เรื่องสั้น : ชายผู้เสาะแสวงหาความสงบ : กิตตินันต์ สวัสดี
เรื่องสั้น : ชายผู้เสาะแสวงหาความสงบ : กิตตินันต์ สวัสดี
ทันทีที่ชนะชัยตัดสินใจจะมุ่งเข้าหาความสงบ เขาก็ประกาศชัดในแอปฟ้า ว่าเขาขอหลีกลี้ไปปฏิบัติกรรมฐานสักช่วงเวลาหนึ่ง ขอหยุดใช้แอปนี้เพื่อติดต่อสื่อสารสักระยะ แล้วหลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงเขาก็รายงานว่าตอนนี้เขาอยู่ที่หมอชิตกำลังจะขึ้นรถทัวร์ไปยังตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ อาจไม่มีสัญญาณและไม่อาจได้ติดต่อกันอีก แต่ไม่รู้ผีห่าซาตานตนไหนทำให้เกิดการติดต่อกันได้เขาจึงบอกว่าเดินทางมาถึงยังสงบสถานแล้ว คงต้องเลิกติดต่อสื่อสารเสียที เขาเชื่อแบบนั้นแม่นมั่น
‘คนเราจะพบความสงบสุขเมื่อเราพอใจสิ่งที่มี’ ครูบาอาจารย์สอนไว้ ชนะชัยพิมพ์ข้อความนี้ในสเตตัสแอปฟ้าของเขา
เขาพอใจในสิ่งที่เขามีสุด ๆ ในตอนนี้ ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้ เป็นความพอดีที่ดีพอที่สุดแล้วสำหรับเขา แล้วค่อยปิดมือถือลงและไปนั่งสมาธิต่อ และระหว่างนั้นทุกครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงเขาต้องกลับมาเปิดดูว่ามีคนกดไลค์ไปกี่คนแล้ว
จะมีคนเห็นด้วยกับความพอดีนำมาซึ่งความสงบกับเขาไหม และเห็นด้วยมากน้อยเพียงไร คนไหนที่รู้จักเขาจริง ๆ และรู้จักตัวเองจริง ๆ คนที่เห็นด้วยกับเขา และเหมาะจะเป็นเพื่อนกับเขาอย่างแท้จริง ส่วนคนที่ไม่เห็นด้วยที่แสดงออกด้วยการไม่กดไลค์เขาจะไม่ถือว่าเป็นความผิดแต่อย่างใดแค่ไม่เห็นด้วยกับเขา เรามีบางอย่างที่ไม่ตรงกัน อาจจะเป็นเพื่อนแบบห่าง ๆ ผิวเผิน ๆ แต่ถ้าใครกดเลิฟ ถือว่าเป็นเพื่อนรัก รักตายเลย
ใบหน้าเขาผ่องใส เมื่อมองผ่านแสงแดดทอประกายจนคนคิดว่าเพราะแสงแดดหรือเปล่า แต่อันที่จริงมันเป็นความผ่องใสที่ผุดขึ้นมาจากภายในของเขาเองต่างหาก เจ้าลิงตูดแดงที่ปีนอยู่บนต้นลั่นทมรู้ดี รู้ดีกว่าตัวเขาเสียอีก มันจึงเอาก้อนหินปาใส่ใบหน้าคิดว่าใบหน้านั้นเป็นเทพเจ้าปั้น ทำให้ภูเขาไฟกลางอกเขาประทุขึ้นมา ความสงบที่เกิดขึ้นมายาวนานตั้งแต่เช้าตรู่กลับโดนทำลายด้วยก้อนหินเล็ก ๆ ก้อนเดียว แต่เขาก็สงบลงได้เมื่อคิดถึงว่ามีคนมากดไลค์ 80 คนแล้วเป็นจำนวนที่น่าพอใจ ถ้าดีมันควรสูงขึ้นกว่านี้ ถ้าถึง 8,000 เขายอมให้เจ้าจ๋อเอาก้อนหินใหญ่ทุ่มใส่เลย โดยเขาสัญญาว่าจะไม่โกรธ เพราะมีความหอมหวานอื่นมาทดแทนแล้ว คิดได้ดังนั้นใจของเขาจึงสงบลงอีกครั้ง
