บทกวี : โลกใบนี้ใช่ว่าเป็นของเรา : ชาย แสงอากาศ

บทกวี : โลกใบนี้ใช่ว่าเป็นของเรา : ชาย แสงอากาศ

เห็นฟ้า ไม่เป็นเช่นวันเก่า

เมืองบ้านย่านเหย้าไม่เหมือนก่อน

อากาศฟาดดินกินลุ่มดอน

อกเอ๋ย สั่นคลอนแล้วมนุษย์

มรสุมรุมฉีกอีกหลายครั้ง

โลกมิอาจหันหลังยังห้วงพิสุทธิ์

พลิกสะทกตกระกำโลกชำรุด

ผวนผันเกินยันหยุดสะดุดสะเทือน

สืบทอดมรดกวิตกอากาศ

วิถีชีวิตผิดพลาดขยะเขยื้อน

อุตสาหกรรมศักดิ์สิทธิ์วิกฤติเตือน

บริโภคตะกละเกลื่อนเถื่อนตะกลาม

ธรรมชาติสาบสูญเสียค่อนโลก

วิปโยคโศกสมุทรสุดเกรงขาม

เดือดพายุปะทุถี่กี่ทุ่งทาม

ระเบิดฝนล้นข้ามคามเขตภัย

ถนนสายกลายเป็นเส้นคูคลอง

หนุนบึงหนองเป็นน่านน้ำกลืนหนามไหน่

ทางชีวันผันผวนปรวนแปรไป

น้ำท่วมถิ่นกินหัวใจใครบ้างแล้ว

คน สัตว์ สิ่งของ ต้องอพยพ

เก็บซากใจให้สงบสงัดแผ่ว

น้ำหนักในน้ำนองล่องล้นแนว

คนต่อแถวรับกล่องข้าวยาวเรียงราย

โคลนเลนกินถิ่นร้านบ้านเปื่อยยุ่ย

ควักคุ้ยดินตมจมเสียหาย

คนยากจนอับจนทนรั้งท้าย

คนหน้างานประสานฝ่ายคลายบรรเทา

น้ำท่วมลด ทดแล้วร่วม ท่วมแล้วลด

เป็นปรากฏการณ์ก่อต่อทบเท่า

วังวนทนทุกข์ทุกหนักเบา

มองมุมใหม่ เมื่อมุมเก่าเขลาปัญญา

มนุษย์รุดปรับตัวปรับหัวใจ

อยู่ร่วมกับสรรพใดไร้ปัญหา

เราวาดหวังได้ไหมมนุษย์มนา

อัตตาอย่าระรานผลาญอื่นใด

เราสร้างหวังได้ไหมมนุษย์มนา

โลกใบนี้ใช่ว่า... เป็นของเรา.

...........................................

ชาย แสงอากาศ

Link ที่เกี่ยวข้อง  

               “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”

                วรรณกรรมออนไลน์