บทกวี : ฉันฝันถึงฝันของเรา (I Dreamed a Our Dream) : รอนฝัน ตะวันเศร้า
บทกวี : ฉันฝันถึงฝันของเรา (I Dreamed a Our Dream) : รอนฝัน ตะวันเศร้า
คุณยังมีความฝันอยู่ใช่ไหม
ฉันเองก็ยังฝัน
ฝันว่าได้เป็นกวี
อ่านบทกวีต่อหน้าโลกใบหนึ่ง
แล้วฉันก็สงสัย
ฉันเป็นกวีเช่นใดในโลกแห่งอุดมคติ
ฉันเป็นกวีเช่นใดในโลกแห่งความจริง
ภายใต้โลกอุดมคติใบหนึ่ง
ราวกับห้วงเวลา 3 นาฬิกา
กลางวันเป็นของผู้ใด
กลางคืนเป็นของใครคนไหน
นอกเหนือจากกำแพงขอบบางเท่าแผ่นกระจก
กำลังปริแตกเพื่อกลืนกลาย
เป็นวันแห่งชีวิตวันหนึ่ง
วันนั้นฉันกำลังตกหลุมรัก
เป็นห้วงที่คลับคล้ายการตกหลุมรัก
ฉันแหวกว่ายลงไปในห้วงที่ราบเรียบเบื้องบน
เชี่ยวกรากเบื้องลึกลงไป
สำรวจระดับมากล้นของเสน่หาเหล่านั้น
ฉันได้คำตอบบางอย่างที่ไม่คาดว่าจะได้
หากรักใดจะไร้ตัวตนต่อหน้าเรา
เราเองก็ไร้ตัวตนต่อหน้ารักนั้น
ทว่ากับที่นี่
ที่ที่ฉันกลับมาหายใจความจริง
กำลังถูกล้อมรอบด้วยสิ่งเหล่านั้น
การโดนบางกรอบจารีตสั่งสอนให้กระเสือกกระสน
เพียงเพื่อความสำเร็จของการเป็นเงาในจินตนาการผู้อื่น
สอนให้กลัวความตายมากกว่าการมีชีวิตที่ไร้ความหมาย
นั่นทำให้พวกเราว่านอนสอนง่าย
สั่งสอนได้แม้กระทั่งการลืมศักดิ์ศรี
โยนทิ้งไว้ในลมกระแสนั้นที่เพิ่งพัดผ่านไป
พัดลงสู่แม่น้ำแล้วหายไป
ฉันกลับมามองร่มเงาผู้อื่นซึ่งยังเหยียดตรงอยู่
ร่มเงาที่ยืนเหยียดตรง
ไม่ใช่แค่ร่องรอยคำพิพากษาแห่งดวงตะวัน
ไม่ใช่แค่จำนวนนับทางสถิติของชนชั้นปกครอง
ไม่ใช่ยอดรวมของหัวแต่ละหัวของเครื่องเซ่นไหว้ท่านหัวหน้าเผ่า
เราคือบทกวีบทหนึ่งในสิ่งแวดล้อมหนึ่ง
เราคือข้อความประโยคหนึ่งในโลกใบหนึ่ง
คือการตกหลุมรักซ้ำซากเพื่อหมุนวงโคจรชีวิต
คือการตระหนักว่าเงาคือชีวิตและชีวิตคือเงาของเรา
บทกวีพร้อมถูกลืมเมื่อกลางคืนกลายเป็นกลางวัน
จะกลับคืนสู่ข้อความเพ้อฝันเมื่อไหร่ก็ตาม
เราก็ยังกลายเป็นสิ่งแอบแฝงที่แวดล้อมพวกท่านเสมอ
ตอนนี้ คุณยังฝันว่ายังเป็นกวีอยู่หรือไม่
ฉันกำลังฝันถึงสิ่งแวดล้อมที่ดี
ณ ที่ซึ่งอนุญาตประกอบความเพ้อฝันของเรา
ให้สูงขึ้นไปกว่าที่ๆพวกท่านดำรงอยู่
แม้ไม่อาจคาดเดาสิ่งที่จะตามมา
เราจะทำให้แน่แก่ใจเอง
เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง.
..................................................
รอนฝัน ตะวันเศร้า
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
