บทกวี : ในห้องหับกับจักรวาลแห่งความเศร้า : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
บทกวี : ในห้องหับกับจักรวาลแห่งความเศร้า : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
ในห้องหับกับห้วงแห่งความหลัง
เธอคงยังฝังร่างกลางความเศร้า
คมน้ำตาทิ่มใส่ใจสีเทา
หนังเรื่องเก่าเล่าซ้ำย้ำเรื่องเดิม
แก้วที่แตก - แตกแล้วก็แตกอีก
แผลที่ฉีก - ฉีกกว้างยังฉีกเพิ่ม
ใจที่หมด - หมดใจไร้ใจเติม
ทุกข์ที่เสริมสาปส่งความทรงจำ
เธอปิดห้องไม่มองท้องฟ้าเปลี่ยน
เธอปิดหูวนเวียนเสียงครวญคร่ำ
เธอปิดใจในโลกอันมืดดำ
เธอปิดคำอภัยให้ตัวเอง
เธอก้าวพลาดจุดไหนในชีวิต
ใครทำผิดคิดร้ายหมายข่มเหง
หรือโลกแตกแหลกไปให้กลัวเกรง
เธอจึงสิ้นเสียงเพลงบรรเลงใจ
สิ้นเสียงเพลงยามเช้าเหล่านกฟ้า
สูญสองตาวาววามความสดใส
เสียปากอิ่มยิ้มรับกับดอกไม้
เศร้าจนไร้หัวใจไว้ตรึกตรอง
หมู่แมกไม้ต่างดิ้นรนและทนอยู่
สรรพสัตว์ต่างต่อสู้กันทั้งผอง
ต่างมีทุกข์เก็บไว้ในครอบครอง
ทุกคนต้องเรียนรู้และสู้ทน
ดวงตะวันกาลก่อนไม่ย้อนกลับ
ตื่นขึ้นรับฤดูกาลการเริ่มต้น
ลืมพายุวันวานพัดผ่านพ้น
เธอเป็นคนคนใหม่ได้ทุกวัน
เธอมีสิทธิ์มีสุขมีทุกอย่าง
มีกระจ่างในจิตความคิดฝัน
มีช่วงเวลาเลิศล้ำอัศจรรย์
เพียงเปิดห้องอันเงียบงัน...พลันก้าวเดิน.
.........................................................
จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
