บทกวี : ใ ต้ ร่ ม ม ะ ข า ม : นิตา มาศิริ

บทกวี : ใ ต้ ร่ ม ม ะ ข า ม : นิตา มาศิริ

๏ ลานใต้ร่มมะขามของความหลัง

ขณะรากลึกหยั่งยังพื้นที่

เคยนั่งมองตะวันผันนาที

ก่อนแสงสีที่ปรากฏจะหมดวัน

๏ ยามพระจันทร์โคจรคลอนจันทร์เคลื่อน

ฟ้าคือเพื่อนคลอขับเพลงรับขวัญ

ดินคือมิตรครวญคำพากย์รำพัน

ระบายสุข-โศกศัลย์ วันร้าย-ดี

๏ ลานใต้ร่มมะขามงามหรือไม่

เมื่อบางใบปลิดคว้างพร่างเฉดสี

ฉันมองเห็นความงามในความมี  

พอกับที่ความว่างสร้างแง่งาม

๏ มีหลายหลากเรื่องราวให้กล่าวถึง

ชีวิตซึ่งดำเนินเผชิญข้าม

จากวังวนน้ำตาอันพร่าวาม

ด้วยสติที่ติดตามปาดน้ำตา

๏ ร่มมะขามทอดเงาให้เรานั่ง

ก่อนพรูพรั่งหลั่งถ้อยมาคอยท่า

ม้าหินอ่อนอวลอล-บทสนทนา

ได้ปรับทุกข์-ปลุกท้า ค้นหาทาง

๏ ชะลอโลกคุกรุ่นให้หมุนช้า

ให้ดวงตาสบตากับฟ้ากว้าง

ให้ดวงใจตื่นใจในท่ามกลาง

ก่อนเติมเต็มที่ว่างบนทางใจ

๏ พินิจดูลานลมอันร่มรื่น

ยามฝนหมาดหยาดชื้นชื่นสดใส

ทิ้งใบเก่าหล่นเกลื่อนจนเลือนไกล

เพื่อใบใหม่ชำแรกแตกใบบาน

๏ เวียนวงจรเปลี่ยนผลัดวัฏจักร

จำหลักด้วยพลังแห่งสังสาร

ท่ามกลางชีพอันอุดมด้วยลมปราณ

จากร่มลานแมกไม้ผู้หายใจ

๏ คำนึงวันผ่านเคลื่อนเหมือนชีวิต

ได้ผูกมิตรลานร่มกับลมไหว

ไม้มะขาม-ความหลังสะพรั่งนัย

ดุจช่อใบบอกรัก-ใครสักคน

๏ ชายคาที่รากหยั่งลงฝังลึก

ความรู้สึกเผยช่วงยามร่วงหล่น

มีเกิดดับ-สูญหายสลายตน

เพื่อจำนนในโลกที่...ไม่จีรัง.

.........................................

นิตา มาศิริ

Link ที่เกี่ยวข้อง      

          “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์