บทกวี : สิ่งเดียวที่หลงเหลือ : สิริวตี
บทกวี : สิ่งเดียวที่หลงเหลือ : สิริวตี
ความเงียบที่มิอาจปิดบัง
สะพรึงกับความกลัวไร้แรงต้าน
เท้ามิอาจเหยียบแผ่นดิน
และเรามิอยู่เทียมฟ้า
แม้ดอกไม้มิอาจแบ่งบาน
สายน้ำล่องไหล รวดเร็ว สาดซัด
สีสนิมเขรอะ
เมื่อวานสูญสลายแล้ว
วันนี้สูญสลายยิ่งกว่า
ทะเลโคลนและคลื่นเห่เป็นเสียงคร่ำครวญ
ที่ที่มิเคยได้ยินกลับเสียงดัง
กลิ่นดินหอมเหือดหาย
กลิ่นสาบความตายกลิ่นใหม่
เสียดแทงจมูก
ระหว่างนรกและนรก
มีนรกเกินกว่านรกได้อีก
นี่ไม่ใช่ชีวิต
เป็นสิ่งใดไม่รู้ที่ให้กายหยาบเผชิญ
ทิ้งเนื้อแท้ไว้โลกหน้า
เหลือเศษซากลมหายใจ
พลีดวงวิญญาณให้กับภัยพิบัติ
ไร้ต้านทาน
รถยนต์คันนั้นลอยซัดไปกับกระแสน้ำ
สิ้นสุดสถานีตรงกำแพงบ้านใดบ้านหนึ่ง
ซึ่งกำลังครืนในไม่ช้า
เสียงกรีดร้องจากอีกสถานที่หนึ่ง
มัจจุราชพาพ่อของเธอไปด้วย
ที่ไหนสักที่
แต่มิใช่ที่นี่
สิ่งเดียวที่หลงเหลือคือ
หายนะ.
.................................
สิริวตี
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
