บทกวี : ว่าจะออกไปข้างนอก : รอนฝัน ตะวันเศร้า

บทกวี : ว่าจะออกไปข้างนอก : รอนฝัน ตะวันเศร้า

ว่าจะออกไปข้างนอก

ค่ำคืนนี้

แต่ผมก็ถึงจุดละลาย

ยืดย้วยเกินไป

ผมกลัวการจมหาย

ไปกับถนน

ไปกับตักที่ไม่มีให้หนุน

ดวงดาวหัวเราะเยาะมากมาย

ถึงการต้องมาคิดถึง

ความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้

ที่มันเคยมีเธอเป็นส่วนประกอบ

หญิงสาวไม่เคยร่วงหล่นลงมา

เธอไม่เคยเป็นลอตเตอรี่ใบสุดท้ายของชีวิต

เหมือนเป็นโชคลาภราคาต่ำกว่าทุน

แต่ก็ทำให้การหมกมุ่นกลายเป็นสมาธิ

การครุ่นคิดกลายเป็นปรัชญา

เงาของกันและกัน

ต่างมีเร่ร่อนจนกว่าจะพบกันใหม่

เป็นรหัสนัยในชะตากรรม

บางครั้งแขนขาของผม

ก็หมดเรี่ยวแรง

ไปกับจินตนาการถึงอดีตกาล

ความรักคือไวรัส

ปลายเล็บเย็นชา

และโพรงจมูกก็ลุกเป็นไฟ

นั่นแหละคือเธอ

ความรักคือไวรัส

ตอนนี้ไม่มีเธอ

นานนับสหัสวรรษ

กว่าที่ผมจะพูดได้เต็มปาก

ในวันที่กะว่าจะออกไปข้างนอก

เพื่อจมไปกับพื้นถนน

ไม่ก็ความมืด

ในฐานะที่มีชีวิต

มานานเกินกว่าจะกลัว

แต่ผมก็ยืดย้วยเกินไป

ละลายเหนียวหนืด

คืนนี้จึงเป็นอีกคืน

ที่คิดถึงเธอมากเกินไป.

.................................

รอนฝัน ตะวันเศร้า

Link ที่เกี่ยวข้อง 

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี” 

          วรรณกรรมออนไลน์