บทกวี : บนกำแพงสรวงสวรรค์ : รอนฝัน ตะวันเศร้า

บทกวี : บนกำแพงสรวงสวรรค์ : รอนฝัน ตะวันเศร้า

ร่องรอยเถ้าถ่านบนผืนดิน

เดิมนั้นเคยเป็นหัวใจ

เคยทั้งปลิ้นปล้อนและเต็มไปด้วยเสน่หา

เหลวแหลกและทะเยอทะยาน

เป็นทั้งหมดเท่าที่มนุษย์จะพึงมี

ต่างเคยเต้นด้วยจังหวะตึกตัก ตึกตัก

ทุกครั้งที่ปิดใบหูทั้งสองข้าง

เพื่อการฟังแรงสั่นสะเทือนจากภายใน

แม้บางการหลับใหล

จะเอนหลังบางดวงดาวในบางเวลา

ร่องรอยเลือนหายไปเมื่อฉันเดินทางมาถึงเป็นคนสุดท้าย

กอบเศษเล็กเศษน้อยเท่าที่ยังเหลือ

เก็บในไหหมักใต้ภูเขาหลังบ้าน

จนกว่าจะละลายจนเหนียวข้น

ฉันจึงจะตวงขึ้นมา

คัดแยกและกรองเศษกากเล็กกากน้อย

ค่อยทยอยเทใส่ขวดหมึก

เติมเต็มเชื้อเพลิงให้กับความคิด

ที่กำลังเผาผลาญอย่างบ้าคลั่งที่ปลายนิ้ว

เขียนบทกวีเผื่อนำไปแปะบนกำแพงสวรรค์

วันหนึ่งผลลัพธ์จะร่วงโรยลงมา

อาบโลกนี้ให้เป็นสีเทาเจือจาง

ปรานีพอที่จะมีแสงจะอวกาศเล็ดรอดผ่านม่านเทาได้บ้าง

ยังเขียนตราบเท่าที่สรวงสวรรค์ยังมีซอกหลืบ

เพื่อบางความมืดบอดได้ตื่นขึ้นเสียที

จากการอ้าปากงับความคิดที่ถูกป้อนให้มาตลอด

ฉันยังกลืนความจริง

ไม่ว่าจะขมและแหลมคมเพียงใด

แม้ว่าจะต้องแตกแขนงเรือนร่างเช่นใด

ภายใต้คำติฉินนินทาที่กว้างกว่ามหาสมุทรเท่าที่ฉันเคยรู้จัก

ฉันยังดื้อแพ่ง

และไม่มีความจำเป็นต้องถอยแม้เพียงครึ่งก้าว

กระป๋องกาวแป้งเปียกยังมีให้พอใช้

แปะบทกวีเอาไว้บนกำแพงสวรรค์

พวกเขาจะอ่านหรือไม่ก็ช่างมัน

กลิ่นคาวของหมึกยังคงถูกปล่อยออกมา

ราวกับความเคียดแค้นยังทำงานอยู่

โดยเจ้าของหัวใจที่จดจำสิ่งสุดท้ายได้

คือการจ้องเปลวไฟโดยไม่กระพริบตา.

......................................................

รอนฝัน ตะวันเศร้า

Link ที่เกี่ยวข้อง  

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์