เรื่องสั้น : สวนสวรรค์บรรจุรัก : กวีหมีพูห์
เรื่องสั้น : สวนสวรรค์บรรจุรัก : กวีหมีพูห์
“...รำพึง รำพัน ฝันรัก รักเคยใฝ่หา ยังจำติดตา ชวนปลื้ม ฉันลืมไม่ลง...”
แพรวยังจำวันนั้นได้ดี วันที่เล่นเปียโนเพลง “ดวงใจในฝัน” อยู่ตามลำพัง ณ บริเวณมุมสงบในบ้าน พร้อมคลอเสียงเพลงหวานซึ้งนี้ ที่ดังก้องมาจากใจ ดวงตาแพรวสงบนิ่งจ้องมอง “สวนสวรรรค์ในขวดแก้วเบื้องหน้า” แต่ทว่าระคนความกังวลใจ รอต้อนรับผู้ที่จะมาเยือนในอีกไม่ช้า...
หวนระลึกถึงห้วงวันเวลาต่างๆ ที่ทำให้รู้จัก ความงามจากธรรมชาติ แสนละเอียดอ่อน ที่เพิ่มขึ้นมา จากการสัมผัสได้ สร้างความสุขทั้งทางตาและใจ
กล่าวกันว่า คำตอบปัจจุบันเป็นผล จากคำถามในอดีต...
“แพรว ละสายตาจากมือถือลูกบ้างนะ ช่วยแม่ดูแล รดน้ำต้นไม้ เก็บกวาดกิ่งไม้ ใบไม้ บ้าง ต้นไม้จะได้แข็งแรงสวยงาม”
“ไม่ค่ะ แพรวไม่ทำอะไร กับพวกงานสวน แม่ก็บอกแพรวเสมอว่า มือของแพรว เป็นมือเพชรฆาตต้นไม้ ทำกระถางต้นไม้แตกก็หลายใบ ต้นไม้แหลกคามือแพรวทุกทีไป ไม่อยากทำให้แม่ผิดหวังอีกค่ะ ”
คำตอบลอย ๆ แบบนั้น แท้จริง แพรว รังเกียจงานเปื้อนดินต่างหาก...
“ต้นไม้เอย ตอนนั้น ฉันไม่รู้หรอกว่า ความสุข ความเพลิดเพลินจากเจ้าคืออะไร มือไม้ที่จับเจ้า ก็จะเลอะเทอะ และถ้าพลาด ก็โดนหนามแหลมของเจ้า แทงให้เจ็บอีกด้วยซ้ำไป” แพรวได้แต่รำพึงรำพันในใจ
“แพรว ข่าวดีจากพี่ภาคย์ หน้าหมู่บ้าน พี่เขาเป็นนิสิตภาคพฤกษศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ แจ้งข่าวว่ามีการสอนการทำสวนจิ๋วในขวดแก้วที่คณะของเขา แม่อยากให้ลูกไปทดลองปลูกดูแลต้นไม้เล็ก ๆ ก่อนก็ดีนะ จากต้นไม้ในพื้นที่น้อยไปสู่ต้นไม้ในพื้นที่กว้างใหญ่ แบบ ณ ที่นี้ ต่อไปแม่จะยกให้ดูแลหมด...”
