บทกวี : รถพยาบาล : ‘เวโรนีค’
บทกวี : รถพยาบาล : ‘เวโรนีค’
เวลาเช่นนี้ที่คุณมองเห็นตึกแถวฝั่งตรงข้ามห้องเช่า
และตลาดสดยามเที่ยงคืน
คล้ายกับหัวใจซึ่งกำลังเต้น
สูบฉีดด้วยเสียงโหวกเหวกและพลุกพล่านของผู้คน
ทั้งใกล้ชิดและห่างไกลราวกับคุณ
ลอยสูงขึ้นไปขณะเฝ้าดู
กองไฟโดดเดี่ยวท่ามกลางท้องฟ้าไร้ดาว
แสงสีแดงจากไฟไซเรนนั้นสาดกระทบ
ผืนน้ำเงียบสงบและมืดมิด
ในห้วงคิดคำนึง
เหมือนแผ่นอกกระเพื่อมไหว
และนั่นก็คือเมือง หลับใหลไม่รู้เรื่องราวอยู่แทบเท้าเรา
ทว่าในความฝันของมัน
ที่เราต่างมีชีวิตอยู่
หาใช่ทุกคนที่จะได้เอ่ยคำร่ำลา
ดูมันจะเป็นสิ่งจริง
น้อยเสียยิ่งไปกว่า
เงาบนผืนม่านและผนังห้องที่โอบล้อมเราไว้
เสียงหวีดแว่วนั้นห่างไกลออกไป
กระทั่งยินเพียงลมหายใจ ติดขัดและขาดห้วง
จนเหมือนไม่ใช่คุณที่กำลังหายใจ
เวลาเช่นนี้ที่คุณรู้สึกถึงแรงเหยียดตึงราวจะขาดจากกัน
ของด้ายอันแสนบอบบาง
ที่พยุงรั้งน้ำหนักความหวังทั้งหมดของคุณ
ซึ่งเป็นแค่เซลล์หนึ่ง
ในจำนวนนับล้าน
รวมกันเป็นแต่ละชิ้นส่วนองคาพยพของสิ่งมีชีวิตมหึมาชนิดหนึ่ง
ถนนและลำคลองดั่งเส้นเลือด
หล่อเลี้ยงเรือนกาย
อันไร้วิญญาณและยืนยาวไร้สิ้นสุดของมัน.
..............................................................
‘เวโรนีค’
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
