บทกวี : “เศร้า เหงา และเงาหวัง” : ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
บทกวี : “เศร้า เหงา และเงาหวัง” : ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
ฉันต้องเขียนความเศร้าตัวเท่าไหน
จึงจะสาแก่ใจที่เป็นอยู่
ไม่มีหรอกไม่มีใครได้ล่วงรู้
ความหดหู่ข้างในเหงาใจนัก
ฉันต้องเขียนความเหงาตัวเท่าไหน
จึงจะสาสมใจความหน่วงหนัก
มันติดหล่มจมลึกมิเว้นวรรค
จมปลักโดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง
ฉันต้องย้ำคำว่ารักอีกหรือไม่
จำเป็นไหมที่จะยกมาเอ่ยอ้าง
เมื่อเธอตัดสินใจไปคนละทาง
ฉันค้อมรับความเคว้งคว้างแต่โดยดี
ไม่มีสิทธิ์เหนี่ยวรั้งหรือขวางกั้น
เมื่อถึงวันเธอพรากจากที่นี่
ด้วยเหตุผลกลใดประดามี
ขอน้อมรับโดยดุษณีแม้ปวดร้าว
หากบุญส่งเธอไปสู่สิ่งดีกว่า
ฉันยินดีล่วงหน้ากับย่างก้าว
เพราะมิอาจดูแลเธอระยะยาว
ใจจึงทนเหน็บหนาวเคล้าน้ำตา
เช่นนั้น ! ฉันหม่นเศร้ามากเท่าใด
เธอคงรู้อยู่แก่ใจ, ทุกข์เสดสา
ไม่เป็นไรหัวใจฉันหากด้านชา
หวังเวลานำพาให้พอคลายทุกข์
วันนี้ต้องประคองใจเพียงไปต่อ
พร้อมทั้งขอภาวนาเธอมีสุข
ระหว่างทางถ้าเธอล้มจงรีบลุก
ฉันนี่แหละคอยปลอบปลุกเธอที่เดิม
[ระหว่างทางหากโชคดีหรือมีฟลุค
เราคงกลับมาสร้างสุข ณ จุดเดิม]
.................................................
ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