นั้นคือ เสียงโอ้โลมปฏิโลมของแม่ผู้รักพฤกษานานาพันธุ์ ใช้แรงจูงใจอย่างก้าวไกล กับลูกสาวที่หัวใจยังไม่ไปไกลด้วย
ณ ห้องปฎิบัติการภาควิชาพฤกษศาสตร์ บรรยากาศเงียบสงบ เต็มไปด้วยขวดโหลแก้ว ที่ใสสะอาด แก้วใสใส่หินสีแยกประเภท กรวดแม่น้ำ ถ่านทุบ มอสแช่น้ำ เฟิร์น ถาดรอง ใส่อุปกรณ์จับ ตัก คีบดึง อุปกรณ์ตกแต่ง เช่น บ้านเล็ก ๆ สะพาน นก ต้นเห็ด วางอยู่บนโต๊ะไม้สำหรับปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ มีฉากกั้นกลางน้อย ๆ เพื่อให้แต่ละคนได้ทำสวนน้อย ๆ ส่วนตน แยกจากกัน มีอ่างล้างมือ พื้นที่ทำงานส่วนตัวน้อย ๆ รอบห้อง
โอ้ นักพฤกษศาสตร์ ผู้ดูแลพิทักษ์รักษ์พฤกษา มีโลกส่วนตัวเช่นนี้เอง
“น้องแพรว ยินดี ต้อนรับสู่ภาควิชาพฤกษศาสตร์ครับ ก่อนจะทำสวนจิ๋ว น้องมีภาพสวนในใจบ้างไหม”
“ไม่มีเลยค่ะ คิดไม่ออก แล้วก็ไม่ทราบด้วยว่า จะทำสวนในขวดได้อย่างไร แล้วพี่ล่ะ มีแผนผังสวนในใจมาก่อนแล้วด้วยหรือ”
พี่ภาคย์ ชายหนุ่ม สูงโปร่ง ผิวขาว คิ้วเข้ม ตาคมมีประกาย ส่งรอยยิ้มเป็นมิตร เริ่มสาธยาย
“ก่อนมา พี่ก็กำหนดภาพสวนสวรรค์ที่ต้องการในใจ สวนจิ๋วคือสวนในฝันของแต่ละคน ซึ่งมีความฝันต่างกันก็งามกันไปคนละแบบ ตามจินตนาการของผู้สร้างสวน”
“แพรวยังไม่มีจินตนาการเช่นนี้เลย ช่วยขยายความหน่อยได้ไหมคะ” เปิดคำถามเหมือนอยากรู้ แต่ใจหมดอาลัย ไม่เชื่อฝีมือตัวเอง
“น้องแพรว เรามาเลือก ภาชนะกันก่อน ใบไหนสวยถูกใจบ้าง หยิบมาแล้วจ้องมองให้เห็นภาพสวนจิ๋วในขวดนะ จินตนาการเป็นสิ่งสำคัญ”
แพรวเชื่อพี่ภาคย์ เลือกขวดแก้วทรงกลมใสสะอาดแนวตั้ง ที่สวยงาม ตามใจตนเอง จิตใจเธอจดจ่อ ที่จะเห็น สวนสวรรค์ในใจมาปรากฏในขวดใบนี้
“เราจะต้องสร้างพื้นฐานสวนน้อยนี้ อย่างระมัดระวัง ด้วยการวางกรวด ถ่าน และดินที่อุดมด้วยสารอาหาร เพื่อให้มั่นใจว่า เจ้าเฟิร์นจิ๋ว จะมีสภาพแวดล้อมที่ดีนะ น้องแพรว”
ดวงตาของแพรว เริ่มเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ขณะที่บรรจงวางต้นไม้ขนาดเล็กหลากหลายชนิดลงในสวนขวดแก้ว เฟิร์นจิ๋ว และมอสหลากสีสัน ด้วยความระมัดระวัง นำดินกลบ และกรวดสี มาเกลื่อนทับเพื่อให้รากของมันฝังอยู่ในดินอย่างมั่นคง แล้วก็เริ่ม เพิ่มหินประดับขนาดเล็ก โอ้ ! เป็นฉากที่เงียบสงบน่าหลงใหลยิ่งนัก
