เรื่องสั้น : หมาท่าน หลานเจ้าอาวาส : ธารา ศรีอนุรักษ์

เรื่องสั้น : หมาท่าน หลานเจ้าอาวาส : ธารา ศรีอนุรักษ์

            วัดนี้มีท่านนวยเป็นเจ้าอาวาส คนแถวบ้านผมเรียกเจ้าอาวาสว่า ท่าน เรียกพระบวชใหม่อย่างผมว่า ต้น แต่หากข้ามไปอีกจังหวัดใกล้ ๆ ที่นั่นเรียกพระบวชใหม่ว่า หลวง แม้ลาสิกขาออกมาแล้ว หลวงยังตามติดชื่อออกมาด้วย

            ถ้านับจากคืนแรกของการเปลี่ยนที่นอนแบบเตียงมีเบาะนุ่ม ๆ เป็นเสื่อกระจูดผืนเดียว หมอนขิดแข็ง ๆ นุ่งผ้าสบงรัดประคดเอว คืนนี้ก็ย่างคืนที่สองแล้ว ตอนทำสัญญากับพ่อ ขอบวชแค่สามวัน แต่พ่อบอก แม่ตายไว้ศพเจ็ดวัน ให้บวชเจ็ดวัน ถ้าไม่ได้เจ็ดวันไม่เซ็นยินยอมยกที่ดินสวนยางให้ ผมเลยต้องกัดฟันยอมอยู่ให้ครบตามพ่อต้องการ

            ท่านนวยขึ้นเป็นหัววัดตั้งแต่ผมยังเรียนมัธยม สมัยนั้นแกเลื่องชื่อชอบฉันน้ำโค้ก งานศพ งานแต่ง งานบวชนาค หรืองานไหนถ้าท่านนวยไป เจ้าภาพต้องหาน้ำโค้กถวาย น้ำอื่นแกไม่รับประเคน พวกเด็กวัยรุ่นเลยตั้งฉายาให้แกว่า ท่านโคคาโคล่า

            จะว่าศาสนาเสื่อมลงก็คงไม่ถูกนัก ถ้าวัดจากจำนวนคนในศาลาการเปรียญเวลาวันพระวันสำคัญทางศาสนา หรือจำนวนพระบวชในช่วงเข้าพรรษา โหรงเหรงบางตาน้อยลงทุกปี สมัยผมเด็ก ๆ มาวัดกับแม่ คนเต็มศาลา พระใหม่บวชเข้าพรรษาไม่ต่ำกว่ายี่สิบรูป ตอนนี้พระทั้งวัดเหลือท่านนวยรูปเดียวไม่นับผมที่เพิ่งบวชเข้ามาใหม่  เพราะถ้าหันไปดูโรงเรียนวัด ตอนผมเรียนประถมมีเด็กร่วมสามร้อยชีวิต ตอนนี้เหลือไม่ถึงสี่สิบ เด็กน้อยลงอย่างน่าใจหาย

            ท่านนวยสอบตกเรื่องสร้างบารมีกุมศรัทธาชาวบ้าน ผิดกับอดีตเจ้าอาวาสที่ขึ้นชื่อเรื่องศักดิ์สิทธิ์ มีอิทธิปาฏิหาริย์เล่าขานปากต่อปากมากมาย รูปเหมือนอดีตท่านเจ้าอาวาสอร่ามด้วยทองคำเปลวสิ่งแทนความศรัทธาที่ชาวบ้านมอบให้อย่างมหาศาล ท่านนวยเป็นพระบวชหลายพรรษาจนได้เป็นเจ้าอาวาสก็จริงแต่ยังไม่ได้ตราตั้งพระอุปัชฌาย์ พ่อพาผมไปบวชที่วัดในตัวจังหวัด พอบวชกับพระอุปัชฌาย์ถูกต้องแล้ว นำมาอยู่วัดนี้ โดยอยู่กุฏิเล็ก ๆ มีพุ่มมังคุดสามสี่ต้นเป็นร่มบังแดดให้ ถัดออกไปคือหน้าผาภูเขาขนาดย่อมเป็นปราการกั้นเขตแดนตัดขาดจากโลกภายนอก มีทางเข้าวัดด้านหน้าอย่างเดียว ชาวบ้านถ้าไม่จำเป็นติดต่อธุระอะไรจะไม่ผ่านเข้ามา ตกเย็นจึงเงียบชนิดได้ยินไส้เดือนจู๋จี๋กัน

