บทกวี : ต้อนฉันไป : สายฝน ตรีณาวงษ์
บทกวี : ต้อนฉันไป : สายฝน ตรีณาวงษ์
แดดต้อนวันไปตามแผ่นดิน
ผ่านทุ่งนาหมู่บ้าน ต้นไม้ คูนา และบ่อน้ำ
เหมือนเด็กต้อนฝูงวัวออกไป
จากเช้า สาย บ่ายและค่ำ
ส่งเสียงเอ็ดอึงขึ้นบางครั้ง
เงียบและง่วงงุนในตอนเที่ยง
และโหวกเหวกโวยวาย กวัดไกวไม้ในมือ
กระตุ้นฝูงวัวกลับเข้าคอกเมื่อใกล้ค่ำ
ให้มันกินน้ำท่า และฟางหญ้าเล็กน้อย
สุมไฟไล่ยุงให้พวกมัน
กลิ่นสาบและกลิ่นควันไฟ
คลุ้งไปในยามค่ำก่อนมอดดับลงในความมืดและความสงัด
บางครั้ง ฉันก็คิด
ชีวิตเราถูกต้อนไปเหมือนดวงตะวันและฝูงวัว ?
แล้วใครเล่าเป็นผู้บริบาลชีวิตฉัน
พ่อแม่ พี่น้อง ญาติ เพื่อน เมียหรือลูก ?
คงไม่ใช่ทั้งหมดดอกกระมัง
หากไร้เสียซึ่งจิตใจภายใน
ที่ดูแลฉันจนผ่านวันก้าวสู่ยามปัจฉิมวัย
แล้วใครเล่า เป็นผู้รักษาจิตใจฉัน ?
มันเติบโตด้วยคำข้าว หญ้า
ฟางแห้ง หรืออารมณ์ปรุงแต่ง
แล้วจะต้อนจิตตนไปแห่งหนไหน
เมื่อตะวันใกล้ลับฟ้า
และกายนี้จะกลับเป็นท่อนไม้วางทาบกับแผ่นดิน ?
เสียงกระดิ่งจากคอวัวดังกรุ๋งกริ๋ง
ยามมันขยับตัวในความมืดของค่ำคืน
จันทร์เสี้ยวบนฟ้าเพียงยิ้มอย่างสงบต่อคำถามนั้น
แต่มิได้ปริปากเฉลยคำตอบ
จิตกระซิบเตือนฉัน
“ทำฉันให้สงบก่อน แล้วเธอจะพบทาง
ทางอันประเสริฐ ที่เธอจะต้องต้อนฉันไป”
........................................
สายฝน ตรีณาวงษ์
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
