บทกวี : ใ ต้ ร่ ม ม ะ ข า ม : นิตา มาศิริ
บทกวี : ใ ต้ ร่ ม ม ะ ข า ม : นิตา มาศิริ
๏ ลานใต้ร่มมะขามของความหลัง
ขณะรากลึกหยั่งยังพื้นที่
เคยนั่งมองตะวันผันนาที
ก่อนแสงสีที่ปรากฏจะหมดวัน
๏ ยามพระจันทร์โคจรคลอนจันทร์เคลื่อน
ฟ้าคือเพื่อนคลอขับเพลงรับขวัญ
ดินคือมิตรครวญคำพากย์รำพัน
ระบายสุข-โศกศัลย์ วันร้าย-ดี
๏ ลานใต้ร่มมะขามงามหรือไม่
เมื่อบางใบปลิดคว้างพร่างเฉดสี
ฉันมองเห็นความงามในความมี
พอกับที่ความว่างสร้างแง่งาม
๏ มีหลายหลากเรื่องราวให้กล่าวถึง
ชีวิตซึ่งดำเนินเผชิญข้าม
จากวังวนน้ำตาอันพร่าวาม
ด้วยสติที่ติดตามปาดน้ำตา
๏ ร่มมะขามทอดเงาให้เรานั่ง
ก่อนพรูพรั่งหลั่งถ้อยมาคอยท่า
ม้าหินอ่อนอวลอล-บทสนทนา
ได้ปรับทุกข์-ปลุกท้า ค้นหาทาง
๏ ชะลอโลกคุกรุ่นให้หมุนช้า
ให้ดวงตาสบตากับฟ้ากว้าง
ให้ดวงใจตื่นใจในท่ามกลาง
ก่อนเติมเต็มที่ว่างบนทางใจ
๏ พินิจดูลานลมอันร่มรื่น
ยามฝนหมาดหยาดชื้นชื่นสดใส
ทิ้งใบเก่าหล่นเกลื่อนจนเลือนไกล
เพื่อใบใหม่ชำแรกแตกใบบาน
๏ เวียนวงจรเปลี่ยนผลัดวัฏจักร
จำหลักด้วยพลังแห่งสังสาร
ท่ามกลางชีพอันอุดมด้วยลมปราณ
จากร่มลานแมกไม้ผู้หายใจ
๏ คำนึงวันผ่านเคลื่อนเหมือนชีวิต
ได้ผูกมิตรลานร่มกับลมไหว
ไม้มะขาม-ความหลังสะพรั่งนัย
ดุจช่อใบบอกรัก-ใครสักคน
๏ ชายคาที่รากหยั่งลงฝังลึก
ความรู้สึกเผยช่วงยามร่วงหล่น
มีเกิดดับ-สูญหายสลายตน
เพื่อจำนนในโลกที่...ไม่จีรัง.
.........................................
นิตา มาศิริ
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”