บทกวี : บทบันทึกบนเส้นทางผ้าขาวที่ทอดยาวไปจนถึงโลกหน้า : สุไฮมี.
บทกวี : บทบันทึกบนเส้นทางผ้าขาวที่ทอดยาวไปจนถึงโลกหน้า : สุไฮมี.
เหมือนหนอนเน่าแมลงวันบนผ้าขาว,
ข้าเกลือกกลิ้งไปบนถนนหนทางที่ผู้คนแห่งยุคสมัยมองว่ามันคือเส้นทางแห่งความดีงาม สูงส่งคุณธรรม บูชาจริยธรรม โอบมอบความอารี มีเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์และสัตว์โลกทั้งผอง รวมไปถึงสสารและพลังงานไร้ชีวิต
หากแต่ข้าเป็นเพียงคนดีฝึกหัด,
รับคำสั่งจากผู้นำขบวนอันสูงส่งให้ต้องคืบคลานกระเสือกกระสนถูไถลแผ่นอกอันลีบบางไปตามเส้นทางผ้าขาวที่เต็มไปด้วยเสี้ยวเศษแก้วแตกกระจายอย่างเจ็บปวดทุรนทุราย,
บาดแผลบนแผ่นอกของข้าเป็นรอยบาดกรีดคมลึกจนเหวอะหวะ กลิ่นหื่นของเนื้อสดกับคาวเลือดคละคลุ้งตีเข้าจมูกจนข้าอยากสำรอกอยู่ตลอดเวลา,
“ความอดทนเป็นส่วนหนึ่งของความศรัทธา” – ผู้นำขบวนบอกมาอย่างนั้น
แม้ปากท้องหิวโหย บาดแผลเหวอะหวะ แต่ด้วยความหวังว่าสักวันจะหยัดยืนลุกขึ้นเดินด้วยสองเท้าของตัวเอง
มันจึงเป็นธรรมดาที่ทุกคนจะฝันถึงรองเท้าสักคู่กับอาหารสักมื้อขณะผ่านเคลื่อนไปตามหนทางรกชัฏวิบากหนาม,
“ทุกคนต้องเผชิญกับความยากลำบากในช่วงแรกเริ่ม” – ผู้นำขบวนว่ามาอย่างนั้น
เลือดไหลพรากเป็นทางยาวตามเส้นทางที่ข้าคลานเคลื่อนผ่าน นั่นดูไม่ต่างจากรอยเลื้อยของงูในทะเลทรายร้อนฉ่า
ผู้นำขบวนกับรองเท้าแก้วแวววาวย่ำเหยียบแผ่วถางไปบนก้อนกรวดเรียวแหลม,
“ตามข้ามา ทุกความรู้สึกและความต้องการในโลกนี้ล้วนแล้วแต่มายา” – ผู้นำขบวนกล่าวมาอย่างนั้น
ข้าพยายามคลานตัวผ่านความแหลมคมสารพัด มีบางครั้งที่เนื้อส่วนอกฉีกขาดเผยให้เห็นกระดูกซี่โครง
กัดฟันจนแตกหักเป็นเสี่ยง ๆ ความอดทนเป็นส่วนหนึ่งของความศรัทธา,
พยายามอย่าให้หัวใจโดนขูดข่วนจนน่ารังเกียจก็พอ แล้วสักวันพระเจ้าจะตอบแทนความผาสุกพร้อมอาหารสักมื้อหรือรองเท้าดาด ๆ สักคู่ให้ข้าได้ลุกขึ้นเดิน
..
ของขวัญจากพระผู้เป็นเจ้าจะถูกส่งลงมาเพื่อทุกคนโดยผ่านผู้นำขบวน,
ไม่ได้มีเพียงข้าที่เฝ้ารอโอกาสอันศักดิ์สิทธิ์นั่น หากยังมีผู้คนนับร้อยนับพันไต่คลานยั้วเยี้ยเหมือนกองทัพหนอนเน่าแมลงวันบนผืนผ้าสีขาวบริสุทธิ์
วันหนึ่ง, รางวัลสำหรับข้าถูกส่งลงมาจากฟากฟ้าของพระผู้เป็นเจ้า ผู้นำขบวนเดินตรงมายังข้า น้อมตัวลงต่ำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทีสงบเยือกเย็น แล้วพูดกับข้าว่า “รางวัลของเจ้ามาถึงแล้ว เจ้านักศรัทธาฝึกหัด”
ข้ายิ้มละมุน ยกสองมือขึ้นแบราวกับขอทานปรารถนาเศษอาหารข้างถังขยะ ดวงตาพร่าเลือน อ่อนเพลียและหิวโซ
“และรางวัลของเจ้า จะถูกตอบแทนในโลกหน้า” นั่นเป็นคำพูดที่ทำให้ข้าสะดุ้งและหดหู่จนแหงนหงายสบตากับผู้นำขบวน
นับเป็นครั้งแรกที่ข้าเหลือบมองเห็นแผ่นหนังบนอกของเขา มันกลวงโหว่งเป็นโพรงใหญ่จนข้ามองไม่เห็นหัวใจแม้สักเศษเสี้ยวเดียว,
มันดูคล้ายหลุมดำที่ปราศจากขอบฟ้าเหตุการณ์เสียมากกว่า
“ตามข้ามา” ผู้นำขบวนเชิญชวน
...
ข้าหลุบตาลงต่ำ เพ่งมองแผ่นอกของตัวเอง
ถึงจะมีรอยถลอกยับเยิน ทว่าหัวใจยังปลอดภัยดี แต่ท้องร้องโกรกกรากจนไส้แทบขาด,
เมียงมองไปบนหนทางอีกครั้ง ข้างหน้ามีทางแยก แต่ปราศจากผืนผ้าสีขาว
และบางทีอีกทางอาจตอบแทนปากท้องของข้าก่อนจะถึงโลกหน้าด้วยซ้ำ !
บัดซบสิ้นดี !!, กระเสือกกระสนไปซะ !!!
....
........................................................
สุไฮมี.
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
