เรื่องสั้น : ห้องสมุดแห่งความทรงจำ : ศักรินทร์ สีหมะ
เรื่องสั้น : ห้องสมุดแห่งความทรงจำ : ศักรินทร์ สีหมะ
ในโลกที่ทุกคนสามารถบันทึกและย้อนดูความทรงจำได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส “ห้องสมุดแห่งความทรงจำ” กลายเป็นศูนย์รวมของผู้คนที่แสวงหาความจริงในอดีต บ้างก็มาค้นหาความทรงจำที่หายไป บ้างก็มาเพื่อหลบหลีกความทรงจำที่ไม่อยากพบเจอ วินใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องเก็บข้อมูลที่สว่างวาบด้วยแสงสีฟ้าจาง ๆ เขาสังเกตชีวิตของผู้อื่นผ่านหน้าจอมากกว่าที่จะมองออกไปยังโลกภายนอก เขาไม่เคยตั้งคำถามอะไรจนกระทั่งหญิงสาวลึกลับคนหนึ่ง—ผู้ต้องการลบทุกสิ่งที่เคยเป็น—เดินเข้ามาในชีวิตเขาในวันนั้น
อรยาเดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและเหนื่อยล้า เธอสวมเสื้อกันหนาวสีเทาหม่นและถือถุงกระดาษใบเล็กที่ดูเหมือนจะใส่ของจำเป็นไว้เพียงไม่กี่ชิ้น “ฉันต้องการลบทุกอย่าง” เธอพูดตรงไปตรงมา ราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอตัดสินใจแบบนี้ วินเลิกคิ้วเล็กน้อย หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาและเปิดไฟล์ข้อมูลใหม่ตามขั้นตอนปกติ แต่มีบางสิ่งในน้ำเสียงของเธอที่ทำให้เขาชะงัก “ทุกอย่าง?” เขาทวนคำถาม “คุณแน่ใจหรือ ? ไม่มีข้อยกเว้นเลยเหรอ ?” อรยาพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความลังเล แต่ลึก ๆ ในดวงตาของเธอ วินรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ซ่อนอยู่
“การลบความทรงจำทั้งหมดจะเปลี่ยนคุณไปอย่างสิ้นเชิง คุณจะไม่สามารถจำได้เลยว่าคุณเป็นใคร หรือว่าทำไมคุณถึงมาที่นี่” วินอธิบายตามระเบียบของห้องสมุด อรยาหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงของเธอแฝงไปด้วยความเจ็บปวด “นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ” เธอพูด “ฉันเหนื่อยแล้วกับการเป็นคนที่ฉันไม่อยากเป็น กับการแบกสิ่งที่ฉันไม่อยากแบกอีกต่อไป” คำพูดของเธอแทงลึกเข้าไปในใจของวิน ทำให้เขานึกถึงตัวเองในอดีต แม้เขาจะทำงานอยู่ท่ามกลางความทรงจำของคนอื่นมากมาย แต่เขากลับไม่เคยกล้าหันกลับไปมองความทรงจำของตัวเองเลย
ความเงียบปกคลุมอยู่ระหว่างพวกเขา วินถอนหายใจยาวก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น เราเริ่มกันเลย” เขานำเธอไปยังห้องปฏิบัติการส่วนลึกของห้องสมุด สถานที่ที่แสงไฟสลัวสะท้อนเงาของเครื่องจักรทรงพลัง อรยานั่งลงบนเก้าอี้โลหะ เธอจ้องมองเครื่องมือเบื้องหน้าเหมือนมันเป็นประตูที่จะพาเธอหลุดพ้นจากอดีตอันหนักอึ้ง แต่ทันทีที่กระบวนการกำลังจะเริ่มต้น อุปกรณ์แสดงผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด : มีไฟล์ความทรงจำบางส่วนที่ไม่สามารถลบได้และถูกล็อกไว้ด้วยรหัสแน่นหนา ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าคำสั่งของเขา วินมองไปยังจอภาพแล้วหันมองอรยา “ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่ไม่ยอมให้ลบ” เขาพูดเสียงต่ำ ท่าทางของเขาแฝงไปด้วยความสงสัยและความกังวล อรยานั่งนิ่ง ราวกับกำลังพิจารณาคำพูดนั้นในใจ ท่าทางของเธอแฝงไปด้วยความอดทน แต่ดวงตาของเธอแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยหน่ายที่ท่วมท้น ทันใดนั้น อุปกรณ์ในห้องเริ่มส่งเสียงเตือนอย่างเงียบ ๆ ขึ้นมา เสียงนั้นดังขึ้นเหมือนคำเตือนที่ยากจะละเลย
