บทกวี : ลืม : แตออ

บทกวี : ลืม : แตออ

๑.

ให้ขาดสะบั้นกันเสียบ้าง - สายใย

สู่หนไหนสักหนบนถนนหลากสาย

หรือบางที, เธออาจจะเอื้อมคว้าเอาเงาที่เปล่าดาย

ต่อหน้าจันทร์ฉายลำพังสักค่ำคืน...

มาเห็นแก่ตัวกันเถอะ

ดวงใจให้มอมเขลอะ น้ำใจให้ขอดตื้น

หาต้องใส่ใจใครดุจว่าไกลเที่ยงของเสียงปืน

ไหนอื่นอย่างไรอีก ? ให้หัวใจว่าช่างมัน

มาเถอะ, เดินเล่นย่ำเร้นเช่นว่างเปล่า

ทอดเท้าเปลือยบนทางกรวดหฤหรรษ์

ดึงเด็ดดอกหญ้าขึ้นแซมหูบ่นเพลงรำพัน

เก็บตกความฝันของกวีริมทาง

แหละบทกวีตลอดทางของย่างเดิน

คงพอได้ชุบใจให้เหาะเหินสู่ดินแดนแสนแตกต่าง

มีหรือไม่ ? ใครการันตีมาจับวาง

ถึงแดนดินถิ่นห่างจากความจริง - และไม่จริง

เดินต่อไป, ย่ำเร้นอย่างว่างเปล่า

หาต้องไยดีกับซากเน่าของศพกลางถนนที่นอนนิ่ง

หรือสะอื้นไห้นิรนาม (อาจเพียงเสียงติติง)

แค่ลอยสายตามองอย่างอ้อยอิ่งคงพอ

เถอะ, ไม่ต้องสนใจถึงสรรพเสียงก่นประนาม

ของกวีเก่า ใหม่ นิรนามหายใจทดท้อ

ของนักเพลงเพื่อชีวิตด่าทอ

ของนักบุญทุศีลขี้ฉ้อสวมชฎา

ของกู่ตะโกนนักปฏิวัติ

ของภิกษุกำหนัดตัณหา

ของตาเฒ่าขี้เมาเล่าปรัชญา

ของผีห่าซ่าตาน...

๒.

เมื่อเสียงปืนในเมืองหยุดแล้ว

แต่เสียงปืนในหัวใจยังดังสนั่น

เมื่อสะอื้นไห้ของคนร้าวหายไปโดยฉับพลัน

โดยเสียงเยาะขันของบางคนกลบกลั้นสำเนียงของน้ำตา

๓.

มาเถอะ, เดินเล่นกันต่อไปอย่างเปล่าว่าง

อำพรางกายจิตดุจใบ้บ้า

ลืมเสียให้สิ้นสัญญาของศรัทธา

สายใยนานาคุณค่าผู้คน – ลืม.

............................................

แตออ

Link ที่เกี่ยวข้อง  

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์