            ระยะหลังท่านนวยไม่ยอมออกยืนบาตร สัมพันธภาพระหว่างบ้านกับวัดเลยห่างเหินกันอย่างไม่ควรจะเป็น ผมเคยอ่านมาจากไหนสักที่ว่าพุทธองค์บัญญัติให้พระออกบิณฑบาตเพื่อได้เห็นชีวิตผู้คน พบปะหน้าตา ได้รู้ว่าชาวบ้านตอนนี้อยู่ดีมีสุขอย่างไร มีเรื่องอะไรที่พระพอจะเบ่งเบาได้บ้าง ท่านนวยเอาหลานชายมาอยู่ร่วมชายคากุฏิด้วย ทำหน้าที่ขับรถไปซื้อแกงถุงจากตลาดมาประเคน ข้าวก็หุงกินกันเอง แต่ผมไม่ได้สิทธิพิเศษนี้ พ่อไม่ยอม พ่อเคยบวชกับอดีตเจ้าอาวาสรูปก่อนเล่าเรียนทางพระจนจบนักธรรมเอก พ่อย้ำบวชแล้วต้องออกยืนบาตรโปรดสัตว์ ผมจึงจำใจอุ้มบาตรเดินตีนเปล่าถอนสายบัวเวลาโดนหินกรวดทิ่มไปตลอดทาง ชาวบ้านใกล้วัดพอเห็นมีพระยืนบาตร นิมนต์ให้เข้าไปรับ หลายๆ บ้านเข้า บาตรเต็มล้น ไปต่อไม่ไหว ต้องให้โยมบ้านใส่บาตรนั่นแหละขับมอเตอร์ไซค์มาส่งวัดถ่ายข้าว เหลือแต่บาตรเปล่าแล้วไปยืนต่อ ไม่ไปไม่ได้ พ่อรอใส่บาตรอยู่

            อาหารบิณฑบาตที่ผมได้มากล้นจนฉันคนเดียวไม่ไหว ท่านนวยไม่ได้ลงมาฉันร่วมด้วย มื้อเช้าเสร็จ เก็บไว้เพล หลังมื้อเพลอาหารเหลือไม่ต้องกลัวเสียเปล่า วัยรุ่นสี่ขาหูตูบร่วมสิบชีวิต ได้อานิสงส์สวาปามกันอย่างเต็มอิ่ม สารรูปแต่ละตัวผอมโซ ขี้เรื้อนกินขนหลุดเป็นหย่อม ๆ น่าเวทนา พวกนี้คงไม่ได้กินอิ่มท้องมานานมาก ต่างจากหมากุฏิท่านนวย พันธุ์บางแก้วเพศผู้ ขนสวย สีขาวสลับน้ำตาลอ่อน  ได้สิทธิพิเศษอยู่ในกุฏิติดแอร์เย็นฉ่ำ กินอาหารเม็ดสำเร็จรูป ถือเนื้อถือตัว ใครมาธุระกับเจ้าอาวาสถ้าแต่งตัวไม่ดี มันจะเห่าอย่างหมายร้าย แต่ถ้าลงมาจากรถเก๋งแต่งตัวเรียบร้อยมันจะผงกหัวขึ้นมองโดยไม่มีทีท่าจะเห่าแต่ประการใด ขนาดผมพระใหม่ เวลาเดินผ่านหน้ากุฏิแล้วบังเอิญเจอมันออกมาขี้เยี่ยวข้างนอก มันเห่าอย่างเอาเป็นเอาตาย

            สัมพันธภาพระหว่างผมพระใหม่เพิ่งบวช กับท่านนวยเจ้าอาวาส ห่างเหินจนเหมือนคนแปลกหน้า ต่างคนต่างอยู่ ผมนึกย้อนไปถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่เคยอ่าน คนเขียนเป็นนักดนตรีเพื่อชีวิต เปลี่ยนไปรับอีกศาสนา เขาเคยบวชพระหนึ่งพรรษาตามธรรมเนียมนิยม เขาเล่าผ่านตัวอักษรตลอดสามเดือนไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับการนุ่งเหลืองห่มเหลืองอยู่วัด เหมือนเอาเวลาเททิ้งเปล่า ๆ ผมเข้าใจความรู้สึกของเขาอย่างถ่องแท้ เมื่อเทียบกิจวัตรตัวเองสองสามวันนี้