“มันไม่ควรเป็นแบบนี้” วินพึมพำกับตัวเอง เขาตรวจสอบข้อมูลอีกครั้ง พยายามหาทางออกจากสถานการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
อรยาหันมองเขา ดวงตาของเธอไม่หวาดกลัว แต่เต็มไปด้วยความสงสัย “ทำไมมันถึงลบไม่ได้ ?” เสียงของเธอไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ในแววตานั้นมีคำถามที่ค้างคาอยู่
“ผมไม่แน่ใจ” วินตอบพลางเอียงหัว “ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างในความทรงจำของคุณที่ไม่อยากให้คุณลืม”
วินขมวดคิ้วขณะตรวจสอบระบบ “นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ” เขาพึมพำ “คุณเคยใช้บริการนี้มาก่อนหรือเปล่า ?” อรยาส่ายหน้า แต่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนกับว่าเธอกำลังพยายามนึกถึงบางสิ่งที่ถูกลืมเลือนไป “ฉัน...ไม่แน่ใจ” เธอกล่าวเสียงเบา แต่ในแววตาของเธอเริ่มสะท้อนเงาของความกลัวที่ซ่อนอยู่ “บางที...มันอาจเป็นความทรงจำที่ฉันถูกบังคับให้ลืม” คำพูดนั้นเปลี่ยนทุกอย่าง วินรู้ทันทีว่าเขาต้องทำมากกว่าแค่ลบความทรงจำ เขาต้องค้นหาความจริงเบื้องหลังความทรงจำที่ถูกซ่อนนั้น ไม่ใช่เพียงเพื่อตอบคำถามของอรยา แต่เพื่อตอบคำถามในใจของเขาเองด้วยว่าความทรงจำมีคุณค่าเพียงใด และอะไรที่ควรค่าแก่การจดจำหรือหลงลืม
วินเริ่มกระบวนการค้นหา เขาเชื่อมต่อเครื่องมือกับอุปกรณ์ถอดรหัสขั้นสูง ห้องทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องจักรทำงานอย่างต่อเนื่อง อรยานั่งนิ่ง มือของเธอประสานกันแน่นอยู่บนตักเหมือนกำลังพยายามเก็บซ่อนความกังวล เมื่อกระบวนการดำเนินไป ภาพของความทรงจำที่ลางเลือนเริ่มปรากฏบนหน้าจอ มันเป็นภาพเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังเล่นอยู่ในสวนขนาดเล็กที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้หลากสี ดวงตาของเธอสดใส แต่ใบหน้านั้นมีร่องรอยความเศร้า ความทรงจำนั้นหยุดลงทันทีเหมือนมีอะไรบางอย่างกั้นไว้
“ใครคือเด็กคนนี้ ?” วินถามอย่างอ่อนโยน แต่คำถามนั้นเหมือนตะปูที่ตอกลงไปในหัวใจของอรยา
“ฉัน...” เธอพึมพำ เสียงของเธอแผ่วเบาเหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่น “ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกเหมือนเคยเป็นเธอ”
วินหยุดและหันมองหน้าอรยา “บางทีไฟล์ความทรงจำนี้อาจไม่ใช่ของคุณทั้งหมด บางทีมันอาจเป็นของคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับคุณ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง อรยาหลับตาลง เธอพยายามค้นหาเศษเสี้ยวของความทรงจำที่อาจหลงเหลืออยู่ แต่ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนหมอกที่หนาทึบ “ฉันอยากรู้” เธอเอ่ยขึ้นในที่สุด “ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนสร้างบาดแผลนี้ไว้ในชีวิตของฉัน และทำไมฉันถึงพยายามลืมมัน”
