บทกวี : ทุกข์ และ ดอกบัว : พิชัย ตันศุภผล
บทกวี : ทุกข์ และ ดอกบัว : พิชัย ตันศุภผล
......................................................................
ทุกข์คือความ หม่นหมอง ของดวงจิต
ตอกย้ำคิด ติดตรึงใน ฤทัยผอง
ไม่ปล่อยปละ ละทิ้ง ดังหินกอง
แบกประคอง บนบ่าหนัก มิพักวาง
ทุกข์จากเกิด แก่เจ็บตาย จำไว้เถิด
เป็นทุกข์เกิด ที่ลึกราก ยากสะสาง
ทุกข์ประจำ เกิดจากใจ ไม่อำพราง
ทุกข์ไม่สร่าง สุมหทัย ให้มืดมัว
หนทางแท้ แก้ไข ใช้สติ
สมาธิ แน่วแน่ แม้ทางสลัว
จนเกิดก่อ ปัญญา ประดับตัว
พิเคราะห์ทั่ว ที่เหตุแน่ แก้เภทภัย
สัจธรรม นำทาง ขจัดทุกข์
อริยะสุข สืบค้นหา พาจิตใส
สมุทัย นิโรธ มรรค ธรรมพักใจ
เส้นทางไข ปัญหาหลัก หนักใจตน
อันความทุกข์ เปรียบเช่น เป็นโคลนบ่อ
กำเนิดก่อ ดอกบัว ทั่วแห่งหน
ถอยห่างทุกข์ ย่อมเกิดสุข หลุดวังวน
นิโลบล พ้นโคลนน้ำ ล้ำเลิศงาม.
............................................
พิชัย ตันศุภผล
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
