บทกวี : หินแม่น้ำ : อัซมีย์

บทกวี : หินแม่น้ำ : อัซมีย์

๑

ช่วงวันอันรุ่มร้อนโศกศัลย์หนึ่ง

ระหว่างข้าเดินทางเลียบฝั่งน้ำสู่เทือกภู

เพื่ออาศัยร่มอารีย์ของป่าต้นน้ำเยียวยา

แดดเผาจนเย็นสายลมละลายหาย

หากแม่น้ำยังโยนหยาดกระเซ็นปลอบโยนเท้า

ริมฝั่งช่วงหนึ่งของแม่น้ำ

ข้าหยุดก้มลงหยิบหินสีดำขึ้นสัมผัสความวาววามเยือกเย็นแลกลมกลึง

ครั้นยกขึ้นพินิจ

วาวงามแห่งท่านก็ฉายรูปเงาข้าสะท้อนคืน

โอ้ สรรพสิ่งล้วนมีความหมาย

หรือเราแค่ค้นความหมายขึ้นผูกสรรพสิ่ง

แผ่นดิน แมกไม้ ภูผา แม่น้ำ กรวด หิน

แท้เป็นเช่นนั้น

หรือสรรพสิ่งเป็นเช่นนั้นด้วยการมองเห็นจากความเป็นเรา..

๒

โอ้ ข้าอยากหนักแน่นแลนิ่งวางให้ได้อย่างท่าน

หากมิใช่ต่อดวงตารู้ค่าแล้วก็มิร้อนรนปราถนาแสดงตัว

หรือมีแต่เราเท่านั้นหมกมุ่นกับนิยาม หรือแม้แต่นามของตนเอง

๓

ชะตากรรมเอ๋ย มายาแห่งรู้สึกแลปรารถนาเอ๋ย

ข้าจักยันหยัดเช่นใดมิให้กระแสแห่งเจ้ากระชากดวงใจหลุดลอย

ให้สิ่งซึ่งเชี่ยวกรากผ่านข้าไปต่อแต่นี้จักเป็นสิ่งขัดเกลาข้า

ดั่งหินเกลี้ยงกลมงามด้วยกลึงเกลาของกระแสธารเชี่ยว

แดดฝน หนาวร้อน ฤดูมรสุม แม้กาลเวลา

วันนั้นข้าจักยังสั่นไหวอยู่บ้าง

แต่จักหยัดแลเยือกสงบให้ได้เช่นท่าน

หนักแน่นงดงามเช่นผู้ขัดเกลาแล้ว

แลจักมอบบางปรัชญาแก่ดวงตาใคร่ครวญแห่งนักเดินทาง

๔

แดดเผาจนเย็นสายลมละลายหาย

หากแม่น้ำยังโยนหยาดกระเซ็นปลอบโยนเท้าเป็นระยะ

แลข้าก็ควรค้อมวางท่านลงไว้เช่นเดิมด้วยท่วงทีอย่างคารวะเสียที.

........................................................

อัซมีย์

Link ที่เกี่ยวข้อง      

           “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

           วรรณกรรมออนไลน์