บทกวี : คล้ายควัน : สายฝน ตรีณาวงษ์

บทกวี : คล้ายควัน : สายฝน ตรีณาวงษ์

เธอทำราวกับว่า

โลกนี้คือที่คุมขังและโรงพยาบาลจิตเวช

ซึ่งเต็มไปด้วยคนป่วยไข้

รวมทั้งฉันและเธอ

ปราศจากงานวิจิตรศิลป์และวรรณศิลป์เสียแล้ว

ทั้งเธอและฉันคงคล้ายคนบ้าใบ้

มีเปลวไฟเยียบเย็นทว่าลุกไหม้อยู่ภายในตลอดเวลา

ผืนดิน ดอกไม้ ต้นไม้ ท้องฟ้า ดวงดาว

ผู้คน ทุ่งนา แม่น้ำ บ้านเรือน

ไหวระริกดุจเปลวเพลิง

เขม็งเกลียวจากแรงบีบคั้นของความปรารถนา

ราวกับว่าจะคั้นและกลั่นกรองจิตวิญญาณออกจากตนและสรรพสิ่ง

เพื่อติดตามบางสิ่งที่ใจสัมผัสทว่าไม่อาจอธิบายนั่นไป

หรือเป็นการสักการบูชาความงามอันรุ่งเรืองอยู่ตลอดกาลในธรรมชาติ

ด้วยการงานแห่งรัก ความคลั่งใคล้ และหน้าที่

บทกวีคือภาพวาด หรือภาพวาดคือบทกวี ?

คำตอบย่อมไม่อาจเอ่ยจากเธอและฉัน

แต่มันจะถูกอรรถาธิบายจากบรรดาผู้เข้ารับการรักษา

หรือผู้พลัดหลงเข้ามายังโรงพยาบาลแห่งนี้

หน้าที่ของเธอฉันจึงเพียงแต่ยิ้มให้กัน

จิบกาแฟดำเข้ม ๆ สูบยาเส้นที่ฉุนกำลังพอดี

“เราและโลกนี้ช่างคล้ายควันนี่นะ”

เราจบถ้อยคำนี้

พร้อมเสียงหัวเราะ.

.................................................

สายฝน ตรีณาวงษ์

Link ที่เกี่ยวข้อง      

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์