เมื่อนั่งจนเมื่อยเขาจึงลุกยืนขึ้น เป็นการยืนให้กับชัยชนะที่มีคนกดไลค์ 180 แล้ว แม้ยังไกลห่างจาก 8,000 มันก็น่ายินดีพอที่จะเฉลิมฉลองด้วยการเดินไปเดินมาที่เรียกว่าเดินจงกรมจากม้านั่งตรงนี้ไปสุดทางเดินตรงนั้น ตรงจุดปลายที่แดดส่องเป็นลำและเมื่อเขาเดินไปถึงผีเสื้อสามสี่ตัวบินมาจากไหนไม่รู้บินมาล้อมรอบผู้มีความสงบเย็นเช่นเขา ช่างเป็นคนที่มีบุญแค่ไหนผีเสื้อหายากจึงจำเพาะเจาะจงบินมาเกาะที่ไหล่เขาถึงสี่ตัว น่าเก็บภาพไว้ เขาจึงเอามือถือมาถ่ายรูป ซึ่งตอนนั้นผีเสื้อบินจากไปตัวหนึ่งแล้ว แต่เขาก็คิดว่ามันช่างน่าอัศจรรย์ใจอยู่ดีที่ยังเหลืออีกสามตัว และไม่รอช้าอัพโหลดภาพนั้นในสเตตัสและอย่างไม่กลัวว่าคนจะกดไลค์ภาพนี้มากกว่าสเตตัสที่แล้ว แค่นี้เขาก็มีความสุขขึ้นมาอย่างประหลาด สุขที่ผุดขึ้นมาจากกลางใจและยังมีเมตตาเผื่อแผ่ไปยังผีเสื้ออีกสามตัวนั้นด้วย
เขาไม่ได้ปรารถนาโอ่อ่าสถานแค่โขดหิน เนินดิน ทุ่งหญ้า ที่ที่ไม่ต้องมีความขลึมขลังเขาก็สามารถปฏิบัติธรรมอยู่ได้ คืนนี้เขาต้องเข้าห้องพักเขาไปที่สำนักงานเขาแค่เอามุ้ง เอาเสื่อ เอาหมอน เอาผ้าห่มไป ลายไหนก็ได้ ขอแค่ไม่ใช่สีโทนร้อน เขาต้องการสีโทนเย็นเพื่อให้ใจสงบผ่อนคลายเหมาะแก่การนอนหลับ เขาไม่ได้เรื่องเยอะเลยเขาคิดเช่นนั้น ไม่วายใจคิดถึงว่า สองสเตตัสที่ลงไปจะได้รับกี่ล้านไลค์ ไม่ใช่สิพูดเกินไป ไม่รู้จะได้กี่ร้อยไลค์ เขาเป็นคนมักน้อยและพอใจกับอะไรง่าย ๆ สักพันขึ้นน่าจะโอเค
เขาคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่่เราจะขอที่ปิดตาจากสำนักงาน เพราะอย่างเราอยู่บนเครื่องบินที่มีแสงจันทร์ส่องเข้ามากระทบนัยน์ตา พระจันทร์ที่นี่ก็คงมีความสว่างไม่ต่างกัน แต่เขากลับพบว่าสิ่งที่ทำให้เขานอนไม่หลับจริง ๆ คือผลของยอดไลค์ทั้งสองสเตตัสนั่นมันกวนใจเขาอย่างยิ่ง
เขาจึงตั้งใจเด็ดเดี่ยวกดปิดมือถือไปเลย
