บทกวี : บ้าน : อินดา ปาปิชา
บทกวี : บ้าน : อินดา ปาปิชา
บ้าน
- วัยเยาว์ -
ฉันมีชีวิตรอดปลอดภัยดี ด้วยหนี้บุญคุณ ในนาม “ครอบครัว”
อ้อมกอดของแม่ ดั่งแม่น้ำ โอบอุ้ม ชุ่มชื่นใจ
ดุอาร์ของพ่อ ดั่งลำธาร หาญกล้า หลั่งไหลริน
ตักหนุนของยาย ดั่งท้องทะเล เห่กล่อม กลบทุกข์กังวล
นิทานของตา ดั่งบึงน้ำ ลึกล้ำ ย้ำเตือนใจ
โฉมหน้าแห่งความรักไร้เงื่อนไข
แอบซ่อนอยู่ เงียบงัน ทั่วทุกอณูของบ้าน
- แรกรุ่น –
ฤดูกาลผันผ่าน อุณหภูมิเปลี่ยนผัน
ร้อน ฝน หนาว หมุนเวียน
ปูเสฉวนผลัดเปลือก ครั้งแล้วครั้งเล่า
บ้านจำแลงกาย
บ้านของฉัน คือ คุณ คุณ คุณ และคุณ
ละ จากบ้านหลังหนึ่ง เพื่อแสวงหา อีกหลัง
ผละ จากใครคนหนึ่ง เพื่อพบใคร อีกคน อีกคน และอีกคน
- ร่วงโรย –
บ้าน คือ ตัวฉัน
ฉัน คือ บ้านหลังนั้น ที่ชีวิตเฝ้าโหยหา
บ้าน อยู่ข้างในนี้ ในหัวใจของฉัน
ที่พักพิงสุดท้ายแห่งชีวิตนิรันดร์
บ้าน คือ โลก
ฉันเดินทางยาวไกลบนโลกใบนี้
ถึงจุดกึ่งกลางพอดี จากระยะเริ่มต้นและหมุดหมาย
มีชีวิต ดำรงตนในปัจจุบัน ทบทวนอดีต คิดฝันถึงอนาคต
ฉันตระหนัก
แท้จริงแล้ว...
ณ ขอบฟ้าอันเลือนราง
ที่สุดของปลายทาง กลับอยู่ใกล้เพียงปลายมือ.
..............................................
อินดา ปาปิชา
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
