บทกวี : สูงสุดของมนุษย์ : กรวิก อุนะพำนัก
บทกวี : สูงสุดของมนุษย์ : กรวิก อุนะพำนัก
โลกธาตุขาดน้ำเลี้ยง
กลายเป็นเพียงแผ่นดินโชยกลิ่นแห้ง
มอดไหม้หน่ายระโหยโรยแรง
เกินแต่งแต้มพลิกฟื้นกลับคืนมา
ที่นี่ไม่มีญาติพี่น้อง
กระสุนปืนขึ้นครองเลือดนองหน้า
เทียบชีวิตสูงงามตามเงินตรา
หมดสิ้นคุณค่าเนื้อหาใด
เรือทุกท่ามุ่งหน้าหาความสุข
ต่างเร้าปลุกปรัชญาชีวิตใหม่
ทิวธงเลือนรางยังห่างไกล
อับปางลับไปก็หลายคน
แย่งได้แย่งเอาเพื่อเป้าหมาย
เหยียบกันวอดวายจนปี้ป่น
ประเดประดังกล้ำกลืนเรื่องฝืนทน
เพื่อความสุขล้นแค่คำเดียว
ที่นี่เปล่าร้างทางสร้างสรรค์
แพร่กระจายเผ่าพันธุ์พืชเชิงเดี่ยว
เมล็ดพันธุ์แตกต่างอันปราดเปรียว
ถูกขังฝ่อเหี่ยวกับเวลา
กลางทะเลแห่งนี้มีที่เหลือ
ระหว่างธงนำเรือออกค้นหา
Gen Beta ถามเอไอแทนตำรา
“ความสุขหน้าตาเป็นอย่างไร
ต้องทุ่มเงินเท่าใดจึงได้มา
แลกชีวิตแสวงหาคุ้มค่าไหม
คือสูงสุดของมนุษย์แล้วหรือไร
วานอาจารย์เอไอช่วยบอกที ?”
...........................................
กรวิก อุนะพำนัก
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