และอย่างไม่ทันตั้งตัว 15 นาทีต่อมาไอ้นิ้วโป้งมันก็ประชุมนอกรอบกับนิ้วชี้ และไปหว่านล้อมนิ้วกลางให้เห็นตรงกันในการเปิดมือถือขึ้นใหม่ เป็นสามเสียงในห้าเสียงถือว่ามากพอ และเป็นประชาธิปไตยพอที่จะเปิดมือถือ โดยอ้างเหตุความไม่สงบใจและความไม่สบายใจเป็นหลัก จนกว่าจะเห็นว่ารูปแรกยอดไลค์ 200 รูปสอง 220 นั่นจึงทำให้หัวใจอิ่มเอม ปรีดิ์เปรมมีความสุขและสงบลงได้ เขาจึงไหลเข้าสู่นิทราแบบสบายใจหาได้มีสิ่งใดติดขัดหรือฉุดรั้งเขาอีก เขาคิดเสมือนเดินจูงมือเพื่อนรักกว่า 420 คนเข้าสู่นิทราโดยพร้อมเพรียงกัน
ยามเช้าสิ่งแรกที่เขาทำคือความรู้สึกตัว เขารู้ถึงความอยากเปิดมือถือ เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงอดใจไว้ก่อน เราไม่ควรทำตามความอยากตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นชีวิตจะถูกตัณหาขับเคลื่อนชีวิต เขารู้สึกพึงพอใจในประโยคนี้และพิมพ์เป็นสเตตัสใหม่ในเช้านี้ แต่ก็อีกนั่นแหละ เขาเห็นถึงความอยากพิมพ์ เขาจึงหยุดไปแค่นั้น เขารู้สึกภูมิใจที่การปฏิบัติธรรมของเขามีความก้าวหน้าอยู่บ้าง เขาอยากเดินไปบอกพระอาจารย์แต่ก็ต้องหยุดไว้ก่อน เกินไปที่จะคิดเช่นนั้น เกิดอาจารย์ให้เขาเป็นมือขวาในการสอนปฏิบัติธรรมเขาคงต้องบอกปฏิเสธไป เนื่องยังไม่พร้อมนั่นอาจทำให้พระอาจารย์เสียหน้าก็ได้
เขาคิดถึงชุดสูทสีน้ำตาลอ่อนตัดกับหนวดเคราของเขาเวลาไปทำงานประจำ เขาจะใส่เสื้อเชิ้ตลายทางข้างในสวมทับด้วยสูทปลดกระดุมออกหลวม ๆ แต่วันนี้เขาสวมเสื้อยืดขาว กางเกงเลขาวเพื่อปฏิบัติธรรมมันช่างสบาย เหมือนปลดเครื่องรัดตัวออกไป สบายอย่างไม่รู้สึกมาก่อนและคิดถึงอิสรภาพทางกาย และอิสรภาพทางใจ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเป็นธรรมชาติเขาชอบมากกว่าต้องใส่เจลหรือโฟมแล้วหวีให้เรียบร้อย ยิ่งเราพึ่งพาสิ่งอื่นให้ได้น้อยที่สุดยิ่งดี คิดดังนั้นก็จึงเปิดแอปฟ้าพิมพ์ลงในสเตตัส ‘ยิ่งเราพึ่งพาสิ่งอื่นน้อยที่สุดเรายิ่งมีความสุขมากขึ้น’ เขาเผลอตัวกดโพสต์ไป เขากลับมาคิดว่าไม่น่าเลยแต่ความรู้สึกผิดมันก็น้อยกว่าความรู้สึกอยากอวดที่ตัวเองตกตะกอนออกมาได้ เขาเหลือบไปดูสองโพสต์ก่อนหน้ายอดไลค์ก็อิ่มใจไม่น้อยเขาไม่ต้องทานข้าวทั้งวันก็ยังได้
กลางวันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เส้นแบ่งกลางคืนกับกลางวันเป็นเพียงเส้นบาง ๆ แต่คืนนี้มันอะไร เส้นมันจึงขึ้นลง และดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเพลง เสียงดนตรี ดังเข้ามาในหูเขา จนอยากขอที่อุดหูจากสำนักงาน เขาไม่คิดเลยว่าวัดป่าเสียงจะดังขนาดนี้เขาคาดหวังความเงียบระดับ 0 – 10 เดซิเบลเท่านั้น แต่นี่อะไรเป็นพันแล้วกระมัง ชาวบ้านข้างวัดจะบวชลูกชายที่วัดประจำอำเภอ มีเจ้าคณะอำเภอเป็นพระอุปัชฌาย์ ใหญ่ไม่เบา เสียงเลยดังแบบไม่เกรงใจใครขนาดนี้ นี่นาคจะบวชอยู่พรุ่งนี้แล้วยังกระดกเหล้าลงคอกับเพื่อนอยู่เลย เมาปลิ้นแล้วจะกล่าวคำขอบรรพชายังไง แต่นั่นเรื่องของมันแต่เรื่องของเขาคือจะหลับยังไงก่อน จะเดินไปบอกก็นับเท้าได้แค่ 2 เท้า ฝั่งนั้นเป็นร้อยคงได้นอนสงบในโลงศพแน่ เขาจึงข่มตาเอา เสียงไม่ได้กวนเรา เราต่างหากที่กวนเสียง เสียงเขาอยู่ของเขาเฉย ๆ เราไม่พอใจเองมิใช่หรือ พอคิดแบบนี้ก็สงบขึ้นมานิดหนึ่ง แล้วก็คิดว่าต้องเปิดเฟซ เขียนด่าในเฟซดีกว่า แต่ก็มาคิดได้ว่า ความสงบที่แท้เกิดจากภายใน เกิดจากตัวเราเองหาใช่ภายนอกไม่ และยิ่งเห็นยอดไลค์โพสต์สามเหยียบร้อยแล้ว ก็อิ่มเอมใจหลับตานอนได้สบาย เสียงเพลงราวกับเสียงแม่กล่อมลูกยังไงยังงั้น
เขาอดแช่งชักหักกระดูกนาคเวรนั่นไม่ได้ ทำให้คนอื่นเดือดร้อนจะได้บุญได้อย่างไรเช้านี้เขาต้องเดินตามพระอาจารย์ไปบิณฑบาตด้วย ขวดแก้วแตกกระจายตามพื้นเต็มถนน ไม่บอกก็รู้ว่าเพราะอะไรพระต้องเขย่งหาทางหลบเศษแก้วเอง หนทางของนาคคนนี้คงต้องโรยด้วยเศษแก้วเป็นแน่ ขอให้แก้วบาดเท้า ขอให้เป็นบาดทะยักตาย นี่เขาอาฆาตแค้นจนใจลอยไปไกลแล้วหรือนี่ นี่และหนาที่เขาว่าสวรรค์อยู่ในอกนรกอยู่ในใจ แทบวิ่งไปรับกับข้าวจากพระอาจารย์แล้วเอาใส่ย่ามแทบไม่ทัน ดีนะไปบวชวัดอื่นไม่ใช่วัดนี้ เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาพิกลและความสงบก็อาบอิ่มไปทั้งหัวใจ
วิวเนินเขาสองข้างทางสวยมากจนเขาอยากถ่ายรูปลงสเตตัสจะทำอย่างไรดีละ รับบาตรทันด้วยได้รูปสวยด้วย เขาจึงวานโยมที่ตักข้าวใส่บาตรพระเสร็จแล้วถ่ายรูปเขากับพระอาจารย์และท้องทุ่งชายเขา แล้วรีบอัพลงสเตตัสทันทีพระอาจารย์มองอย่างเคือง ๆ เขาก็วางเฉย คนเราคิดจะทำการใหญ่ใจต้องนิ่งและรู้จักวางเฉย สเตตัสที่สี่จะได้กี่ไลค์นะ จะตามเพื่อน ๆ ทันไหม แต่ตอนนี้เขาตามพระอาจารย์ไม่ทันแล้วจนต้องรีบเร่งฝีเท้าขึ้น
