เรื่องสั้น : เสียงลมหายใจท่ามกลางความเงียบ : ทวิวัฒน์
เรื่องสั้น : เสียงลมหายใจท่ามกลางความเงียบ : ทวิวัฒน์
- ๑ -
"เอายังไง จะถ่ายหรือไม่ถ่าย"
" --- "
"ค่าเช่าห้องไม่ใช่ถูก ๆ นะ ฉันบอกแล้วไงว่าที่นี่เวลาเป็นเงินเป็นทอง"
" --- "
"นี่ --- ถ้าจะเอาแต่นั่งก้มหน้า วันหลังบอกตั้งแต่ต้นนะว่าทำไม่ได้"
"ก็ตอนแรกบอกว่าแค่ถ่าย ---"
"ก็ใช่ ถ่ายภาพทำพอร์ตไง แต่บทที่จะเล่นมันต้องใส่ชุดว่ายน้ำ ซิตคอมที่จะถ่ายเขาต้องการนักแสดงเล่นในฉากพูลวิลล่า เธอจะให้ใส่ชุดสูทเดินไปเดินมาหรือไง"
" --- "
"โอ๊ย --- พอ ๆ ถ้าถ่ายไม่ได้ก็กลับ ชั่วโมงหนึ่งไม่ได้อะไรเลย เสียเวลาจริง ๆ จำไว้นะ เธอเสียโอกาสสำคัญไปแล้ว วงการนี้โอกาสเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เสียดายแทนจริง ๆ"
" --- "
"ปกติพี่ไม่ถ่ายพอร์ตให้ใครง่าย ๆ นะ เธอก็เห็นแล้วพี่ปั้นดาราดังมาตั้งหลายคน ตอนนี้ประตูสู่ทางเดินใหม่อยู่ตรงหน้าแล้ว เธอเลือกเองจะเปิดหรือไม่เปิด"
"หนู --- หนูอาย"
"ก็มีกันอยู่แค่สองคน เธอกับพี่นี่แหละ พี่ไม่ได้ให้ถ่ายภาพนู้ด พี่แค่ให้เธอใส่ชุดว่ายน้ำแล้วถ่ายรูปแค่นี้เอง ใคร ๆ เขาก็ถ่ายภาพแบบนี้ลงโซเชียลกันทั้งนั้น"
"แต่หนูไม่ได้เล่นโซเชียล"
"ยุคนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่เหรอวะเนี่ย โอเค --- ก็ตามที่พี่บอกไป เธอไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้วก็มาโพสต์ท่าให้พี่ถ่ายรูป พอทำพอร์ตเสร็จ พี่จะเสนอผู้กำกับหาบทให้เธอเล่นให้ได้ พี่สัญญา"
" --- "
"อย่าเงียบแบบนี้สิ ถ้าไม่ถ่ายก็บอกชัด ๆ กันเลยว่าไม่ถ่าย"
"หนูไม่ ---"
"ค่าทำงานพาร์ทไทม์ได้ชั่วโมงละเท่าไรนะ เต็มที่ก็ห้าสิบบาทมั้ง ทำวันละเจ็ดชั่วโมง ได้วันละสามร้อยห้าสิบบาท บทที่พี่จะให้เล่นขี้หมูขี้หมาก็ได้วันละหนึ่งพัน --- คิดดูให้ดีนะ"
" --- "
"ไม่ถ่ายนะ ไม่เป็นไร เอ้า --- ถือว่าพี่ให้โอกาสอีกครั้งหนึ่ง เอาเบอร์โทรศัพท์พี่ไปถ้าเปลี่ยนใจโทรมา"
- ๒ -
"อืม --- ยังบ่ได้งานเลย"
"เอื้อยไหวบ่ ? แม่บอกว่าเมือบ้านกะได้เด้อ"
"ไหว ๆ มื้อวานเอื้อยไปยื่นใบสมัครโรงงานปลากระป๋องแล้ว ถ้าเพิ่นเรียกไปเฮ็ดกะได้งาน"
"เอื้อยเมย์เพิ่นบ่ว่าบ่ ไปอยู่นำเพิ่นตั้งเป็นอาทิตย์แล้วยังบ่ได้งาน"
"บ่ดอก เอื้อยกับเมย์สนิทกันหลาย เมย์ฝากบอกแม่ว่าบ่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวสิเบิ่งแยงเอื้อยเอง"
"จั๊กคราวเด้อเอื้อยดา แม่สิเว่านำ"
" --- "
"ฮัลโหล ดาติลูก"
"จ้า แม่"
"เป็นจังได๋แน ได้กินข้าวกินปลาแล้วบ่ ?"
