บทกวี : หลังเปลวควันพวยพุ่งทาบคุ้งฟ้า : นิตา มาศิริ
บทกวี : หลังเปลวควันพวยพุ่งทาบคุ้งฟ้า : นิตา มาศิริ
หลังเปลวควันพวยพุ่งในทุ่งฟ้า
สัญญาณการจากลาก็เริ่มต้น
เนื้อ หนัง เอ็น กระดูก ถูกไฟลน
เผาร่างใครบางคนอยู่บนเมรุ
พลุตะไลเบิกทางพาร่างนั้น
อภิวันท์หมู่สงฆ์ทั้งองค์เถร
แสวงบุญท่องเทียวเที่ยวตระเวน
สู่สายลมอ่อนเอนระเนนไกว
เหมือนภาพเธอล่องหวนมาทวนย้ำ
โดยเหลือเพียงทรงจำคอยพร่ำไข
แทนความสุข โศก ซึ้ง ของหนึ่งใจ
แด่บางใครที่รักมากยากลืมเลือน
ฝนหยดใสหยาดพรำจนฉ่ำชุ่ม
มรสุมรอนแรมบนแก้มเปื้อน
นับนาทีแห่งชีวิตติดตรึง-เตือน
ยิ่งย้ำเยือนความเย็นเยือกเฮือกสุดท้าย
เธอปลิดลมหายใจเพื่อไปต่อ
บนหนทางทอดทอล้อแสงสาย
ตระกองความผูกพันจวบบั้นปลาย
ให้รู้ซึ้งความหมายมิคลายรัก
หลังเปลวควันพวยพุ่งทาบคุ้งฟ้า
หยดน้ำตามาจากไหน-ใคร่รู้จัก
ยิ่งทะเลอารมณ์ระทมนัก
ยิ่งเกินวักฝายน้ำตาที่บ่าริน
นี่แหละคนเสียศูนย์ที่สูญเสีย
คนที่เคยกล่อมเกลี้ยดับเสียสิ้น
ดอกไม้จันทน์โชนไฟเคล้าไอดิน
ธาตุชีวินจึงทิ้งเถ้า-เท่านี้เอง.
.........................................
นิตา มาศิริ
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
