บทกวี : ความว่างเปล่า : ‘เวโรนีค’

บทกวี : ความว่างเปล่า : ‘เวโรนีค’

ไม่มืดมิดเสียทีเดียว

ยังเห็นเมฆทึบกระจัดกระจาย

ด้วยความจดจำ

นี่อาจเหมือนรูปถ่ายใบหนึ่ง

ในจำนวนหลายใบ

จากช่วงเวลาทั้งหมดในชีวิต

เคยอ่านจากที่ไหนสักแห่ง

ชายคนหนึ่งสะสมก้อนหินไว้เป็นที่ระลึก

ถึงการไปเยือนแม่น้ำแต่ละสาย

หลงรักค่ำคืน

เช่นเดียวกับพึงใจที่ได้มองทิวทัศน์เปิดโล่ง

ถามตัวเองอีกครั้ง

คงคลั่งไคล้กระดาษเปล่า

หรือขวดโหลใบไหนก็ตามที่ไม่มีสิ่งใดบรรจุอยู่ด้วยกระมัง

ดีไหม หากจะบอกว่า

รูปถ่ายใบนี้มีลมพัดโชย

เหมือนเขียนชื่อของแม่น้ำแปะไว้บนหินแต่ละก้อน

ตกหลุมรักนั้นง่าย

เมื่อเทียบกับการรอไม่สิ้นสุด

และความเจ็บปวดสิ้นหวังอันยากจะลืม

ตอบตัวเองได้

ด้วยข้อสรุปที่ดูฉลาด

เช่น โลกนี้ไม่มีอะไรที่ไร้ความหมายเสียทีเดียว

(แน่ใจนะว่ามันไม่ใช่ความว่างเปล่าอันเหลือทน)

ถามตัวเองอีกครั้ง

หินสักก้อนจะมีเสียงแม่น้ำล่องไหลอยู่หรือไม่

แล้วยังไง ?

ขวดโหลมีความโค้ง

กระดาษมีสีขาว

เป็นคุณสมบัติที่เกินพอ

สมบูรณ์แบบในตัวของมัน

เป็นมนุษย์ที่จะรัก

ความว่างเปล่าของตัวเอง

เพียงเพื่อจะนิยามเฉดที่อ่อนและเข้มต่างกันไปของสีเทา

ตอบสิ ไม่มีอะไร

ไร้สาระโดยสิ้นเชิง

เชื่อเช่นนั้นไหม

ค่ำคืนมีท้องฟ้า

ที่ไม่ถึงกับมืดมิด

ราวก้อนเมฆถูกขังไว้ในตู้กระจกใส

และต่างจากค่ำคืน

อื่น ๆ ทั้งหมด.

.....................

‘เวโรนีค’

Link ที่เกี่ยวข้อง  

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์