เรื่องสั้น : ซุปไก่ตราหมู และผ้าอ้อมแมวตราหมีลูกแม่ : ภูริ พุ่มไพศาลชัย
เรื่องสั้น : ซุปไก่ตราหมู และผ้าอ้อมแมวตราหมีลูกแม่ : ภูริ พุ่มไพศาลชัย
“ผมเป็นเจ้าของธุรกิจ ซุปไก่ตราหมูครับ” พิชิตบอกหญิงสาวเป็นรอบที่สอง
จริยาหัวเราะคิกคัก เขาหน้าแดงวูบ เธอส่ายมือ “อย่าเข้าใจผิดนะคะ ฉันแค่คาดไม่ถึง”
“ครับ” พิชิตรับคำ หน้าแดงขึ้นกว่าเดิม
“ผลิตภัณฑ์คุณดังนะคะ ช่วงนี้โฆษณาในทีวีบ่อยมาก เพลงติดหูดี”
จริยาร้องเพลงประกอบโฆษณา ซุปไก่ตราหมู เจื้อยแจ้วผิดคีย์น่ารักเหมือนเด็กอนุบาล โยกหัวไปตามจังหวะ ทำเอาชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“ฉันชอบมากค่ะ ภาพอนิเมชั่น เจ้าไก่ใส่ชุดหมู เต้นน่ารักดี”
“ความดีความชอบฝ่ายครีเอทีฟของบริษัทโฆษณาเลยครับ” พิชิตพูด “แต่เห็นว่าช่วงนี้คุณจะออกผลิตภัณฑ์ตัวใหม่เหรอครับ”
“ค่ะ อย่าหัวเราะนะคะ” จริยาหน้าแดงเล็กน้อย บิดไปมาก่อนพูด “ฉันจะออกผลิตภัณฑ์ ผ้าอ้อมสำหรับแมว ตราหมีลูกแม่ค่ะ”
พิชิตกัดฟันเม้มปาก พ่นลมหายใจพรืด เขากั้นหัวเราะได้สำเร็จ
“ว่าแล้วว่าคุณต้องขำ” จริยาหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม
“เปล่าครับ ลมสว้านตีขึ้นบนพอดีต่างหาก ธุรกิจเราสร้างสรรค์ชื่อคล้ายกันนะครับ”
บาริสต้ายกเครื่องดื่มสองแก้วมาเสิร์ฟ เมนูพิเศษประจำเดือนของร้านกาแฟแฟรนไชส์แบรนด์ดัง
เมนูเครื่องดื่มมีชื่อว่า “ซอฟต์วิสกี้” ไม่มีส่วนผสมแอลกอฮอล์แม้แต่ดีกรีเดียว รสชาติคล้ายบัตเตอร์เบียร์แต่สีอำพันเข้มกว่า หนืดน้อยกว่า บรรยากาศร้านสีไม้สะท้อนแสงสีแสดของหลอดไฟให้บรรยากาศอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน ทั้งสองผงกหัวขอบคุณบาริสต้า เขายิ้มแบบฝึกมาดี ก่อนถอยกลับไปหลังเคาน์เตอร์เครื่องชง
“คนสมัยนี้เลี้ยงแมวกันเยอะค่ะ” จริยาอธิบาย “ถ่ายรูปลงเฟส และอินสตาแกรมอวดกัน”
“ถ้าได้แพมเพิร์สสวย ๆ คงเรียกยอดไลค์กับหัวใจได้เยอะครับ” พิชิตพูดยกกาแฟขึ้นจิบ รสชาติมันทำม่านตาเขาขยายเล็กน้อย
“ฉันคงต้องเน้นความสวยงาม มากกว่าคุณสมบัติการซึมซับ” จริยายกกาแฟขึ้นจิบ รสชาติทำเธอม่านตาขยายเช่นกัน
“กาแฟรสชาติแปลก แต่กระตุ้นความรู้สึกดีนะครับ”
“อย่างกะไม่ใช่กาแฟ ฉันจะเมามั้ยคะ” จริยาเล่นมุก หัวเราะเองเบา ๆ