วินเร่งมือ ค้นหาไฟล์ข้อมูลเพิ่มเติมที่ถูกซ่อนลึกลงไปในระบบ เขาเริ่มสังเกตเห็นรูปแบบของรหัสที่ไม่ธรรมดา ราวกับมันถูกสร้างขึ้นเพื่อปกปิดความลับบางอย่างอย่างจงใจ “นี่ไม่ใช่แค่ความทรงจำส่วนบุคคล” เขากล่าว “มันถูกตั้งใจซ่อนด้วยระบบรักษาความปลอดภัยระดับสูง คนที่ทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลบางอย่าง”
อรยาจ้องมองเขาด้วยความสงสัยและวิตก “หมายความว่าไง ?” เธอถาม
“ความทรงจำนี้อาจเกี่ยวพันกับสิ่งที่ใหญ่กว่าตัวคุณ” วินตอบ “อาจเป็นเหตุการณ์ หรือบุคคลที่มีผลกระทบต่อชีวิตคุณ หรืออาจเป็นความจริงที่คุณไม่ควรรู้ตั้งแต่แรก”
คำพูดของวินทำให้อรยาหยุดนิ่ง เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ เสียงหัวใจเต้นของเธอชัดเจนในความเงียบ “ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น ฉันอยากรู้ทุกอย่าง แม้ความจริงนั้นจะเจ็บปวดก็ตาม” เธอกล่าว
วินพยักหน้าและเริ่มกระบวนการถอดรหัสในขั้นตอนสุดท้าย ภาพของความทรงจำเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันชัดเจนขึ้น เป็นภาพของเด็กหญิงคนเดิม กำลังจับมือกับชายคนหนึ่งในเงามืด คำพูดหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ ในความทรงจำนั้น
“เธอต้องลืมมัน” เสียงของชายคนนั้นกระซิบ
กระบวนการหยุดลงทันทีเหมือนระบบไม่ยอมให้ไปต่อ วินมองหน้าจออย่างตกใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็หันกลับมามองอรยา “คุณพร้อมจะรับมือกับความจริงหรือยัง ?” เขาถาม
อรยาหายใจลึกและสบตากับวิน “พร้อมแล้ว” เธอตอบ น้ำเสียงของเธอหนักแน่น
ทั้งคู่ตัดสินใจเดินหน้าต่อ แม้ไม่รู้ว่าความจริงที่รออยู่นั้นจะเปลี่ยนชีวิตพวกเขาไปอย่างไร แต่พวกเขารู้ว่า การค้นพบความจริงนั้นเป็นเพียงหนทางเดียวที่จะปลดปล่อยพันธนาการที่คอยกัดกินหัวใจของอรยาและตอบคำถามที่วินเองอาจไม่ได้ตั้งใจค้นหามาตั้งแต่แรก...
เมื่อระบบถอดรหัสเริ่มทำงานอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอกลายเป็นวิดีโอสั้น ๆ เสียงหัวเราะของเด็กหญิงดังขึ้น แต่กลับถูกกลบด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้เข้ามา ภาพเปลี่ยนไปเป็นชายสองคนในชุดสูทสีเข้มกำลังพูดคุยกัน พวกเขาหันมาทางเด็กหญิง ก่อนที่ภาพจะตัดเข้าสู่ความมืดมิด มีเพียงเสียงหนึ่งที่ยังคงดังอยู่ในอากาศ
“นี่คือความลับที่ต้องเก็บไว้ เธอคือกุญแจสำคัญ”
คำพูดนั้นทำให้อรยาชะงัก น้ำตาเริ่มเอ่อล้นในดวงตาเธอโดยไม่รู้ตัว “กุญแจสำคัญ... หมายความว่ายังไง ?” เธอพึมพำ
วินหยุดวิเคราะห์ เขาเลื่อนเมาส์ไปยังโฟลเดอร์ใหม่ที่เพิ่งปรากฏขึ้น มันเป็นไฟล์ที่ถูกซ่อนอยู่ใต้ชั้นข้อมูลซ้ำซ้อนนับสิบชั้น ในไฟล์นั้นมีเอกสารและภาพถ่ายเก่า พวกมันเป็นภาพของกลุ่มคนที่ดูเหมือนจะอยู่ในสถานที่คล้ายกับห้องวิจัย หนึ่งในนั้นคือภาพของเด็กหญิงคนหนึ่ง และชายที่ยืนอยู่ข้างเธอ... ชายในเงามืดจากความทรงจำของอรยา
“นี่มัน...” อรยาพูดไม่ออก เธอชี้ไปที่ชายในภาพ “ฉันจำเขาได้ เขาอยู่ในฝันของฉันตลอดเวลา” วินคลิกขยายภาพเพื่อดูรายละเอียดเพิ่มเติม ในเอกสารที่แนบมาด้วย มีข้อความหนึ่งที่ระบุว่า
“โครงการ นิวโฮไรซัน : การสร้างเด็กต้นแบบเพื่อแก้ไขปัญหาทางพันธุกรรมและความทรงจำเชิงลึก”
ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง วินพยายามทำความเข้าใจกับข้อมูลที่เพิ่งค้นพบ “นี่หมายความว่าอะไร ? พวกเขากำลังทดลองอะไรบางอย่างกับเด็ก...”