ที่เขาเห็นตามทางว่าเป็นหมอกที่แท้คือ PM 2.5 ที่เกิดจากการเผาผืนป่าไปทำพื้นที่เกษตรกรรม เห็นจะจะเต็มสองตา สูดเต็ม ๆ ปอดสองข้าง นี่เราหนี PM 2.5 จากเมืองกรุงกลับมาเจอที่ป่าเขาห่างไกลผู้คน จิตใจรู้สึกร้อนรุ่มราวมีไฟป่าผลาญเผาอยู่ข้างใน หาความสงบไม่ได้อีกแล้ว เหมือนความสงบจะโดนหมอกควันปกคลุมไปด้วย กระนั้นเลยความสุขอันใกล้อยู่ในมือเราเอง คว้าไว้ได้ง่าย ๆ กดดูยอดไลค์สเตตัสที่สี่รูปออกบิณฑบาตได้ยอดน้อยกว่าที่คิด ก็เพราะควันพิษนี่เล่าที่ทำพิษ ยอดไลค์หด อารมณ์เสียกดปิดมือถือทันที ไม่มีกำหนดเปิด ยิงยาวไปยันปฏิบัติธรรมเสร็จเลย ขนาดมีรูปครูบาอาจารย์อยู่ด้วยไม่ช่วยดึงยอดไลค์ขึ้นมาเลย
เขาเพิ่งเข้าใจอย่างแท้จริงซึ่งไม่อาจจะมีอะไรแท้จริงกว่านี้แล้วว่า การอยู่ไกล ๆ จากเมืองหลวง จะนำความสงบมาให้ซึ่งมันไม่จริงเลย เขาต้องเดินทางกว่า 600 กิโลเพื่อมาเจอความไม่สงบเหมือนกัน ยิ่งเขาอยู่เรื่อย ๆ ก็ยิ่งเหมือนเล่นเกมจับผิดว่าจะมีอะไรผิดแปลกไปจากภาวะสงบโดยปกติที่ป่าเขาน่าจะมอบให้แต่นี่คือกลับกันยิ่งนับวันยิ่งพบความผิดปกติ ความไม่สงบวุ่นวายมากขึ้น
ใครจะคิดว่าที่สงบสงัดอย่างป่าเขาและยิ่งอยู่ในสถานปฏิบัติธรรมด้วยจะมีเหตุฆาตกรรม เขารู้สึกว่าถ้าเขาไม่รีบรับสารภาพเขาอาจอกแตกตาย เขาฆาตกรรมลูกหนูไปตัวหนึ่ง เขาเผลอนอนทับมันตอนเข้าสู่นิทรารมณ์ ลูกหนูที่แม่มาทิ้งเอาไว้ ลูกหนูที่เขาคิดว่าเป็นกระรอกป่า แต่มันจะเป็นอะไรก็ช่างมันเป็นสิ่งมีชีวิตซึ่งเขาพรากชีวิตไปจากมัน ทำให้ใจเขาไม่สงบเลย แม้จะสารภาพแล้วก็ตาม
แล้วกรรมก็ตามสนองเขาเพราะมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าปรากฏตัวขึ้นซึ่งคราวนี้อาจเป็นเขาเสียเองที่โดนฆาตกรรม งูเหลือมตัวใหญ่เบ้อเริ่มถ้าเขาหายไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไปนอนนิ่งอยู่ในท้องงูตัวดีนี่เอง คิดอีกทีก็ดีนะ นอนนิ่งในท้องงูเหลือมอาจเป็นความสงบที่แท้จริงที่เขาตามหาอยู่ก็ได้
ฉับพลันทันใดความคิดชั่วแล่นว่าเขาควรยอมให้งูเหลือมตัวยาวประมาณสี่เมตร เส้นผ่าศูนย์กลางเท่าลูกบาส แววตาเท่าเมล็ดถั่วเขียวดูเป็นมิตร ถ้าเขายอมดี ๆ เขาจะได้ภาพภายในตัวงูเหลือมซึ่งจะเป็นภาพเดียวในโลก ไม่มีใครเห็นด้านในงูเหลือมแบบที่ตัวเป็น ๆ คิดได้แค่นี้ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ และเมื่อยิ่งคิดถึงยอดไลค์แล้วยิ่งไม่ต้องพูดเลย เกินกว่าจะนับได้จริง ๆ
