บทกวี : ขอนไม้และสายน้ำ : ศิวกานท์ ปทุมสูติ
บทกวี : ขอนไม้และสายน้ำ : ศิวกานท์ ปทุมสูติ
เซาะกร่อนในรอนแรมแห่งวารี
กลางสายนทีวนาเถื่อน
นิ่งนอนขอนยักษ์มิพักสะเทือน
ทั้งเกลื่อนรางธารลดหลั่นซุง
หุบห้วยมหาธารยังถั่นถั่ง
เกาะแก่งอันกักขังพนังบุ่ง
ชรากาลวงกตในคดคุ้ง
ค่อยชะวากเวิ้งวุ้งและวังวน
เซาะหลากตระพักพร่างพลังอุทก
จากตาดผาน้ำตกยังตกหล่น
ผุกร่อนขอนตะไคร่ไม่คงทน
มิอาจกักทะลักล้นชลาลัย
ปรักหักซากซุงร่วมบุ่งวิบาก
ซบซากปรักรานด้วยกาลสมัย
มิอาจรั้งวันเวลาที่เปล่าไร้
อันขอนไม้ใหญ่ยุ่ยไม่ยาวยืน
ที่กั้นกีดปิดขวางทางน้ำผ่าน
ทั้งโตรกผาป่าธารสะท้านตื่น
ขอนและซุงเสื่อมทรามข้ามวันคืน
ค่อยถูกกลืนซากกลวงในห้วงน้ำ
จึงราบลุ่มไร่นาธัญเกษตร
ฝั่งนิเวศนคราไกลผาถ้ำ
ได้เติบผลิบุปผาอารยธรรม
มิจดจำขอนไม้ซึ่งเคยมี
แม้ปู่ตาย่ายายสืบสายธาร
จะเล่าซ้ำตำนานสถานที่
ก็ร้างไกลบุตรธิดาวารี
พรุ่งนี้ของสายน้ำยังร่ำริน.
.....................................
ศิวกานท์ ปทุมสูติ
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”