            ปกติผมไม่ถึงกับเป็นคนรักหมาแมวจ๋า และไม่ถึงกับจงเกลียดจงชังชนิดอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ เป็นกลาง ๆ เวลาเจอหมาหากรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจก็แค่กระดิกมือ ทำปากจุ๊ ๆ เรียกเล่น ๆ ถ้าหมาไม่เล่นด้วยก็แล้วกันไป ถ้ามันเล่นด้วยกระดิกหางเดินมาหาแค่ลูบหัวทีสองทีแยกย้ายเลิกกัน แต่สำหรับหมาท่านนวยผมรู้สึกเหม็นขี้หน้ามันพิลึก เหมือนเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน ไม่ชอบแววตาหมายร้ายเหมือนจ้องจะขย้ำกันให้ดับดิ้น เสียงเห่าแบบเอาเป็นเอาตาย ต่างจากพวกหมาวัดตัวอื่น ๆ ที่ตอนนี้เห็นผมไม่ต่างเทพเจ้าผู้ประทานอาหารสำหรับพวกมัน เดินไปไหนพากันล้อมหน้าล้อมหลังเอาขี้เรื้อนมาสีให้สะดุ้งเล่น

            วันที่สามของการบวช ด้วยว่างจัดหลังฉันเพลเสร็จ นั่งหน้ากุฏิชายเขาใต้ร่มต้นมังคุด เหม่อมองอะไรต่อมิอะไรเรื่อยเฉื่อย สายตาโฟกัสไปเห็นรถกระบะออนิวแต่งซิ่งของหลานชายท่านนวย อดสงสัยไม่ได้ว่า เขาทำการทำงานอะไรถึงขับรถราคาหลักล้านหย่อน ๆ แบบนี้ได้ ชาวบ้านแถวนี้รู้กันหมดหลานท่านนวยไม่ทำงานอะไร อยู่วัดคอยเป็นลูกมือท่านนวย จะว่ายักยอดเงินวัดซื้อก็ไม่สมเหตุสมผล วัดนี้คนไม่ค่อยเข้ามาทำบุญ ไม่มีรายได้อะไร เงินวัดจะเบิกใช้ได้ต้องผ่านกรรมการวัด พ่อผมมีชื่อในนั้นด้วย ไม่มีทางแน่ ๆ ที่พ่อจะยินยอมให้เบิกเงินใช้พร่ำเพรื่อ

            แล้วคำตอบก็วิ่งมาหาคำถามแบบไม่ต้องร้องขอ ราว ๆ สี่โมงเย็น ผมเข้าไปในกุฏิกะว่าจะงีบสักหน่อย ค่อยตื่นตอนใกล้หกโมงเย็น เพื่อร่วมทำวัตรสวดมนต์เย็นกับพ่อบนศาลาเหมือนทุกวัน เปิดหน้าต่างด้านที่มองเห็นชายเขา แถวนั้นมีบัวบรรจุกระดูกที่ชาวบ้านมาสร้างไว้สำหรับเก็บกระดูกปู่ย่าตายายคนในครอบครัว แลเป็นแนวเจดีย์เล็ก ๆ ไล่ติดกันเป็นแถวลิบ ๆ เลยป่าช้าวัดไป สุดแนวมีทางเดินเล็ก ๆ สามารถเดินเลี่ยงเขตวัดออกไปหน้าถนนใหญ่ได้ แต่ทางค่อนข้างเปลี่ยว ไม่มีบ้านคน สายตาผมพลันเห็นรถเครื่องวัยรุ่นสองคันมาจอด พร้อมกับร่างหลานท่านนวยโผล่ไปหา เห็นทั้งหมดพูดคุยอะไรกัน อึดใจต่อมาหลานท่านนวยเดินไปที่บัวบัวหนึ่ง มองซ้ายมองขวาแล้วล้วงเข้าไปในช่องเก็บกระดูกดึงของบางอย่างเดินไปส่งให้วัยรุ่น ขณะส่งมองซ้ายมองขวา รวมถึงมองมายังกุฏิที่ผมอยู่ ด้วยระยะไกลกุฏิอยู่ใต้ร่มมังคุดมืดครึ้ม สายตาเปล่ามองเข้ามาข้างในหน้าต่างไม่มีทางเห็นภาพอะไร แต่จากข้างในกุฏิมองผ่านหน้าต่างออกไปข้างนอกเห็นชัดเจน ด้วยพฤติการนั้นผมรู้ทันทีโดยไม่ต้องสงสัยอีกรถกระบะออนิวเอาเงินจากไหนซื้อ