“แอลกอฮอล์ศูนย์เปอร์เซ็นต์ครับ” พิชิตยืนยัน
เสียงเพลงกีต้าร์อคูสติกบรรเลงออกลำโพง ทั้งสองจิบกาแฟ ม่านตาขยายเพิ่มอีก 0.02 มิลลิเมตร จริยาโยกหัวไม่ตรงจังหวะเพลง
“ฉันนับถือคุณนะคะ พ่อแม่ฉันเล่าเรื่องคุณให้ฟังเยอะเลย คุณเริ่มจากศูนย์ จนประสบความสำเร็จแม้เรียนจบไม่สูง”
“แม่ผมก็เล่าเรื่องคุณให้ผมฟังเช่นกัน คุณเป็นเด็กดี น่ารัก เรียบร้อย เรียนจบปริญญาเอกจากบอสตัน ทั้งที่อายุเพิ่งยี่สิบแปด กลับมาก็พร้อมเริ่มธุรกิจไลน์ใหม่”
“ไม่เชิงค่ะ ครอบครัวฉันเป็นบริษัทยา แตกไลน์มาทำเครื่องมือการแพทย์ รวมถึงอาหารเหลวและผ้าอ้อมสำหรับผู้ใหญ่ด้วย ฉันเลยมีฐานเดิมสำหรับใช้ผลิตผ้าอ้อมลูกแมวด้วย”
“คุณเกิดในครอบครัวที่ดีนะครับ มีบุญวาสนาทีเดียว” พิชิตว่า “พ่อคุณคือไอดอลของผมคนหนึ่ง ท่านทิ้งความมั่นคงออกจากงานเภสัชโรงพยาบาลมาเปิดบริษัทยาตัวเอง ถ้าผมเป็นท่าน ผมคงไม่กล้าเสี่ยงขนาดนั้น”
“แต่คุณเริ่มจากศูนย์เลยนะคะ”
“ผมกล้าเสี่ยง เพราะผมไม่มีอะไรจะเสียครับ ตามน้ำมาจนกลายเป็นบริษัทใหญ่โต”
จริยาขมวดคิ้วมุ่น ส่ายศีรษะ ทั้งสองผลัดกันจิบ “ซอฟต์วิสกี้” ม่านตาขยายขึ้นอีกเล็กน้อย หน้าแดงกว่าเดิม
“มันไม่มีแอลกอฮอล์จริง ๆ ใช่มั้ยคะ”
“นี่ร้านกาแฟครับ ชื่อและสีมันดูเหมือนแต่ไม่มีแอลกอฮอล์แน่นอนครับ” พิชิตยืนยัน ร้านกาแฟดัง ราคาแก้วละเฉียดสองร้อยบาท ใต้ห้างศูนย์รวมของแบรนด์เนมระดับโลก
“พูดถึงพ่อฉัน วันก่อนเขาเล่าเรื่องตลกเรื่องจริงให้ฉันฟัง” จริยาบอก “เมื่อก่อนพ่อฉันทำงานโรงพยาบาลมาหลายปีไม่ได้สนเรื่องคนอื่นเท่าไหร่ จนกระทั่งได้มาเห็นรายชื่อของคณะกรรมการ องค์การเภสัชกรรม เท่านั้นแหละค่ะ”
“ทำไมเหรอครับ” พิชิตถาม รอฟัง
“ในบรรดาคณะกรรมการสิบกว่าท่าน ส่วนใหญ่เป็นนายแพทย์ พ่วงวิศวกรกับตำรวจยศนายพลมาอีก แต่ไม่มีเภสัชกรสักคน”
พิชิตหัวเราะก๊าก เด็กนักศึกษาติวหนังสือห่างไปสามโต๊ะหันมามอง “ขอโทษครับ ผมลืมตัว มันชวนให้นึกถึงชื่อเพลงแบบวงเกสโนว่า องค์การเภสัชกรรมที่ไม่มีเภสัชกร”
จริยาหัวเราะดังลั่นไม่แพ้กัน สายตาตำหนิที่มองจากโต๊ะอื่นไม่ระคายเคืองอีโก้ “คิดเหมือนกันเลยค่ะ เอ้า ! ชน หมดแก้วค่ะ”
