บทกวี : บนรถไฟ : อรรถสิทธิ์ สมจารี

บทกวี : บนรถไฟ : อรรถสิทธิ์ สมจารี

สายลมลูบไล้เรือนผมและผิวกาย

ทางรถไฟทอดยาวไม่รู้จบ

ชีวิตเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย

ผู้คนบรรจุสัมภาระของตัวเองอย่างระวัง

อาจบางที - หล่นหายตามรายทาง

ถามหาเพื่อการค้นพบ

เพื่อการบรรลุจุดหมาย

ตามลายแทงแห่งเส้นชีวิต

พื้นที่ว่างเปล่าในใจต้องได้รับการเติมเต็ม

พบแล้ว - อาจไม่สมหวัง

พลั้งพลาด - อาจสุขสม

...ไม่มีใครรู้

และนั่น

ยามเช้าแสนงามคือของขวัญจากโลก

แดดอ่อนทอสายสาดส่องในดวงตา

อบอุ่น อ่อนโยน ใจอ่อน อ่อนไหว

ลิ้มรสลมหายใจของวันใหม่

ที่หวังไว้ว่า จะดีขึ้น สุขขึ้น

กว่าค่ำคืนที่ผ่านเลย

มีเป้กับรองเท้าคู่เดิม

เที่ยวท่องไปในความปรวนแปร

เติบโตขึ้นทีละน้อย

เติบใหญ่สู่วัยเยาว์แห่งอดีต

ภาพชัดเจน - หวนกลับ

ไขว่คว้ากลับเลือนหาย

แต่ประทับอยู่ในความทรงจำ

ของเสียงหัวเราะอันสดใส

โลกแห่งความจริง

คือสิ่งต้องเผชิญอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยง

การงาน – ภาระ – ความรัก - ความรับผิดชอบ

และการดำรงอยู่ในฐานะมนุษย์

ฉุดกระชากจินตนาการอันสวยงามให้ล้มกลิ้ง

หันมาประจันหน้ากับข้อเท็จจริง

ที่ต้องเป็นและดำเนินต่อไป...

ผินหน้ามองโขดเขาเบื้องหน้า

เปล่งวาจาเพียงในใจ

ขอมีเศษเสี้ยวของวินาที

ให้หัวใจได้โบยบินอย่างเสรีบ้าง

...ก็เท่านั้น.

.........................................

อรรถสิทธิ์ สมจารี

Link ที่เกี่ยวข้อง      

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์