บทกวี : ปรางน้อย : พัฒนะ ปฐมพงศ์
บทกวี : ปรางน้อย : พัฒนะ ปฐมพงศ์
มาเถิดมาบ้านนี้ สิเด็กน้อย
อย่านั่งน้ำตาปรอยอยู่หน้าบ้าน
พ่อแม่เธอในเรือนสะเทือนสะท้าน
เสียงเกรี้ยวกราดดังผ่านถึงบ้านเรา
เธอนั่งน้ำตาตก เธออกหวั่น
ในบ้านนั้นมันสุมไฟรุมเศร้า
น้ำตาเธอทลายโลกวัยเยาว์
นั่งกอดเข่าเจ่าจุก ซุกน้ำตา
มาเถิดมาบ้านนี้ สิเด็กน้อย
มาเช็ดรอยแก้มปรางที่พร่างพร่า
กวักมือเรียกเด็กน้อย มาเถอะมา
กินขนมดีกว่าอย่านั่งฟัง
เธอว่า “พ่อแม่ทะเลาะกัน”
เสียงสนั่นสะเทือนเรือนทั้งหลัง
ลุงว่าแค่ “พ่อแม่เธอพูดเสียงดัง”
มาเถอะมานั่ง ในบ้านเรา
กินขนมแล้วดูทีวี
เช็ดน้ำตาที่มีลบรอยเศร้า
แก้มปรางเธอควรงามสมยามเยาว์
ใจอย่าเฉาก่อนวัยจะได้งาม
ใจอยากร้องร้องไปลุงไม่ว่า
ร่ำน้ำตาร่ำได้ลุงไม่ห้าม
กลัวแต่ความนึกคิดจะติดตาม
กลัวแต่ความรุนแรงจะแฝงใจ
ร้องไห้เถอะถ้าหากยังอยากร้อง
เผชิญความเศร้าหมองอย่างผ่องใส
ร้องแล้วเช็ดน้ำตาจากหน้าไป
ปรางไม่ควรเคลือบไคลคราบน้ำตา
หลับสักตื่นพรุ่งนี้นะเด็กน้อย
ลืมทุกถ้อยรอยเพลิงแล้วเริงร่า
โลกรุนแรงเรียงราย ทุกชายคา
รักแล้วฆ่าค่ารักมานักแล้ว.
..........................................
พัฒนะ ปฐมพงศ์
Link ที่เกี่ยวข้อง