บทกวี : ภาพถ่ายหนึ่งใบ : พิชญะ ลาภาพันธุ์

บทกวี : ภาพถ่ายหนึ่งใบ : พิชญะ ลาภาพันธุ์

ใบหน้าของสงคราม

อาจเป็นเธอ ตัวแทนของโลกทั้งใบ

ในภาพถ่าย จุดเล็ก ๆ ในฝูงชน

ผมดำผิวคล้ำเปื้อนโคลน

อายุประมาณผม

เพศของเธอตลอดมาถูกมองเป็นเพียงสมบัติหรือสำคัญในบางช่วง

กระทำโดยผม เพศของผม

ผมไม่รู้รู้สึกเช่นไร หากถูกจดจ้องเรือนร่างอันไม่ได้กำหนดเองให้ถูกจดจ้อง

ผมไม่รู้ ได้แต่สมมติหากเป็นอีกเพศ และหากอยู่ในสภาพสถานการณ์เช่นเธอ

อาจมีระเบิดลูกหนึ่งฆ่าคนในโลกของผม ทั้งหมด

ผมไม่รู้ เพราะเธอเป็นแค่ส่วนหนึ่งของภาพถ่าย

ในพาดหัวข่าวเหยื่อสงครามและคำบอกเล่าสถานการณ์ปัจจุบัน ไม่มีเรื่องของเธอ ไม่มี

ผมเจอเธอขณะที่อัลกอริทึมได้ป้อนข้อมูลให้ผม ข้อมูลที่มันเลือกให้

เช่นนั้นผมก็เจอเธอ ผมรู้สึกผูกพันกับเธออย่างบรรยายไม่ถูก

ทั้งที่แตกต่าง ทุกคุณสมบัติพื้นฐาน

ผมเจ็บปวดเท่าเธอรึเปล่า เชื่อศาสนาเดียวกับเธอหรือ หรืออยู่เขตพรมแดนเดียวกับเธอ

ไม่หรอก ไม่ ชีวิตของผมคือการมีชีวิต และทิ่มแทงคนอื่นโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

ในพรมแดนของผม สงครามระหว่างชีวิตประจำวันและความคิดกบฏต่อระบบในตัวผม เหมือนผมทำสงครามเช่นกัน

ทุกชั่วขณะถูกควบคุมด้วยมือที่มองไม่เห็น หรือถูกจับจ้องเป็นส่วนหนึ่งของภาพถ่ายสักใบ

เหมือนถูกจับตามอง

ด้วยกล้องวงจรปิด มือถือ หรือโพราลอยด์ขาวดำ ผมมีตัวตนและถูกจับจ้อง

ถูกกะเกณฑ์เป็นหน่วยย่อยในหลายชื่อในระบบการศึกษาหรือรัฐบาล เป็นแค่ชื่อ

อันถูกทำให้ว่างเปล่าและเป็นหนึ่ง แค่หนึ่งในอนันต์

ผมรู้สึกผูกพันกับเธอ ไม่อาจจะพูดและไม่มีสิทธิ์พูดว่าโลกของเราเหมือนกัน

เพราะผมไม่ได้รู้สึกเช่น และไม่มีวันรู้สึกปวดร้าวจากสงครามเช่น

แต่เราพยายามมีชีวิตอยู่ เราสองคน ไม่ว่าจะมีตัวตนหรือไม่ก็ตาม ขอแค่มีชีวิต

ไม่ว่าชีวิตจะเป็นของเราหรือเปล่า หรือไม่เคยเป็น

ไม่ว่าจะตายด้านหรือตายไปแล้ว

อย่างน้อยเราก็มีชีวิต

ในภาพถ่ายที่ถูกหลงลืม.

.....................................

พิชญะ ลาภาพันธุ์

Link ที่เกี่ยวข้อง

               “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

                วรรณกรรมออนไลน์