บทกวี : ลบลืมทางกลับสู่วงกตความเกลียดชัง : ชบาแดง
บทกวี : ลบลืมทางกลับสู่วงกตความเกลียดชัง : ชบาแดง
ฉันหลงเข้าไปในหุบเขาวงกต
เช้า สาย บ่าย ค่ำ เดินย่ำอยู่ในนั้น
ทิวากาล, ตะวันส่องแสงมาแผดร้อน
ฉันไม่เคยเริงร่าเช่นกวางที่กระโดดโลดเต้นอยู่กลางทุ่ง
ราตรีกาล, สายลมพัดโชยมาหนาวเหน็บ
ฉันไม่เคยหลับฝันถึงสันติสุขอันแท้จริง
สัตว์ร้ายที่ไม่เคยเห็นแม้แต่เงา
ผ่านมาแซ่ซ้องว่าฉันเป็นพระเจ้าของพวกมัน
กระซิบกระซาบหัวอกให้วิ่งออกไป
ขย้ำดอกไม้ที่กำลังจะบาน
ขยี้ผีเสื้อที่กำลังโบยบิน
ประหนึ่งว่าทำเช่นนั้นแล้วฉันคือผู้อัปราชัย
แต่เมื่อทุกสรรพสิ่งแหลกลาญ
ฉันกลับรู้สึกเหนื่อยล้า
ยิ่งก้าวไปข้างหน้า
ฉันกลับเปล่าเปลี่ยว
จวบจนได้สดับฟังวจนะแห่งศาสดามูฮัมหมัด
“ที่แข็งแกร่งมิใช่ผู้ที่สามารถล้มคู่ต่อสู้
แต่คือผู้ที่ควบคุมตนได้ในยามโกรธขึง”
เช่นนั้นฉันจึงเข้าใจว่าการเดินทางสู่วงกตแห่งนี้
ไม่ใช่ความบังเอิญที่ใครจะเตร็ดเตร่เข้ามาก็ได้
ผู้ที่ปิศาจแห่งริษยาวิ่งพล่านในใจต่างหาก
จะถูกชักนำให้ก้าวเข้ามาอย่างไม่ขลาดกลัว
นั่นคือครั้งสุดท้าย
ฉันพานพบทางออกและจากมา
เริ่มต้นยิ้มยินดีกับมวลดอกไม้ที่เบ่งบาน
เอ่ยชมการโบยบินครั้งแรกของผีเสื้อ
ความสำเร็จแห่งชีวิตของผู้อื่น
ที่เคยเป็นเหตุแห่งความทุกข์ตรมแห่งชีวิตตน
เปลี่ยนเป็นความปีติ
โดยไม่รู้ตัว
รอบกายก็อวลด้วยกลิ่นแห่งความรัก
ดวงจิตสงบ, ไร้เสียงกระซิบกระซาบของสัตว์ร้าย
และจวบจนกาลปัจจุบัน
ฉันลบลืมทางกลับ
สู่วงกตความเกลียดชัง.
.......................................................
ชบาแดง
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
