวบใต้ฝ่าเท้า
ผมทรงกายนิ่ง รวบรวมสติ กำหนดลมหายใจ อย่าให้อาการแพนิคกำเริบ
เสาไฟข้างทางขยับตัวสั่น นกตัวหนึ่งตกใจกระพือปีกบิน
ก่อนทุกอย่างคืนกลับและเคลื่อนไหว
ผมไม่รู้ว่ามันจะทิ้งรอยร้าวเสียหายหรืออาการวิตกต่อไปอีกกี่ริกเตอร์
(3)
ผมเป็นคนแปลกหน้า
เมื่อมายืนท่ามความพลุกพล่านอยู่ที่นี่
พูดแบบชัดถ้อยชัดคำ
แดด ฝุ่น รถรา ความแออัด เหงื่อเหนอะหนะฯ
ไม่เหมาะกับร่างกายและหัวใจใฝ่ความสำเร็จขั้นสุด
ผมจึงเพ่งมองมือตัวเอง
แต่ละเส้นพาดทับตัดกันราวสายไฟยุ่งเหยิงยังไม่ถูกฝังลงใต้ดิน
ผมพร้อมแล้วที่จะเดินทางกลับ
สลัดคราบนักเขียนภูมิฐานในชุดสูทสั่งตัดตัวละหมื่น
กลับไปเป็นคนสวนพรวนดินต้นฉบับให้เร็วที่สุด
(4)
อาฟเตอร์ช็อกอาจเกิดตามมาอย่างต่อเนื่อง
ทุกแรงสั่นสะเทือนย่อมทิ้งอะไรบางอย่างไว้ข้างหลัง
ไฟลท์เดินทางกลับถูกสายการบินเลื่อนไม่มีกำหนด
เพื่อนคนนั้นบอกว่า “มึงอยู่เที่ยวต่อที่นี่ก็ได้ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”
บรรยากาศของเมืองที่ผมห่างหายไปกว่าสิบปีน่ะหรือ
ผมกลายเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่
เสียงสะท้อนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวอยู่ในหู
กลับไปกลับมา
กลับไปกลับมา.
.......................................................
ชาคริต แก้วทันคำ
Link ที่เกี่ยวข้อง