อรยากุมหัวใจของเธอ ความรู้สึกเจ็บปวดและความกลัวปะทุขึ้นในทันที “ฉันเป็นส่วนหนึ่งของโครงการนี้หรือ ? แล้วพวกเขาทำอะไรกับฉัน ?”
วินเลื่อนเอกสารเพิ่มเติม เขาพบรายงานการทดลองที่มีชื่อของอรยาในนั้น รายงานระบุว่าเธอเป็น “ผู้ทดสอบรุ่นแรก” ที่ถูกบังคับให้รับความทรงจำจากคนอื่นผ่านกระบวนการเชิงชีวภาพ พวกเขาตั้งใจจะสร้างคนที่มีความสามารถในการเรียนรู้และจดจำจากประสบการณ์ของผู้อื่นโดยตรง แต่โครงการถูกยกเลิกกะทันหันหลังจากเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่มีการบันทึกไว้
“คุณไม่ได้ลืมความทรงจำเหล่านี้เพราะตัวคุณเอง” วินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกเขาบังคับให้คุณลืม และสร้างชีวิตใหม่ขึ้นมาแทน”
อรยาส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม “แล้วตอนนี้ฉันต้องทำยังไง ?”
“คุณมีสองทางเลือก” วินพูดช้า ๆ “คุณจะปล่อยให้เรื่องนี้กลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันถูกเปิดเผย หรือคุณจะต่อสู้เพื่อเปิดโปงความจริง เพื่อคนที่เคยถูกทำร้ายเหมือนกับคุณ”
อรยานั่งนิ่ง เธอจ้องมองเอกสารและภาพเหล่านั้นอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะสูดลมหายใจยาวและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
“ฉันจะไม่หนีอีกต่อไป ถ้าฉันเป็นกุญแจสำคัญ ฉันจะใช้มันไขทุกความลับที่พวกเขาพยายามปิดบัง”
คำพูดของอรยาทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไป ความเงียบงันก่อนหน้านั้นถูกแทนที่ด้วยพลังงานใหม่ วินยิ้มบาง ๆ และพยักหน้า “ถ้างั้น เรามาเริ่มต้นกัน”
แสงไฟในหน้าจอกะพริบเมื่อวินเริ่มกระบวนการเจาะลึกเข้าไปในฐานข้อมูลที่ลึกลับที่สุด ทุกการคลิกและคำสั่งที่ป้อนลงไปคือการขุดหาความจริงที่ถูกซ่อนไว้ การเดินทางของอรยาเพิ่งเริ่มต้น แต่เธอรู้ดีว่าหนทางข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยความเสี่ยง แต่ครั้งนี้เธอพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง ไม่ใช่แค่เพื่อค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเธอ แต่เพื่อคืนความยุติธรรมให้กับทุกคนที่เคยตกเป็นเหยื่อของโครงการอันโหดร้ายนี้...
เรื่องราวไม่ได้จบเพียงแค่ความทรงจำ หากแต่เริ่มต้นด้วยความจริงที่ต้องการการเปิดเผยในยุคที่เทคโนโลยีเชื่อมโยงกับความลับที่มนุษย์บางกลุ่มไม่อาจยอมให้ใครล่วงรู้...
...........................................................................
Link ที่เกี่ยวข้อง
