บทกวี : ห่มทะเล : จงจิต
บทกวี : ห่มทะเล : จงจิต
เธอเหม่อลอยไปยังเส้นขอบฟ้าทึบทึม
นัยน์ตาเธออ่อนล้าทว่าหยั่งลึกไม่ต่างจากท้องทะเล
แรงลมโหมกรรโชก
ลวดลายพฤกษาและผีเสื้อบนอาภรณ์เธอสะบัดไสวราวกับมันมีชีวิต
เหนือร่างที่นิ่งงัน
ราตรีนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท
แสงจันทร์รำไรแต่งแต้มกลีบเมฆที่รายล้อมรอบ ๆ
เกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่ายังคงโถมซัดชายหาดอย่างซื่อสัตย์
ดวงดาวบนท้องฟ้าประปรายคล้ายฟองคลื่นสาดกระเซ็นสู่เบื้องบน
ฉันดั่งถูกมนตร์สะกดขณะเฝ้ามองเธอ
หน้าอกเธอกระเพื่อมไหวจากการสูดลมหายใจลึก
เปลือกตาทั้งสองของเธอกำลังปิดลงอย่างช้า ๆ
เราต่างเอนกายลง
มือของเรากุมกันและกันอย่างกระชับแนบแน่น
ไม่มีสิ่งใดสั่นไหวอีกต่อไป
นอกจากความยะเยียบเย็นที่ค่อย ๆ ห่มคลุมกายเราทั้งสอง.
..........................................................................
จงจิต
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