ทั้งสองชนแก้ว แล้วกระดก “ซอฟต์วิสกี้” กระดกดื่มผ่านคอดังอึ้ก ๆ รวดเดียวหมดแก้ว ทั้งสองร้อง “อ้าส์” ออกมาอย่างซาบซ่าส์พร้อมกันคล้ายพระเอกนางเอกโฆษณาน้ำอัดลม
“มันไม่มีแอลกอฮอล์จริง ๆ ใช่มั้ยคะ” จริยาถาม
“ผมก็เหมือนจะเมา แต่มันไม่มีจริง ๆ ครับ” พิชิตยืนยัน
“งั้นก็ดื่มต่อได้” จริยายิ้มเผล่ ยกมือตะโกนสั่งบาริสต้า กาแฟซอฟต์วิสกี้สองแก้ว เขายิ้มแห้ง ๆ รับออเดอร์ ส่ายศีรษะขณะเริ่มโยกคันโยกเครื่อง ไนโตร โคลด์ บรูว์
“ไอ้นั่นคุณใหญ่มั้ย” จริยาถาม
“หาา ว่าไงนะครับ”
“อุ๊ย ! ฉันถามอะไรออกไปก็ไม่รู้ เป็นเพราะซอฟต์วิสกี้แน่เลย”
“ครับ ผมก็รู้สึกเหมือนกัน เป็นเพราะซอฟต์วิสกี้แน่ ๆ”
ทั้งคู่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าสมตากัน บาร์ริสต้ายกเครื่องดื่มสองแก้วมาเสิร์ฟ ส่ายหน้าแล้วกลับไปเคาน์เตอร์ พิชิตกระดกแก้วซอฟต์วิสกี้ดื่ม ม่านตาขยาย หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
“นี่คือการเดทใช่มั้ยครับ”
“พ่อแม่ฉันจัดแจงเต็มที่เลย คงใช่ค่ะ” จริยาตอบ
“อีกไม่กี่เดือน ผมคงจะได้แต่งกับคุณใช่มั้ยครับ”
“รอดยากค่ะ พ่อเล็งอะไรไว้ย่อมต้องได้ ไม่งั้นท่านคุมกิจการไม่อยู่หรอกค่ะ ท่านชอบคุณมากตรงที่คุณตั้งชื่อผลิตภัณฑ์ว่า ซุปไก่ตราหมู มันสะท้อนให้เห็นว่าคุณเข้าใจโลกของเกมที่คุณกำลังเล่นอยู่”
ทั้งสองชนแก้วอีกครั้ง กระดกดื่มซอฟต์วิสกี้หมดแก้ว ร้อง “อ้าส์” อย่างซาบซ่าส์พร้อมกันเช่นเคย
“มันไม่มีแอลกอฮอล์แน่ ๆ ใช่มั้ยคะ” จริยาถาม
“ไม่มีแน่นอนครับ แต่ไม่รู้ทำให้เมาได้มั้ย” พิชิตตอบ ยกมือสั่งซอฟต์วิสกี้อีกสองแก้ว
“ปรกติร้านกาแฟ เราต้องลุกไปสั่งที่เคาน์เตอร์ใช่มั้ยคะ” จริยาถาม
“เอ้อ ! นั่นสิครับ ผมลืมไป สงสัยเพราะซอฟต์วิสกี้แน่ ๆ นึกว่าร้านเหล้า”
สักครู่ บาร์ริสต้าร์ยกมาเสิร์ฟอีกสองแก้ว สีหน้าไร้อารมณ์ไม่มองหน้าทั้งคู่ เหมือนพิชิตกับจริยาไม่มีตัวตนในร้านอีกต่อไป พิชิตดื่มต่อได้อีกครึ่งแก้ว
“จุกแล้วครับ”
“ฉันก็ดื่มต่อไม่ไหวแล้วค่ะ”
“คุยเรื่องนั้นต่อนะครับ” พิชิตเปรยขึ้น “ขนาดไอ้นั่นสำคัญสำหรับคุณเหรอ”
“ค่ะ ความจริงเรื่องขนาด ผู้หญิงหลายคนว่าไม่เกี่ยว อยู่ที่ลีลามากกว่า แต่สำหรับฉัน มันเป็นเรื่องสำคัญค่ะ”
“เข้าใจครับ ความต้องการคนเราไม่เหมือนกัน แต่แย่จัง ของผมไม่ใหญ่” พิชิตถอนหายใจ “ผู้ชายทุกคนอยากใหญ่”
