บทกวี : แต่สิ่งใดจะนิรันดร์ ? : กังวาลไพร นามฯ
บทกวี : แต่สิ่งใดจะนิรันดร์ ? : กังวาลไพร นามฯ
สายวันเสาร์ เหงายังคอย ร้อยรัดอก
ให้สะทก สั่นหนาว ร้อนผ่าวผิว
อ้าวลมแดด พัดแผดร่าง ใจคว้างปลิว
ละล่องลิ่ว หล่น,ปลิด ไร้ทิศทาง
โอ้ดวงใจ กระไรร่ำ มัวสำออย
วันวัยหรือ ก็เคลื่อนคล้อย, ควรถอยห่าง-
ทุกลุ่มหลง แห่งรักใคร่ ไยอ้างว้าง
‘พักบ้างเหงา เถิดก้าวย่าง ไปทางวัด’
เพื่อร่มเย็น และทันเท่า หนาวกับร้อน
มองผุกร่อน ให้เห็นจริง นัยสิ่งสัจฯ
ซึ่งสมมติ มักย้อนแย้ง แสดงชัด
ลวงตาใจ ให้อัตคัด ขัดแย้งกัน
ผ่านวันเสาร์ เช้าพรุ่งนี้ ก็อาทิตย์
ปล่อยชีวิต เงียบเหงา เอาไว้นั่น
ร้าวรานใด ไม่นานยาว...เข้าวันจันทร์-
อังคาร พุธ พฤหัสฯ พลัน ศุกร์นั้นมา
ค่อยทบทวน และถือเป็น อนุสติ
โลกเหมือนมี หลากมิติ, หลายใบหน้า
แต่สิ่งใด จะนิรันดร์ - วันเวลา
ธรรมดา เท่านี้ ไหมชีวิต !?
ไม่ทันค่ำ วันเสาร์ เหงาอาจหาย
แม้สุดท้าย ยังจับเจ่า เศร้าตามติด
เชื่อเถิด ไม่เกินกว่า วันอาทิตย์
หรืออีกนิด จันทร์ อังคาร...ต้องผ่านยิ้ม.
...........................................
กังวาลไพร นามฯ
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
