บทกวี : บทสนทนา : อโลชา เวียงพงศ์

บทกวี : บทสนทนา : อโลชา เวียงพงศ์

หรือกลุ่มแดดสีส้มได้ทำอะไรลงไป
เมื่อมองจากตรงนี้ หลังคาที่โผล่พ้นขึ้นมาจากดงต้นกกของบ้านหลังนั้น
จึงดูคล้ายศีรษะอันล้านเลี่ยน
เรืองอยู่ด้วยเสียงกลองทึบ ๆ ฟังดูประหลาด
เหมือนจังหวะเต้นของหัวใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียก
เหมือนเสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ของบทสนทนาที่กำลังเริ่มต้น
ทว่าท้องฟ้าก็อวลไปด้วยกลิ่นอันคุ้นชินและไม่เคยเปลี่ยน
การเฝ้าคอย - ญาติผู้น้องของการถูกหลงลืม
ฉันได้ยิน, ในบางครั้งที่นั่งมอง, มันผุดขึ้น-
เป็นเค้าร่างที่ค่อย ๆ แจ่มชัดของบ้านอันทรุดโทรมผุพังหลังหนึ่ง
ซึ่งฝังอยู่ภายในใจฉันมานานเช่นกัน
ราวกับพยายามฟื้นตื่น
จากความทรงจำเมื่อครั้งวัยเยาว์
ที่จดจำเค้าร่างอันคลับคล้ายตัวของมันเองขึ้นมาได้
แล้วลมก็พัดใบไม้เกรียวเข้าไปในเรื่องเล่า
ที่ถูกเล่าซ้ำ ?, หรือที่กำลังจะถูกเล่า ? - อดีตบ้านร้างหลังนั้น
เคยเป็นชายผู้เดียวดายทุกข์ตรม.

..............................................
อโลชา เวียงพงศ์

Link ที่เกี่ยวข้อง 

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี” 

          วรรณกรรมออนไลน์