บทกวี : กรุงเทพฯ : พัวร์บอย พยับแดด

บทกวี : กรุงเทพฯ : พัวร์บอย พยับแดด

ฉันเริ่มหลงลืม

กรุงเทพฯ

เหมือนที่กรุงเทพฯ

เลิกจดจำฉัน

ห้วงปีนั้นหายลับแล้ว

ทรงจำอันงามเหงา

ริมคลองที่เด็กวิ่งไล่เงา

ใบหน้าที่ไม่ย้อนกลับมา

มือคุณมีกลิ่นสนิมกลางคืน

วันที่ร้อนจนอีกาตกลงมาตาย

ความเศร้าที่หยั่งลึกลงใจ

คุณถามฉันว่าคิดเช่นไรกับกรุงเทพฯ ?

เราลาจากกันงันเงียบเรียบง่าย

เหมือนน้ำค้างไม่ทันเอ่ยลาดอกไม้

ฉันเดินหลงอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของป่า

ควานหาใบหน้าของคุณ...

ฉันลืมโครงหน้าคุณเสียแล้ว

จำได้แค่ว่าคุณเกลียดกรุงเทพฯ

มากพอกันกับที่เกลียดฉัน

ฉันยังคงเดินลึกเข้าไปในป่า

ป่าแปลกหน้าทว่าเคยคุ้น

เสียงของกรุงเทพฯ ลอยมาไม่ถึงที่นี่

ส่วนที่ลึกที่สุดของป่ามีอุโมงค์

และฉันร่วงหล่นลงไป

ในโพรงจมูกคุณ

ลมหายใจของคุณ

ไม่มีกรุงเทพฯ

และฉันอีกต่อไป.

..........................................

พัวร์บอย พยับแดด

หมายเหตุ: “พัวร์บอย พยับแดด” เป็นนามปากกา ของ “ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง” ซึ่งได้เดินทางไกลจากโลกนี้ไป เมื่อวันพฤหัสบดีที่ ๑๑ กันยายน ๒๕๖๘ คอลัมน์ “วรรณกรรมออนไลน์” เว็บไซต์ “บางกอกไลฟ์นิวส์” ขอร่วมไว้อาลัยต่อการจากไป และร่วมรำลึกถึง ด้วยการเผยแพร่ผลงาน “บทกวี” ชิ้นนี้เป็นการส่งท้าย

Link ที่เกี่ยวข้อง  

                   “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”

                    วรรณกรรมออนไลน์