“อย่ากังวล” จริยาเอื้อมมือมากุมมือพิชิตอย่างปลอบประโลม “มันเป็นเรื่องเล็กสำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่เผอิญฉันเป็นผู้หญิงส่วนน้อยค่ะ สำหรับฉันเรื่องนี้ถ้าเล็กถือเป็นเรื่องใหญ่”
“ผู้หญิงส่วนใหญ่น่าจะชอบผู้ชายรวย ประสบความสำเร็จ รับผิดชอบ และเป็นคนดี” พิชิตพูด
“ความดีและรวยไม่กระตุ้นความรู้สึกฉันเลยค่ะ ฉันอยากได้ผู้ชายที่เร้าใจ ผู้ชายที่เป็นผัวฉันได้จริง ๆ สยบฉันอยู่มืออยู่เท้า เหมือนจอห์น แฟนเก่าฉันที่บอสตัน นักมวยกระจอก ชีวิตเละเทะ เจ้าชู้ ชอบซ้อมฉันตอนเมา แต่บนเตียงนี่สุด ๆ”
“คุณอยากได้สามีแบบจอห์น ?”
“ค่ะ แบบจอห์น แต่เจ้าชู้น้อยลงหน่อย ซ้อมฉันไม่ต้องหนักมาก แต่ต้องซ้อมบ้าง”
“ขนาดไอ้นั่น สำคัญกับคุณมากกว่าขนาดกิจการ” พิชิตว่า
“ขนาดก็ใช่ค่ะ แต่ที่สำคัญที่สุดคือเคมีแบบสัตว์ป่า สัตว์ตัวผู้แบบจ่าฝูงที่ที่กระหายพร้อมอาบเลือดอยู่เสมอ โอ ! ฉันไม่เคยเปิดอกเล่าขนาดนี้มาก่อนเลย เป็นเพราะซอฟต์วิสกี้แน่ ๆ” จริยาว่า
“มันไม่มีแอลกอฮอล์” พิชิตยืนยัน
“แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเมาล่ะคะ”
“ผมว่าเราเมาหลายอย่างร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็น ซุปไก่ตราหมู ผ้าอ้อมแมวตราหมีลูกแม่ องค์การเภสัชกรรมที่ไม่มีเภสัชกร ซอฟต์วิสกี้ที่ไม่มีวิสกี้ แล้วก็การเดทนี่ โลกของเรามันชวนให้เมานะครับ”
“แต่มันก็ยังเป็นการเดทที่เป็นการเดท” จริยายืนยัน “เดทที่เริ่มต้นก็รู้ตอนจบแล้ว”
“คงงั้นครับ” พิชิตยักไหล่ “อนาคตผมต้องแต่งงานกับคุณ คุณคิดงั้นหรือ”
“ไม่รอดแน่ พ่อฉันเล็งคุณไว้” เธอเน้นคำ เลียริมฝีปาก “คุณไม่รอดแน่”
“โอ ! ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนนายกรัฐมันตรีประเทศหนึ่ง พูดภาษาอังกฤษแทบไม่ได้ ยอมให้โดนัลด์ ทรัมป์ จับมือ หลังตกลงซื้ออาวุธที่ประเทศตัวเองคงไม่ได้ใช้ มีการบันทึกภาพเอาไว้ ถ้าคุณเห็นรูปใบหน้าของนายกฯคนนั้น คุณจะเข้าใจความรู้สึกผมตอนนี้”
“ฉันเคยเห็นค่ะ หน้าเขาตอนนั้นเหมือนคนกำลังโดนข่มขืนทางอธิปไตย” จริยาหัวเราะหึ ๆ “พ่อฉันก็แพ้ไม่เป็น พ่อฉันเหมือน โดนัลด์ ทรัมป์ เวลาอยู่นอกบ้าน ส่วนแม่ฉันคือ โดนัลด์ ทรัมป์ ตัวจริงตอนอยู่ในบ้าน พ่อฉันโดนแม่กระชากเชคแฮนด์อยู่บ่อย ๆ แม่มีส่วนทำให้พ่อทำตัวเป็น โดนัลด์ ทรัมป์ นอกบ้านค่ะ”
