บทกวี : ด้วยซี่ฟันที่เริ่มโยกคลอนและร่อยหรอ : สายฝน ตรีณาวงษ์
บทกวี : ด้วยซี่ฟันที่เริ่มโยกคลอนและร่อยหรอ : สายฝน ตรีณาวงษ์
เล็กลงเท่าผลมะนาวด่านเกวียนจากต้นหลังบ้านฉัน
สีเหลืองน้ำตาลอมโรค
หาใช่ดวงดาวสีฟ้าครามลอยคว้างอยู่ในอวกาศ
ในนั้นชุ่มด้วยน้ำรสเปรี้ยว เมล็ด และกลิ่นของมะนาว
สีเขียวถูกพรากไปและลดจำนวนลง
โลภจริตและเงินตราจับมือกัน
คุยเขื่องเรื่องสามารถปกครองโลกได้สำเร็จ เสร็จสรรพ
มีทั้งผู้โค้งคำนับกราบกรานและผู้ปฏิเสธ
ที่ยอมรับแยกตัวออกไป
ทลายขุนเขาสร้างเป็นเมืองคอนกรีต
ที่ปฏิเสธเดินลึกเข้าไปในป่าที่พอจะหลงเหลือ
ซุกตัวอยู่ในเงาไม้และโพรงดิน
ซื้อหาและเปลี่ยนปัจจัยสี่จากใบไม้และฝูงปศุสัตว์
ที่ยอมรับแสวงผู้ปกครอง
ที่ไม่ยอมรับแสวงการปกครองตนเอง
ทศวรรษ ศตวรรษ และสหัสวรรษ
แห่งการยื้อแย่งก่นทำลาย
เกิดชดเชยที่ตายลงไปจนล้น
การปล้น ช่วงชิง ยังดำเนินต่อไป
สีฟ้าครามของดาวดวงนั้น
จากดวงตาของดาราจักร
สีเขียวของดาวดวงนั้น
จากสายตาของมนุษย์
กลายเป็นสีเหลืองอมโรคและสีน้ำตาลจากราและไวรัส
เล็กเท่าลูกมะนาวด่านเกวียนลูกที่โตที่สุดจากต้นหลังบ้านฉัน
ในวันที่อดอยากแสนเข็ญ
กระรอกก็ไต่จากยอดไม้สลดเฉา
กัดแทะผลมะนาวจนเว้าแหว่ง
คล้ายคมมีดเฉือนเนื้อออกจากร่าง
ทอดลงในน้ำมันและกระทะร้อนจากเชื้อไฟ
หยิบชิ้นเนื้อทอดสุกเข้าปาก
เคี้ยวด้วยซี่ฟันที่เริ่มโยกคลอนและร่อยหรอ.
........................................................
สายฝน ตรีณาวงษ์
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