เขายินยอมพร้อมใจให้งูเหลือมเขมือบเขาเข้าไปในตัวจริง ๆ เหมือนสินค้าที่เลื่อนเข้าสู่เครื่องคิดเงิน พอเข้าไปเขากลับพบว่าภายในงูเหลือมช่างกว้างขวางกว่าที่ตาเห็นภายนอกมาก เป็นห้องดี ๆ แบบในกุฏิเลย มีผ้าห่ม หมอน มุ้ง ที่สำคัญมีห้องน้ำไว้ปลดทุกข์ มีหิ้งพระ สามารถนั่งภาวนาในนี้ได้เลย ส่วนที่เลยไปทางหางก็คือทางเดินจงกรมยาวเหยียดเดินนับไปได้สิบห้าก้าวยังไม่สุด เดินไปเดินมาแบบสบาย ๆ นี่แหละคือสงบสถานที่แท้จริงว่าแล้วเขาก็ถ่ายรูปทางเดินจงกรมในตัวงูเหลือมแล้วโพสต์ลงแอปฟ้าเป็นโพสต์ที่ห้าเขาคิดว่านี่แหละโพสต์ที่พีคที่สุดแล้ว
เขารู้สึกตื่นเต้น และมีความสุข อะดรีนาลีนและเอ็นโดรฟินชิงกันหลั่งไม่หยุด
เอ๊ะ ! เขาเผลอใจเปิดมือถืออีกแล้วหรือนี่
ไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ เขาต้องฝึกเรื่องความรู้สึกตัวใหม่นะเนี่ย เสียงในหัวบอกมา งั้นเริ่มจากการเดินจงกรมในทางเดินจงกรมในตัวงูเหลือมเลยก็แล้วกัน เดินไปก็คิดถึงยอดไลค์ไปเขาไม่เข้าใจจิตใจของเขาถึงฝักใฝ่เรื่องยอดไลค์ขนาดนี้ ผิดแปลกจากมนุษย์มนาคนอื่นหรือเปล่า ต้องไปตรวจสอบสภาพสมองหรือระบบประสาทหรือเปล่าที่ติดยอดไลค์มากมายประดุจว่าเป็นสิ่งเสพติดชนิดหนึ่ง ไปเลิกยาที่วัดถ้ำกระบอกได้หรือไม่ หรือเลิกได้ที่นี่เลยเดี๋ยวนี้เลย
การที่งูเหลือมมันกินเขาเข้าไปทำให้มันกลืนกินอะไรไม่ได้อีกเลย เขาควรใช้โอกาสที่ดีอันนี้ในการปฏิบัติธรรมให้ถึงที่สุดมากกว่าจะมาแคร์เรื่องยอดไลค์อะไรนั่น แต่นิ้วชี้เจ้ากรรมดันไวกว่าสมองจิ้มพรวดเข้าไปในแอปฟ้า ยอดไลค์เป็นล้านผู้คนชื่นชมถล่มทลายกลายเป็นเพียงภาพฝัน
“ตอแ_ล”
“ในท้องงูเหลือมจริง ๆ หรือนี่”
“เล่นมุกอื่นจะเข้าท่ากว่านะ”
“เอาเวลาไปปฏิบัติธรรมเถอะ”
“ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว”
“ทำไงผมจะเจอเหมือนพี่ พี่อยู่โรงบาล เอ้ย ป่าไหนเหรอ”
“รับยาที่ช่องห้าเลยครับ”
และอีกนับหลากหลายข้อความที่โดนถล่มยับ เขากลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ไม่มีใครเชื่ออีกต่อไป เขาเขวี้ยงมือถือไปสุดทางเดินจงกลมอย่างโกรธแค้น และเศร้าแสน ผิดหวังในเวลาเดียวกัน
