บทกวี : เช่าโรงอุปรากร : บ่าว ปุเลาอุดัง

บทกวี : เช่าโรงอุปรากร : บ่าว ปุเลาอุดัง

๑.

“ทางเข้าทางนี้ เชิญครับ”

สิ้นสุดคำสำทับ เขาวับหาย

เสียงเท้าแผ่วเพียงลมวูบพราย

ผ่านช่องลมฉลุลายโถงมืดนั้น

ตามทางเดินวงกตกลีบกุหลาบ

ว่อนแว่วกระซิบกระซาบราวห้วงฝัน

คุณเคลิ้มเคลื่อนดั่งเพลงเพรียกเหล่าคนธรรพ์

ก่อนพบตนงงงัน ผลักบานประตู

๒.

“ยินดีต้อนรับสู่โรงอุปรากร”

เชิญท่านพักผ่อนก่อนสักครู่

ใช่ครับ นั่นฉากวาดภูซ้อนภู

สมรภูมิต่อสู้ ฉากฟาดฟัน

เลือกมุมมืดสักมุมสิซุ่มซ่อน

แบ่งเช่าโรงอุปรากรซุกหลับฝัน

เพื่อรอบทตัวเบี้ย หรือนายพัน

ม้า ขุน รอประจัน กลางเวที

“เลือกบทได้นะครับ แต่ต้องจ่าย”

ได้ครองค่ายค่อยกอบคืนตามศักดิ์ศรี

มีต้นทุน มีแต่ยิ่งทบทวี

ไม่มี ก็รับบทไปตามบุญ

ใช่ครับ ขุนกับขุนยกทัพตี

หลังเวทีต่างกอดคอกันเกื้อหนุน

บทพ่อค้าก็ขายค้าและกักตุน

รีดเค้นคุณและคุณจนหยดสุดท้าย

ที่ลอยเด่นท่ามดวงหน้าละเมอฝัน

นั่นปลอมแปลงสรวงสวรรค์ออกเร่ขาย

ที่โหนหาบพรรคพวกสะดวกสบาย

นั่นคร่ำเคร่งเขียนนิยายขายตัวเอง

๓.

ไม่รับรู้คืนวันในอ่อนล้า

ไม่รู้ว่ามือกำกับไหวคร่ำเคร่ง

แสดงให้ผ่านพ้นอีกวัน เท่านั้นเอง

เต้นให้ผ่านแต่ละเพลงและตอบรับ

๔.

“ทางออกเชิญหรือครับ เชิญทางนี้”

ปลายวงกตแสงริบหรี่คือทางกลับ

หากพร้อมจ่าย ? ประตูลัดจะเปิดรับ

หรืออีกทางเลือกนะครับ อยู่กับเรา

อดทนเรียนรู้ สู้ฝึกฝน

เพื่อข้ามพ้นขยับบทจากบทเก่า

หยุดฟังความเป็นมนุษย์คอยเร่งเร้า

เป็นตัวละครเติมเรื่องเล่าชั่วนิรันดร์.

..................................................

บ่าว ปุเลาอุดัง

Link ที่เกี่ยวข้อง

               “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

                วรรณกรรมออนไลน์