            ถึงตอนนี้มีสองสิ่งในวัดที่เหมือนเป็นหนามแทงใจผม คือ หมากับหลานท่านนวย ผมควรจะปล่อยไม่เก็บเอามาคิด รีบอยู่ให้ครบ ๆ กำหนด ลาสิกแล้วจากไปทางใครทางมัน แต่ก็อย่างที่นักดนตรีเพื่อชีวิตเขียนไว้ อยู่โดยไร้ประโยชน์เหมือนเอาเวลาเททิ้งเสียเปล่า ๆ ผมไม่อยากลาสิกขาออกไปพร้อมกับความรู้สึกเปล่าโหวงเหวงจนเลยเถิดคิดเปลี่ยนศาสนา ควรทำประโยชน์อะไรบ้าง เรื่องหมาผมอาจปล่อยวางได้ อย่างไรเสียหมาก็คือหมา แต่คนหมา ๆ อย่างหลานท่านนวยควรได้รับกรรมตามสนองบ้าง คนที่นำความเลวร้ายแพร่กระจายให้เด็กวัยรุ่นในหมู่บ้าน ทำให้สังคมบ้านๆ อยู่ไม่ปกติสุข ยาเสพติดเม็ดสีส้ม ๆ แพร่ระบาดอย่างหนัก เจ้าหน้าที่ตำรวจจับได้แต่คนเสพเวลาคลั่ง คนขายจับกันไม่ค่อยได้ ถึงได้ก็ได้แต่รายย่อย ๆ ปลาซิวปลาสร้อย

            มือถือ อินเตอร์เน็ต สื่อโซเชียลมีเดีย ทำให้คนทำชั่วเดี๋ยวนี้อยู่ยากขึ้น หน่วยงานข้าราชการจากเคยยกตัวสูงส่งกว่าชาวบ้านตาสียายสา ปัจจุบันแค่เห็นมือถือกลัวลนลานเหมือนถูกเอาปืนจ่อ ผมตอนแรกตั้งใจเก็บมือถือปิดสัญญาณไม่ใช้สักเจ็ดวัน ไหนๆ บวชแล้วลองใช้ชีวิตแบบไม่ติดต่อรับรู้ข่าวสารอะไรจากโลกภายนอกดู สุดท้ายตัดสินใจนำออกมาชาร์ตแบตเตอรี่ เปิดใช้งานอีกครั้ง แอบถ่ายการซื้อขายยาสีส้ม ทั้งแบบภาพนิ่ง คลิปเคลื่อนไหว ใช้มือถือซูมดึงภาพเข้ามาอย่างชัดแจ๋ว ส่งเข้าอีเมล์สถานีตำรวจประจำอำเภอ บอกไปในเมล์ถึงจุดซ่อนยา เส้นทางหลบหนี ต้องปิดทางหน้าวัดและทางลัดถึงจะจับได้อย่างละม่อม โดยย้ำขอให้ปกปิดแหล่งข่าว

            เช้าวันที่ห้า ขณะยืนบาตรโดยลุงรู้จักกันคนหนึ่งช่วยเอาถังสีเหลืองใส่รถรุนหรือรถเข็นสองล้อตามหลัง เวลาข้าวกับข้าวในบาตรเต็ม แกจะนำไปถ่ายใส่ถังทีหนึ่ง เพื่อชาวบ้านได้ใส่บาตรกับครบถ้วนฉลองศรัทธาอย่างทั่วหน้า ทุกบ้านใส่บาตรเสร็จต่างถามถึงข่าวตำรวจจับหลานท่านนวยค้ายา พบของกลางซ่อนในบัวช่องบรรจุกระดูกหลายพันเม็ด มีการจัดแถลงข่าวระดับภูมิภาคด้วย ในข่าวตำรวจบอกแต่ว่าได้สืบทราบพฤติกรรมค้ายาของหลานท่านนวยมานานแล้ว ผมยิ้มอ่อนเลี่ยงตอบคำถาม ให้ญาติโยมเข้าใจเอาเองว่าไม่รู้เรื่อง เพราะถ้าพูดทางปากว่าไม่รู้ กลัวผิดศีลเป็นอาบัติฐานโกหก

