บทกวี : และรอวันสูญสลาย : แตออ
บทกวี : และรอวันสูญสลาย : แตออ
๑.
ใคร่ครวญเถอะ ! เพื่อหลงรักในหนุ่มสาวของเรา
ที่พุ่งโจนทะยานผ่านทุกหุบเหว มหาสมุทร
ข้ามพ้น, หรือแม้กระทั่งย่ำลงไหน่หนามคมบาด
หาญกล้าและขลาดเขลาในขณะเดียวกัน
ก้าวร้าวและอ่อนโยนในขณะเดียวกัน
โศกศัลย์และสำเริงในขณะเดียวกัน
เพื่อวันหนึ่งพบความเชื่อที่เคยเชื่อสุดใจได้แตกพัง
และก่อนรู้ตัวด้วยซ้ำ !
๒.
เมื่อความจริงไม่จริงราตรีจึงเลือนพร่า
สว่างไสวกระจัดกระจายของค่ำคืนทึมหม่น
ปลอบประโลมเท่าเพียงเงาเงียบงันใต้จันทร์สนธยา
ดิ่่งลงหัวใจตัวเองไม่สิ้นสุด เคว้งลอยไม่รู้ทิศ
ปรารถนาบางสิ่งซึ่งลืมเลือนไปแล้ว
มองเหม่ออีกฟากของกำแพง จินตนาการหลังข้ามผ่าน
จดจำหลายสิ่งไม่ได้อีกต่อไป
มากมายเกินไปเหลือเพียงนิด
๓.
โดยไกลเกินจะหวนคืน, ใกล้จึงปวดปร่า
บนถนนแปลกประหลาดผู้คนแปลกหน้า
ไออุ่นกลับฟุ้งลอยอยู่รอบดวงใจชืดชานั้น
กว่าความทรงจำเก่า ๆ ที่เลือนเบลอรอสูญสลาย
๔.
ใคร่ครวญเถอะ ! เพื่อหลงรักในดอกไม้ไหน่หนาม
ไม่สิ้นถามตอบในใจลังเล
โลกก็พลันเปลี่ยนไปแล้ว !
เหลือไว้เพียงทรงจำเก่า ๆ เลือนเบลอ . . . .
......................................................
แตออ
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
