บทกวี : ถนน : ‘เวโรนีค’
บทกวี : ถนน : ‘เวโรนีค’
รถบรรทุกขนเอาเสียงหยดน้ำในความนึกคิดจากไป
ที่นี่และที่ไหน ยามค่ำลุกหูลุกตา
มีเงาของด้วงกว่างยักษ์บดบังครึ่งท้องฟ้าและแผ่นดิน
การหลงทางไม่มีอยู่หรอก
เมื่อท่องไปยังแห่งหนซึ่งเหมือนไม่มีอยู่จริง
เราคือผู้แวะพัก แล้วถนนทั้งสาย
ก็ได้กลายเป็นเพียงหนทางอันไร้จุดจบ
จากหัวใจหนึ่งสู่หัวใจอีกดวง อย่าได้รู้สึกแปลกไปเลย
เพราะนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เสมอ
ซากปรักพังของสิ่งปลูกสร้างรายทางเหมือนฉากหลังภัยพิบัติ
เหมือนชิ้นส่วนแหลกยับของอุบัติเหตุซึ่งยังไม่ถูกเก็บกู้
มีเพียงต้นหญ้าในทุ่งกว้างสีน้ำเงิน
และดาวดวงหนึ่งถูกทิ้งไว้ หน่ายระอาบนท้องฟ้าสีส้มสุก
กะพริบดั่งสัญญาณเตือนที่ไม่เคยถูกสังเกต
ไม่ต้องไปไหนหรอก เพียงเพื่อจะลืม
หนทางซึ่งพากลับมาที่เดิมอีก
ในเมื่อถนนไร้เยื่อใยและไม่เคยจดจำใคร
ยืนตรงที่ยืนอยู่นั่นแหละ ปล่อยให้มัน
ทอดผ่านใต้เท้าของเราไป.
....................................................
‘เวโรนีค’
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
