บทกวี : แม้นริบหรี่และแสนไกล ใจฉันยังเฝ้ารอ : สมภพ นิลกำแหง
บทกวี : แม้นริบหรี่และแสนไกล ใจฉันยังเฝ้ารอ : สมภพ นิลกำแหง
ยามเย็น ตะวันเฉียงเอียงไปสามสิบห้าองศา
แสงตะวันฉายเฉียงมาในห้องของฉัน
โลกข้างนอกนั่น ปล่อยให้ฉันอ้างว้าง เท่ากับย่ำยีหัวใจ
เหมือนถูกปิดล้อมด้วยคนทั้งโลกที่มีความสุข
กระหน่ำซ้ำเติมใจฉันให้จมความปวดร้าวและเศร้า
ดวงตะวัน ให้แรงพลังแก่ฉันเถิด
ฉันกระหายแสงสว่างเข้าสู่หัวใจหมองตรม
เพื่อให้เกิดพลังงานกลับคืนฟื้นชื่นขึ้นใหม่
ทว่าโลกนี้ยังคงมีกาลเวลาคล้อยเคลื่อน
ตะวันจึงแสงเฉียงเอียงราบเลื่อนต่ำลงแล้วจมหายไป
ทั้งฟากฟ้าปรากฏเป็นความสลัวมัวแห่งวารสนธยา
ฉันยังไม่สิ้นหวัง จำต้องเฝ้ารอเพียงแรงแสงหมู่ดวงดาว
แม้นกะพริบริบหรี่อยู่แสนไกล แต่กระจายแผ่เกลื่อนท้องนภา.
....................................................
สมภพ นิลกำแหง
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
