บทกวี : ทุกข์ประจำออฟฟิศซินโดรม : อดิศร ไพรวัฒนานุพันธ์
บทกวี : ทุกข์ประจำออฟฟิศซินโดรม : อดิศร ไพรวัฒนานุพันธ์
เสียงดังตึงตึงต่อเนื่องเหมือนการกระแทก
กล้ามเนื้อไม่ยอมคลายต้องโดนเช่นนี้
ไล่บ่า สะบัก หลัง ไปทีละข้าง ช็อตด้วยไฟฟ้า
เจ็บ แสบผิวคือธรรมดา เป็นทุกข์ประจำ
คลื่นไฟฟ้าสะเทือนอยู่ในร่าง คลื่นความคิดสะท้านอยู่ในจิต
ไม่หวังหายโรคแล้ว ไม่ถามว่าเมื่อใดจะห่างหมอได้อีก
ขอเพียงมาแต่ละคราวเพื่อบรรเทา เพียงพอใช้ชีวิตชั่วคราว
จบช็อกเวฟ ต่อด้วยนวดและกายภาพบำบัดด้วยแรงคน
กดและเค้นตามจุด เหมือนขยี้ร่างให้ยิ่งช้ำ แล้วโยกขยับแขนขาให้ยืดหยุ่น
ยังไม่พอ เอาไม่อยู่ ไม่สาสมกับก้อนยึดผิดที่ผิดทางอันกระจายอยู่หลายสัดส่วน
แพทย์ชำนาญการฝังเข็ม จิ้มลงไป ควานเข็มสะกิดมัดที่หดเกร็ง
เจ็บทุกขั้นตอน หากจำต้อง ยั้งความหนักหนาก่อนลุกลาม
มันดีขึ้นแล้ว
แรกเริ่มมาหา ทั้งปวดหัวข้างเดียวและบ้านหมุน
ตอนนี้ไม่แล้ว หากไม่ไกลจากจุดเดิมเท่าไร
มันไม่ดีพอ
คุณรู้ดี จึงต้องเสพติดกระบวนการรักษาที่เจ็บตัว
แต่ละเดือนเหมือนร่างกายวอนหามาเยือนซ้ำ
อาการทั้งมวลไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
หากด้วยการงานบีบบังคับ
คุณทุ่มเทมากมาย แลกด้วยการร่างพัง สังเวยให้งาน
การงานดีขึ้นแล้ว
ตำแหน่งก้าวหน้า เงินเดือนเพิ่มมาจากหนหลังเป็นเท่าตัว
แต่หยุดไม่ได้ คุณเฉือนชนะคนอื่นได้ด้วยการลงแรงไร้สิ้นสุดเท่านั้น
การงานไม่ดีพอ
คุณรู้ดี จึงต้องฝืนอยู่เสมอ
แล้วก็กลับมานอนสงบ คลายแบบเจ็บ ๆ รับสภาพในที่ประจำ
ตามประสาคนพยายามดีขึ้น ที่ไม่เคยดีพอ
ไม่มีทางที่จะดีพอ.
..........................................................
อดิศร ไพรวัฒนานุพันธ์
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
