บทกวี : ผู้ โ ด ย ส า ร กั บ ข บ ว น ร ถ ไ ฟ : ชิตะวา มุนินโท
บทกวี : ผู้ โ ด ย ส า ร กั บ ข บ ว น ร ถ ไ ฟ : ชิตะวา มุนินโท
ใต้ขบวนรถไฟคือเงาที่ทอดตัวไปบนราง
ซึ่งรางนั่นคือความว่างเปล่า
ไม่มีแม้หมอนไม้หรือเหล็กกล้าของกฎระเบียบ
ผู้โดยสารห้อยโหนโจนทะยานไปสู่สถานีแห่งความไม่แน่นอน
มันวิ่งฉิว มันหยุดพัก แล่นและเลิก
เป็นไปตามตารางเวลาอันสุดแสนปรวนแปร
แม้แต่นายหัวรถจักรก็มิอาจคาดการณ์อะไรใดได้ล่วงหน้า
อาจไปประสบอุบัติเหตุเข้าประสานงา
หรือทิ่มทับลมหายใจจนเปื่อยป่นเป็นเศษซากชีวิต
หรืออาจบดขยี้สิ่งที่ควรปรานี โดยไม่จำเป็นต้องปรานีปราศรัย
ทำให้ขบวนรถสายนี้เป็นทั้งรถไฟสายมรณะ
และสายปฏิสนธิ ระหว่างความเป็นกับความตาย
ชีวิตดำเนิน-เริ่มต้น-ดำเนิน และสุดทาง-ดำเนิน- -
จุดหมายปลายทางคือสถานีสุดท้าย
แต่ก็คงยังไม่ท้ายสุด ณ จุดใดเลย
มนุษย์เป็นสัตว์ที่เรียกตนเองว่าคนผู้หลงรักการเดินทาง
แม้สถานีหน้าจะเป็นสถานที่แห่งความสุขสมสงบงาม
มนุษย์ก็ยังจะตีตั๋วเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ
ทั้งนี้อาจต้องเสียค่าใช้จ่ายด้วยราคาของสันติภาพ
และด้วยความอุดมสมบูรณ์พูนสุข ของเพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตาย
และแม้สูญเสียโดยการแลกกับสิ่งซึ่งเป็นที่รักอันน่าหวงแหน
อย่างไรก็ตาม
การเดินทางยังคงต้องดำเนินต่อไป. . .
ไปสู่หนใดกัน ‘หายนะ’ หรือ ‘สุขภาวะ’
ขบวนรถไฟแห่งชีวิตที่ปราศจากขอนรางรองรับตู้โดยสาร
คงยังขับเคลื่อนและแล่นลิ่ว
ยังวิ่งฉิว หยุดพัก แล่นและเลิก
เป็นไปตามตารางเวลาอันสุดแสนปรวนแปร
แม้ผู้คนอาจอยากลงหลักปักฐาน
ณ สถานีบริการที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้หรือไม่ก็ตาม
รถไฟหัวรถจักร ผลักโผนกระโจนไป ผูกพันใดอาจไม่มี
เดินทางบนคว้างเคว้ง รู้จักตนเองบ้างไหมนี่
ไม่อาจหยุดสักยุควิถี นิ่งอยู่กับที่. . .ไม่มี. .ทาง ไม่มีทาง
ร า ง และ ล า ง.
.................................................................
ชิตะวา มุนินโท
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