“สวนนี้ไม่มีใครดูแลเลย เราจะเอาตุ๊กตากะลาสีเรือ ปลายปิ่นปักผมเซรามิค มาปักวางไว้จะได้เห็นมีใครเป็นเจ้าของจะดีกว่า”
สิ้นวัน ทั้งสองช่วยกันประคองสวนขวดจิ๋วที่สรรค์สร้างกันมา อย่างทะนุถนอมกลับบ้าน
“คุณอา ครับ วันนี้น้องแพรวทำสวนขวดสำเร็จมาหนึ่งขวดแล้วครับ น้องตั้งใจทำงานอย่างดี ไม่มีอะไรแตกหัก อย่างที่คุณอาเป็นห่วง” พี่ภาคย์ เล่าให้คุณแม่น้องแพรวฟังอย่างภูมิใจในผลงาน เมื่อพาเธอมาส่งถึงบ้าน
“แพรวจ๊ะ เล่าจินตนาการในสวนขวดของลูก ให้แม่และ พี่ภาคย์ฟังหน่อย ลูกเห็นอะไร”
“มามองข้างขวดโหลกันนะคะ แพรวแบ่งแดนออกเป็น สามส่วน คือ ท้องฟ้า ขุนเขา และ พื้นที่ดินราบ ตุ๊กตากะลาสีเรือน้อย ๆ ปักดินนั้นคือ แพรว ค่ะ กำลังยืนอยู่บนขุนเขาทำหน้าที่ดูแลพื้นราบที่กว้างไกลนี้ ที่เป็นของแม่นะคะ แพรวกำลังช่วยดูแลให้ค่ะ”
คำพรรณนา ของแพรวกะลาสีเรือน้อย นี้ทำให้ผู้ฟัง ณ ที่นั้น พากันยิ้มอย่างมีความสุข มือพฤกษาเพชรฆาต เปลี่ยนจิต เป็นกะลาสีเรือเมตตาพฤกษาแล้ว
ก่อนจากกันวันนั้น พี่ภาคย์เพิ่มเติมว่า
“น้องแพรวครับ ในระยะแรกต้องใส่ใจดูแลสวนในขวดนี้อย่างดีเลยนะครับ จนกว่าเขาจะปรับตัวได้ แล้วก็จะอยู่รอด ปลอดภัย มีอะไร เราก็ไลน์ ปรึกษาช่วยกันนะครับ”
ต่อจากนั้น ทุกเช้าค่ำ หนุ่มสาว จะมีไลน์ ถึงกันสม่ำเสมอ เพราะทั้งคู่หลงรักในความงาม ความสดชื่น และความเบิกบานใจ ความห่วงใยใน ต้นไม้ที่เป็นที่รักร่วมกัน
“น้องแพรว ถ่ายภาพให้พี่ดูหน่อย วันนี้ สวนน้องแพรวเป็นอย่างไรบ้าง”
น้องแพรวส่งรูปถ่ายภาพรายงานกันอย่างมีความสุข พี่ภาคย์ ก็ให้คำแนะนำเป็นรายวัน
“โอ้ ! วันนี้ ไอน้ำขนาดใหญ่เกาะตามขวด เปิดฝาหน่อยทิ้งไว้สัก 4-5 นาทีนะแล้วปิด นำขวดไปวางไว้ในที่ลดพัดผ่าน อย่าโดนแสงตรง ต้นไม้จิ๋วพวกนี้ เขาเหมือนคนนะ ทนร้อนไม่ไหว”
“ต้นไม้ไหน ที่ขึ้นรา ก็คีบทิ้งไป ก่อนปิดขวด ก็ใช้ แอลกอฮอล์ มาเช็ดทำความสะอาดฝาขวดให้สะอาด ด้วยนะครับ”
ทั้งสองคน เพลิดเพลินกับการสนทนา เรื่องดูแลสวนจิ๋วในขวดโหล จนเชื่อมั่นได้ว่า สวนสวรรค์ของกะลาสีเรือแพรว อยู่ได้ดีในระบบปิดอย่างปลอดภัย การสนทนาสม่ำเสมอชั่วระยะหนึ่ง เมื่อต้นไม้ในสวนขวดปลอดภัย ข้อความจากไลน์พี่ภาคย์ ก็เริ่มน้อยลง จนวันหนึ่ง พี่ภาคย์ ไลน์มาว่า