"กินแล้วแม่ มื้อแลงเมย์มันซื้อตำบักหุ่งมาฝาก กะกินนำมัน"
"ได้ซอยเมย์ออกเงินบ่ ? ไปกินของเพิ่นฟรี ๆ เกรงใจเพิ่น"
"โธ่ แม่ ตอนน้อย ๆ แม่กะยังเลี้ยงข้าวเมย์มันตั้งหลายเดือน มันบ่ว่าดอก"
"นั่นมันตอนน้อย ๆ เนาะ ตอนนั้นเมย์มันโตนิดเดียว กินบ่หลาย นี่ทั้งสองคนกะโตขึ้นมาตั้งจักปีแล้ว"
"แม่เป็นจังได๋แน เห็นจอยบอกว่าแม่บ่ซำบาย"
"แม่กะไอตามประสาคนแก่เนี่ยล่ะ เดี๋ยวกินยาที่อนามัยกะสิหาย"
"หายไว ๆ เด้อแม่ พักผ่อนหลาย ๆ กินข้าวให้ตรงเวลา แล้วกะกินยาตามหมอบอก"
"เออ บ่ต้องห่วงแม่ดอก"
" --- "
"ไหวบ่ลูก ถ้าบ่ไหวกะเมือบ้านมาอยู่กับแม่เด้อ หางานที่บ้านเฮ็ด บ่ต้องมีค่าใช้จ่ายหลาย บ่ต้องห่วงเรื่องข้าวเรื่องที่อยู่"
"นี่ดากะพึ่งมากรุงเทพฯ ได้แค่อาทิตย์เดียวเองเด้อแม่ ดายังบ่ท้อดอก เดี๋ยวมันกะสิหางานได้แหละ"
"ลูกจบแค่ ม.3 สิหาคนรับเฮ็ดงานได้บ่?"
"ไอ้เมย์จบ ป.6 ยังหางานได้เลย โอ๊ย --- บ่มีหยังแม่ ไอ้เมย์มันปาหมอนมาที่ดา"
"ลูกกะอย่าไปเว่าบาปหมู่ แล้วเมย์มันเฮ็ดงานอิหยัง มีงานว่างให้ลูกไปเฮ็ดนำได้บ่ ?"
"---"
"ดาคุยกับน้องไปก่อนเด้อ ผู้ใหญ่มีมาที่บ้าน เดี๋ยวแม่ไปเว่านำเพิ่นก่อน"
"จ้า"
"เอื้อยดาสิเมือบ้านเมื่อเหิง ?"
"เอื้อยกะพึ่งมาได้อาทิตย์เดียว คงอีกดนแหล่วกว่าสิได้เมือ แล้วนี่จอยเฮ็ดหยังอยู่ ?"
"เฮ็ดการบ้านจ้า"
"ตั้งใจเรียนเด้อ ขาดเหลืออิหยังกะบอกเอื้อยเดี๋ยวสิส่งไปให้"
"บ่ขาดดอก จอยจะตั้งใจเรียน ขอบคุณเอื้อยดาหลาย ๆ ที่ไปเฮ็ดงานให้จอยได้เรียนต่อ"
"อืม --- แค่นี้ล่ะ เอื้อยสิไปส่งเมล์สมัครงานต่อ"
"จ้า"
- ๓ -
"ลดา --- มานี่หน่อยสิ"
"คะ --- ว่ายังไงคะ ผู้จัดการ"
"เธอเป็นคนจัดชั้นขนมนี่ใช่ไหม ?"
