บทกวี : ความโง่งมและการตระหนักรู้ : เพียงบิน
บทกวี : ความโง่งมและการตระหนักรู้ : เพียงบิน
คุณรู้ไปเสียหมดว่าควรวางมือของคุณตรงไหน
ควรมองตาฉันอย่างไร
ยามไหนฉันต้องการให้จูบและให้ผละออก
ตอนไหนควรดึงฉันให้ชิดใกล้
ตอนไหนควรยกฉันให้สูงขึ้น
คุณเป็นสายน้ำที่รู้ว่าเมื่อใดควรถาโถม
เมื่อใดควรโอนอ่อนผ่อนปรน
สายตาคุณเป็นความหลงใหลใฝ่หา
เป็นความนิรันดร์ของห้วงเวลา
ฉันรักยามคุณจูบ
ยามคุณสัมผัสอย่างไร้ซึ่งความลังเล
โอบกอดอย่างไม่กลัวว่าฉันจะทำลายคุณ
มองตาแล้วโอบมือรอบลำคอ
ออกแรงโดยไม่กลัวว่าฉันจะตาย
เสียงกระซิบของคุณเป็นเหมือนความสงบเงียบของสวรรค์
ของความกรุณาปรานีอันเย็นเยียบ
แม้ว่าคุณจะลงแรงอย่างกับอยากให้แหลกสลาย
ยามสิ้นไร้ทางเลือกอยู่ใต้เรือนร่างคุณ
โลกทั้งใบบีบอัดเข้าหากัน
ความตระหนักรู้แบนลีบ
แต่ความฝันคมชัด
เต้นรำโดยไม่แยแสความตาย
เมื่อนั้นฉันจึงตระหนักถึงชีวิต
ดวงตาพร่าเลือนจนภาพคุณวูบไหว
คุณรู้ได้เองว่าควรเบาแรงลง
คุณรู้ดีไปเสียหมดว่าอะไรทำให้ฉันพอใจ
ฉันจะอธิบายคุณอย่างไรว่ามันทำให้ฉันใกล้ชิดชีวิต
เมื่อคุณโอบกอด
ยื่นมือมารับความเป็นมนุษย์อันแหว่งวิ่น
มันอาจเป็นความปรารถนา
แต่เป็นปรารถนาอันบอกฉันว่าอย่ากลัวตาย
การกล้าวางชีวิตไว้ในมือใครบางคน
รอดูว่าเขาจะกอบกุมจนแตกหรือโอบรับค่อย ๆ
เป็นทั้งความโง่งมและการตระหนักรู้
-ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันตาย.
................................................
เพียงบิน
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