“โอ ! ผมอยากดื่มซอฟต์วิสกี้ให้ลืมใบหน้าของนายกฯคนนั้น” พิชิตคร่ำครวญ
“แต่มันไม่มีแอลกฮอล์นี่คะ” จริยาย้อน
“นั่นสินะครับ” พิชิตพูด ฝืนยกซอฟต์วิสกี้ดื่มต่อ
“แต่คุณดูเมายากกว่าดิฉันนะคะ คุณดูเมานิดหน่อย แต่ฉันเมามากแล้ว ถ้าเมากว่านี้อีกหน่อยฉันคงไม่รู้ตัวว่าเมา”
“ผมคงโตมาคนละแบบกับคุณ ผมเลยไม่อินกับความเมาแบบนี้เท่าไหร่ คุณน่าจะเคยชินแล้วเปิดใจรับความเมาแบบนี้ง่ายกว่า”
“ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้ตะขิดตะขวงใจเลย” จริยายิ้มมุมปาก “แต่คุณก็เริ่มเมานิด ๆ ใช่มั้ยคะ”
“เริ่มกรึ่ม ๆ ครับ” พิชิตรับคำ หรุบตาต่ำ หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
จริยาหัวเราะชอบใจ “แต่คุณหนีไม่พ้นหรอก สุดท้ายคุณต้องปรับตัวตามเกม ยิ่งอยู่ในเกมนานยิ่งรอดยาก”
“ผมเข้าใจดี ผมเลยใช้ชื่อผลิตภัณฑ์ว่า ซุปไก่ตราหมู”
“แต่คุณไม่ได้รู้สึกอินกับมัน เหมือนที่ฉันอินกับ ผ้าอ้อมแมวตราหมีลูกแม่”
“ใช่ครับ ยอมรับว่าไม่อิน แค่เอาใจตลาด”
“เดี๋ยวคุณก็อินกับมันค่ะ ไม่นานหรอก” จริยาหัวเราะหึ ๆ “คุณไม่รอดแน่”
“หากผมไม่รอด คุณเองก็ไม่รอดเหมือนกัน คุณไม่คิดงั้นเหรอ” พิชิตถาม
“ไม่ค่ะ ฉันโตมาแบบนี้ ฉันเป็นส่วนหนึ่งของเกมโดยสมบูรณ์ ส่วนความเร้าใจ ถ้าอดไม่ไหว ฉันแอบหาเศษหาเลยใต้โต๊ะ ใต้เตียงก็ได้”
“ในทางกลับกัน ไม่คิดว่าผมจะเป็นคนดึงคุณออกมาจากเงาพ่อคุณบ้างเหรอ”
จริยาหัวเราะ “นั่นแค่ฝันหวานของคนอ่อนต่อโลกค่ะ คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าพ่อฉันฝังรากลึกแค่ไหน สร้างระบบไว้แข็งแกร่งแค่ไหน คุณไม่รอดแน่”
“ครับ ผมคงไม่รอดจริง ๆ ไว้ว่ากันอีกที” พิชิตพูด ยื่นมือมารอจับ “ยินดีที่ได้เดทกับคุณนะครับ”
“ค่ะ เป็นการเดทที่เป็นการเดทจริง ๆ” เธอยื่นมือมาจับ แบบนักธุรกิจ
ทั้งร้านกาแฟ นอกจากทั้งสองคนไม่มีใครสั่ง ซอฟต์วิสกี้ และทุกคนมองข้ามทั้งคู่เหมือนผืนแผ่นดินตกสำรวจ ไม่ปรากฎในแผนที่
.....................................................................
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