"ใช่ค่ะ"
"นี่จงใจเรียงผิดหรือเปล่า บอกแล้วไงว่าชิ้นนี้มันต้องวางตรงนี้ ลูกค้าจะได้หยิบง่าย ๆ"
"ค่ะ ๆ ขอโทษค่ะ"
"เอ้า --- เรียงเสร็จก็ไปเอาของที่ทำเสร็จมาจัดให้เรียบร้อยนะ อีกสิบนาทีร้านจะเปิดแล้ว"
"ค่ะ"
"โดนผู้จัดการดุอีกแล้วเหรอ ?"
"อืม"
"อดทนนะดา อย่าเพิ่งถอดใจล่ะ ถ้าออกไปเราเหนื่อยแย่เลย"
"ไม่ออกหรอก งานหายากจะตาย นี่กว่าจะได้งานก็ปาไปตั้งครึ่งเดือน เกรงใจเพื่อนมัน"
"ดาอยู่กับเพื่อนเหรอ เพื่อนทำงานอะไรอ่ะ ชวนมาทำด้วยกันไหม นี่ก็ยังมีตำแหน่งว่างอยู่นะ"
"มันคงไม่มาทำหรอกมั้ง งานมันได้เงินดีจะตาย"
"จริงเหรอ งานอะไรอ่ะ ?"
"งานกลางคืนน่ะ"
"งานแบบ ---"
"เป็นเด็กนั่งดริ้ง มันบอกว่าเงินดี แต่ก็นะ อย่างที่รู้กันก็เปลืองตัวหน่อย"
"เคยมีคนชวนเราไปทำเหมือนกันนะ จริง ๆ เราก็เคยทำแหละ แต่ก็เหมือนดาบอก มันเปลืองตัว"
"ดา ! นิน ! ใครว่างมาตรงนี้หน่อยสิ"
"ค่ะ ๆ ผู้จัดการมีอะไรคะ ?"
"ให้หน้าร้านสกปรกแบบนี้ได้ยังไง เปลือกช็อกโกแลตปลิวจากหลังร้านมาถึงหน้าร้านทำไมไม่เก็บ"
"ขอโทษค่ะ"
"เก็บให้เรียบร้อยเลยนะ เสร็จแล้วก็เปิดร้านได้เลย"
"ค่ะ"
"จริง ๆ เลย บอกแล้วว่าหน้าร้านต้องดูสวยเสมอ ลูกค้าเขาตัดสินกันจากแวบแรกที่เห็น"
" --- "
"สู้ ๆ นะดา ผู้จัดการเขาทำงานด้วยปาก ฉันอยู่มาตั้งหลายเดือนแล้วก็ไม่เห็นแกลงมือทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนกัน"
- ๔ -
"อีหยังเกาะ!"
"แม่กำลังสิถืกยึดที่นา"
"มันเป็นไปได้จังได๋?"
"ผู้ใหญ่มีนี่ล่ะ ได้ยินเพิ่นว่าแม่ไปกู้เงินผู้ใหญ่แล้วบ่มีเงินส่งดอก นี่เพิ่นกะสิมายึดที่นา"
"แล้วแม่กู้ไปเฮ็ดหยัง"
"ป้าชุ่มถืกรถชนเข้าโรงพยาบาล บ่มีเงินสิรักษา แม่เป็นห่วงเลยต้องเอานาไปค้ำ เอาเงินมารักษาป้า"
"แม่นะแม่ บ้านเจ้าของยังบ่รอด ยังสิไปห่วงบ้านผู้อื่นอีก"
"ญาติผู้อื่นเขากะบ่เอาป้าแล้ว มีแต่แม่นี้ล่ะที่บอกว่าพี่น้องตัดกันบ่ขาด"
"แล้วฮู้บ่ว่าแม่เป็นหนี้ผู้ใหญ่จักบาท ?"