“น้องแพรวค่ำพรุ่งนี้ พี่จะขอพบ มีของมาฝากครับ เตรียมพื้นที่วางให้ด้วยนะ จะตรง ริมประตู หน้าต่าง โต๊ะทำงาน โต๊ะรับแขก ที่ใดก็ได้ครับ ที่มีแสงสว่างส่องถึง และไม่ร้อน รอรับด้วยนะครับ”
เช้าวันที่ แพรว รอคอยต้อนรับผู้ที่จะมาเยือนยามค่ำอย่างใจจดจ่อ
“วันนี้ แพรวมีอะไรตื่นเต้น ตื่นมา จัดมุมบ้านแต่เช้า นิ่งเงียบเลย” แม่ถามแพรว ด้วยความพิศวง
“แพรวจัดพื้นที่รอรับของที่พี่ภาคย์ จะนำมาให้ค่ะ พี่เขาหายไปหลายวันค่ะ แพรว จะขอวางของที่พี่เขามามอบให้ ตรงนี้นะคะ ใกล้เปียโน และมุมวางสวนขวดของแพรวเอง”
แพรวเฝ้าถามใจตนเองพี่ภาคย์ จะนำอะไรมาให้หนอ
“...รำพึง รำพัน ฝันรัก รักเคยใฝ่หา ยังจำติดตา ชวนปลื้ม ฉันลืมไม่ลง...”
เสียงบรรเลงเปียโนเพลง “ดวงใจในฝัน” แผ่วดังออกมา จากมุมสงบในบ้าน คลอกับเสียงเพลงหวานซึ้งที่ดังก้องมาจากใจ ดวงตาสงบนิ่งเหม่อมอง “สวนสวรรรค์ในขวดแก้วเบื้องหน้า”
ยามเย็นตะวันรอน น้องแพรว เดินนำพี่ภาคย์แขกผู้มาเยือน เพื่อนำ สวนขวดใสใบงาม ไปวาง ตรงมุมที่จัดวางไว้ กับสวนขวดเดิมให้คู่กัน แสงแดดส่องรำไร สวนขวดแก้วส่องแสงระยิบระยับสะท้อนความสุขและรื่นรมย์ อวลอยู่ภายในของโลกสวนขวดใส ที่จินตนาการของทั้งสองสามารถสัมผัสถึงลมเย็น และได้ยินใบไม้กระทบกันดังเสียงกระซิบคุยกันได้
“น้องแพรว ครับ สวนสวรรค์ในฝันของเราก็เป็นจริงแล้ว “ดวงใจในฝัน” ของเราจะเป็นจริงได้ไหมนะ” พี่ภาคย์ พูดมาอย่างแผ่วเบา พร้อมรอยยิ้มแสนอบอุ่นรอคำตอบ
“สวนขวดจิ๋วใบแรกของ แพรว คือ คำสัญญาที่จะดูแลสวนให้แม่ค่ะ ด้วยความรักและความตั้งใจ และสวนขวดของพี่ภาคย์ มีความฝันอย่างไร เล่าให้ฟังหน่อยนะคะ”
พี่ภาคย์ หนุ่มช่างฝัน ผู้รักและพิทักษ์ พฤกษา เริ่มบรรยาย สวนสวรรค์ของเขา
“สวนสวรรค์ของพี่ มีต้นไม้งดงามหลากสี ต้นใหญ่ ต้นน้อย เป็นระเบียบ ดูแลอย่างดี ด้วยฝีมือหญิงชายสองคน ที่อยู่ในบ้านหลังน้อยนั้น พอตอนค่ำ ทั้งสองนั้นก็จะมานั่งดูเดือน หมู่ดาว ด้วยกัน แสนสุข ชมพฤกษาต่าง ๆ ที่เขาช่วยกันทะนุถนอมรักษา ต้นไม้เขียวชะอุ่มทำให้เราสุขใจ”