            กลับจากยืนบาตร ถึงวัดฉันบิณฑบาตท่ามกลางเด็กวัดหูตูบรอของเหลือ หันไปมองกุฏิท่านนวยปิดสนิท คงถูกเชิญตัวไปสอบปากคำด้วย ในฐานะคนใกล้ชิดผู้ทำผิด เห็นไอ้บางแก้วนอนเศร้าอยู่ข้างนอก ถ้าท่านนวยอยู่เปิดแอร์มันนอนข้างในตลอด พอท่านนวยไม่อยู่จำเป็นต้องปิดแอร์ ไอ้บางแก้วถูกให้ออกมานอนข้างนอกเฝ้ากุฏิอย่างเลี่ยงไม่ได้

            เช้าวันที่หก ท่านนวยยังไม่กลับวัด สืบทราบมาว่า หลังจากไปให้ปากคำตำรวจ เกิดอาการเครียด ความดันขึ้น โรคหัวใจกำเริบต้องเข้าโรงพยาบาลฉุกเฉิน  ระหว่างฉันมื้อเช้า ผมมองไปยังหน้ากุฏิท่านนวย เห็นไอ้บางแก้วชะเง้อมองมายังจุดที่เพื่อน ๆ สี่ขาหูตูบนอนรอข้าวก้นบาตร แต่คงด้วยไม่คุ้นเคยการคลุกคลีกับหมาตัวอื่นยังไม่กล้าบุ่มบ่ามมาร่วมวง ได้แต่ชะเง้อมองมาด้วยอารามความหิว มื้อเพลผมเทข้าวแกงบิณฑบาตเหลือทั้งหมดใส่กะละมัง นำไปวางให้เด็กวัดสี่ขาร่วมกันหม่ำอย่างออกรส ถึงตอนนี้ไอ้บางแก้วเริ่มออกมาจากเซฟโชนตัวเอง คอยด้อม ๆ มอง ๆ ใกล้ ๆ แต่ยังไว้ตัวไม่กล้าเข้าร่วมวงกับเพื่อนสี่ขาตัวอื่นอยู่ดี

0 0 0 0 0 0

            เช้านี้ผมทำหน้าที่พุทธบุตรออกรับบิณฑบาตญาติโยมข้างวัดเป็นครั้งสุดท้าย คนแก่คนเฒ่าหลายคนเอ่ยปากอยากให้บวชอยู่ต่อเพื่อพวกตนได้ใส่บาตรทำบุญ ผมได้ยินแล้วรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับทำให้เปลี่ยนใจ เจ็ดวันนานเกินไปแล้วสำหรับผม หน้าที่การงานรออยู่ ที่ดินสวนยางที่พ่อจะเซ็นมอบให้คอยอยู่ ฉันเช้าเสร็จผมเอาข้าวแกงจากบิณฑบาตทั้งหมดเทใส่กะละมัง ส่งมอบต่อให้เด็กวัดสี่ขาจัดการแบบเต็มอิ่ม ชนิดล้นกะละมัง พ่อขับรถยนต์มารับผมพาเข้าตัวจังหวัดไปกล่าวคำลาสิกขากับพระอุปัชฌาย์ ส่งคืนผ้ากาสาวพัสตร์สวมกางเกงยีนส์ใส่เสื้อเชิ้ตเหมือนเดิม

            ก่อนลาขาดจากกำแพงวัด ผมเข้าไปเก็บกวาดกุฏิห้องนอนให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยที่สุด เพื่อพระใหม่คนอื่นมาอยู่ต่อจะได้ไม่สาปแช่งตามหลัง พอจัดการอะไรทุกอย่างเรียบร้อย เดินผ่านกะละมังใส่อาหารเห็นไอ้บางแก้วก้มหน้ากินข้าวเหลือจากเพื่อนขี้เรื้อนตัวอื่นอย่างเหงา ๆ ผมลองทำเสียงจุ๊ ๆ เบา ๆ มันเงยหน้าจากกะละมัง กระดิกหางเข้ามาหาอย่างเป็นมิตร

            ถึงตอนนี้ผมยิ้มร่า รู้สึกสาแก่ใจอย่างบอกไม่ถูก.

.....................................................................

Link ที่เกี่ยวข้อง

                “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

                 วรรณกรรมออนไลน์