"น่าจะหกเจ็ดหมื่น"
"หา! เจ็ดหมื่น"
"สิเฮ็ดจังได๋ล่ะเอื้อย จอยกะย่านว่าแม่สิเครียดแล้วบ่ซำบาย มื้อแลงแม่กะบ่ค่อยได้กินข้าวบอกว่ากินบ่ลง"
"---"
"ที่นั่นมีงานอิหยังให้จอยซอยบ่ จอยว่าจอยไปซอยเอื้อยเฮ็ดงานดีกั่ว สิได้มีรายได้เพิ่ม"
"บ่ต้อง ๆ มากะบ่ได้ซอยอิหยัง หม่องนี่เขาบ่ให้เด็กเฮ็ดงานดอก"
"จอยอยากซอยนำ ซู่คนพยายามหาเงินแต่จอยบ่ได้ซอยหยังเลย"
"จอยกะซอยเอื้อยเบิ่งแยงแม่กะแล้วกัน เดี๋ยวเรื่องเงินเอื้อยสิลองเบิ่งเองว่ามีวิธีได๋แน"
"เอื้อยสิหาเงินมาแต่ไส เห็นผู้ใหญ่บอกว่าถ้าอีกสองอาทิตย์บ่ได้เงินคืน เขาสิยึดนาแล้ว"
"เดี๋ยวเอื้อยสิลองเบิกเงินล่วงหน้าจากที่ทำงานเบิ่งก่อน"
"พึ่งเฮ็ดงานได้สองเดือนกั่ว เขาสิให้เอื้อยเบิกอยู่บ่ ?"
"กะต้องลองเบิ่ง --- แค่นี้ก่อนเด้อ"
" --- "
"ฮัลโหล พิทักษ์พูดสายครับ"
"สวัสดีค่ะพี่ หนูลดานะคะ พี่จำหนูได้ไหม ?"
"ลดา --- อ๋อ น้องคนที่มาแคสติงแล้วไม่ยอมถ่ายชุดว่ายน้ำใช่ไหม จำได้"
"ค่ะ พี่ยังอยากได้นักแสดงอยู่ไหมคะ"
"บทนั้นมีคนเล่นไปแล้วน่ะสิ"
"พี่มีบทอื่นให้หนูเล่นไหม บทอะไรก็ได้ หนูเล่นได้"
"ทำไมครั้งนี้ดูมั่นใจจังเลย ไม่ใช่ว่ามาแล้วอิดออดอีก พี่เสียเวลานะ"
"หนูเล่นได้ทุกอย่างค่ะ ครั้งนี้หนูเล่นได้จริง ๆ"
"งั้นพรุ่งนี้ว่างไหม มาเจอพี่ที่เดิม เดี๋ยวพี่จะถ่ายภาพทำพอร์ตให้ใหม่"
"ว่างค่ะพี่ ให้หนูไปกี่โมงคะ"
...
"จะไปไหนเหรอดา ?"
"ไปธุระนิดหน่อยน่ะ เออ --- เมย์ ที่ร้านยังรับพนักงานไหม ?"
แม่จ๋า...
แม่ซำบายดีบ่ ดาบ่ได้เขียนจดหมายหาแม่ดนแล้ว ตอนนี้ดาย้ายออกมาอยู่ผู้เดียวแล้วเด้อ ที่อยู่กะตามหน้าซอง ดาเปลี่ยนงานใหม่ ได้งานโรงงานปลากระป๋อง หอของเมย์มันอยู่ไกลจากหม่องเฮ็ดงาน หม่องนี่ดีกั่ว สงกรานต์นี้ดาว่าสิเมือบ้านเด้อแม่ บ่ได้กอดแม่ดนแล้ว คึดฮอดหลาย
อย่าลืมเกียข้าวบักฉ่ำเด้อแม่ มันสิบ่มีแฮงเฮ็ดนา
ฮัก ลดา
…………………………………………………………….