“แล้วหญิงชาย สองคนในบ้านน้อย ล้อมด้วยพฤกษานั้นคือใครคะ” น้องแพรวด้วยความอยากรู้
“คำตอบนี้ อาจจะกล้าหาญ หน่อยครับ หญิงนั้นคือกะลาสีเรือ ชายนั้น คือ นักพฤกษศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ ทั้งสองคนรักต้นไม้ เฝ้าให้กำลังใจดูแล สวนสวรรค์มาด้วยกัน ขอบคุณที่มีใจ สร้างสรรค์ร่วมกัน”
น้องแพรว ยิ้มรับด้วยหัวใจที่ เต็มไปด้วยความสุข ทั้งสองจับมือกัน จ้องดูสวนสวรรค์ในความฝันพร้อมกัน สวนขวดจิ๋วทั้งสองใบ เป็นเครื่องเตือนใจถึงความงามและความแข็งแกร่งของธรรมชาติ เช่นเดียวกับความรักของทั้งสองที่ต้องการการดูแลใส่ใจซึ่งกันและกันตลอดไป น้องแพรวสบตา พี่ภาคย์ พร้อมพยักหน้าราวกับตอบรับว่า “สวนในฝัน ก็เป็นจริงแล้ว ดวงใจในฝัน ก็เป็นจริงได้ค่ะ”
หลายปีผ่านไปความรักของทั้งสองก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เมื่อทั้งสองเห็นสวนสวรรค์ในขวดจิ๋ว ครั้งใด ก็หวนคิดถึงพืชในสวนขวดและการเฝ้าถนอมรักษา การมีน้ำใจ ให้กำลังใจซึ่งกันและกันตลอดมา เป็นความทรงจำงดงามที่ต้องจดจำยิ่งนัก ที่เริ่มจากการรักต้นไม้และเฝ้าดูแลร่วมกัน ดังเฝ้ารักษาความรักของทั้งสองฉันนั้น
ครั้งใดที่แพรวเห็น พี่ภาคย์ สาละวนอยู่กับการดูแลต้นไม้จิ๋วในสวนขวด ก็มักรำพึงกับตนเองว่า
“ขอบคุณ สวนสวรรค์บรรจุรักของเราทั้งสอง ที่ทำให้รู้คุณค่าของธรรมชาติ ความรัก การทะนุถนอมเอาใจใส่ เป็นความงามสรรค์สร้างไม่เพียงแต่ตาที่เห็นเป็นสุนทรีย์เท่านั้น แต่เป็นความปีติ แก่จิตใจด้วย
สวนขวดที่เราเฝ้าทะนุถนอมได้ เป็นข้อพิสูจน์ถึงความมุ่งมั่นที่ไม่เปลี่ยนแปลงและพลังแห่งความรักที่หล่อเลี้ยง สวนขวดบรรจุรัก จึงเป็นมากกว่า ขวดแก้วธรรมดาที่บรรจุต้นไม้ แต่คือภาชนะที่บรรจุแก่นแท้ของความรักของเรา และเป็นเครื่องเตือนใจว่าแม้ในโลกที่เล็กที่สุด ความรักก็มีพลังที่จะงอกงามและเปลี่ยนแปลงชีวิตไปตลอดกาล
อยากบอกให้ใครรู้ว่า
แพรว รัก พี่ภาคย์ นักพฤกษศาสตร์ ที่สอนให้แพรว รักธรรมชาติ ไพรพฤกษา ด้วยความรักธรรมชาติของพี่เอง ที่ส่งพลังรักความมหัศจรรย์ของธรรมชาตินั้นมายังแพรว อย่างบริสุทธิ์ใจ...
.........................................
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
