บทกวี : ปลิวไปตามเมือง : เกษมะณี วรรณพัฒน์

บทกวี : ปลิวไปตามเมือง : เกษมะณี วรรณพัฒน์

อำนวยอวยพร

ยายยังพูดเสมอ

ผูกข้อต่อแขน

ยายยังทำเสมอ

‘ให้เป็นเจ้าเป็นนาย’

‘ให้ได้มั่งได้มี’

‘ไปกอบโกยทรัพย์อยู่เมืองฟ้า...

แล้วให้คืนกลับมาโอบกอดพ่อแม่’

ยายยังเปล่งถ้อยคำเหล่านั้น...ทุกปี

จนมือที่ผูกฝ้ายเหี่ยวชรา

ชีวิตเราเหมือนเขากวาดต้อน

ในกระแสคลื่นความหวัง

เงินมันกวักมือเรียก...

โกยเรามารวมกัน

ทับถมบนกองความเจริญ...ที่กระจุกตัว

ฉันอยู่มาแล้ว

พ่อแม่ฉันเคยอยู่มาแล้ว

ปู่ย่าฉันเคยอยู่มาแล้ว

แดนดินศิวิไลซ์

เราไม่ต่างจากใบไม้...

ซ้อนทับ อับชื้น และหมักหมม

ความฝันฉันขึ้นรา

ขณะจิตวิญญาณค่อยย่อยสลายลงช้า ๆ

เราต่างเหมือนตายไปแล้ว

แต่ชีวิตมันต้องสู้...

แม้ด้วยสังขารของซากศพ

คนอื่นเขาอยู่ได้...

‘คนต่อคนคือกัน เป็นหยังมึงจะอยู่บ่ได้’

คำสอนของพ่อ

คำบอกของแม่...

อย่าท้อ ! อย่าท้อ ! อย่าท้อ !

‘บ่เฮ็ดมื้อนี้ มื้อหน้ามึงก็ยาก’

‘บ่เฮ็ดมื้อนี้ มื้อหน้ามึงก็ทุกข์’

เราล้มลุกคลุกคลานเป็นกรรมพันธุ์

ฉันกลับบ้านอย่างผู้แพ้ไม่ได้...

เขาผลักไส

ฉันอยู่บ้านในฐานะลูกสาวไม่ได้...

‘มึงคือผู้อาศัย’

เงินได้ค่าเท่าความรัก

มีน้อย ก็ได้น้อย

‘มีหลาย...ไผก็ฮัก’

ฉันจึงจากบ้าน

แบกกระเป๋าเป้ความหวังไว้บนบ่า

ข้อมือที่ผูกฝ้าย...

คำอวยพรของยายยังแจ่มชัด

ปาดน้ำตา...

ออกเดินตามเสียงเพรียกหาความเจริญ.

.........................................................

เกษมะณี วรรณพัฒน์

Link ที่เกี่ยวข้อง  

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์