หลังร่ำไห้กับความผิดหวังอย่างรุนแรงแล้ว เขาสังเกตผนังที่เขานั่งพิงอยู่มันเหมือนขยับได้ ไม่ใช่ขยับไปมาตามการหายใจหรือเคลื่อนตัวของเจ้างู แต่มันขยับแบบสามารถเปิดเข้าไปข้างในได้ เขาลังเลรีรอแป๊ปนึงเพราะไม่รู้ว่าจะเปิดไปเจออะไร แต่เมื่อคิดว่ามาอยู่ในท้องงูเหลือมก็ประหลาดอยู่แล้วไม่ต้องกลัวอะไรที่ประหลาดกว่านี้อีกหรอก เขาจึงเปิดเข้าไป จะบ้าตาย ! ยังมีอีกห้องหนึ่งที่มีเคาน์เตอร์บาร์และขวดเหล้าแพงๆ เรียงรายกันอยู่แน่น เรียกว่าจัดเต็มกันเลยทีเดียว สามารถดื่มจนเมาหัวราน้ำได้ไม่ยาก หรือจะดื่มเพื่อความสุนทรีย์ มันคือความหลงมัวเมา คืออีกด้านหนึ่งของการตื่นรู้ จะรู้หรือจะหลงคุณเลือกได้เอง มีให้หมดทั้งเคาน์เตอร์บาร์และทางยาวเดินจงกรม อยู่ที่เขาจะเลือก นอกจากจะปวดหัวกับเรื่องมือถือยังมีเรื่องประหลาดเหล่านี้เข้ามาก่อกวนจิตใจที่มุ่งหาความสงบอีกหรือนี่
ทำไมเขาถึงต้องแสวงหาความสงบเหรอ ก็เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้มีชีวิตที่สงบเงียบจริง ๆ ทำแต่งานในวงการโฆษณามีชีวิตที่หวือหวาแต่ต้องแข่งกับเวลาตลอดเวลา ทำงานภายใต้ความกดดันที่รับเงินลูกค้านับร้อยล้านบาทมาบริหาร สินค้าจะขายได้มากแค่ไหน ภายใต้งานครีเอทีฟแบบนี้ เขาทำงานแบบข้ามคืน บางทีก็ไม่ได้นอนหลายคืน เพราะวิตกว่ามันเป็นไอเดียที่ดีที่สุดแล้วหรือยัง จนระบบประสาทปั่นป่วน เป็นโรควิตกกังวลและซึมเศร้าขนาดหนัก ขนาดฆ่าตัวตายได้เลย แล้วการยอมให้งูเหลือมเขมือบเขาเป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่ เขาอยู่ในสังคมที่ต้องชิงดีชิงเด่น แข่งขัน และต้องการการยอมรับในระดับที่สูงปรี๊ด ไม่แปลกถ้านอกเวลางาน กลับสู่ชีวิตจริง เขาจะต้องการการยอมรับเหมือนกัน ดูจากการมีจิตจดจ่อแต่ยอดไลค์นั่น เขาคิดว่าเขาตัดสินใจดีแล้วที่จะไปต่อ เขากลัวว่าเขาจะหลงเพลินอยู่กับสุราเมรัยที่มาล่อลวงนั่น จึงตัดสินใจเดินออกมา จากปากงูเหลือมโดยที่ทิ้งมือถือเอาไว้ในตัวมัน เขาเพิ่งรู้แน่นอนแล้วว่าการที่ใจเขาไม่เคยเข้าถึงความสงบเสียทีมาจากมือถือเครื่องเดียว เขายิ้มเยาะให้กับเขาคนเก่าที่ยืนข้าง ๆ ให้กับคนที่กินเหล้าเสียเมามายในท้องงู และคนที่มัวแต่ควานหาโทรศัพท์ที่สุดทางเดินจงกลม
เขาค้นพบอิสระที่แท้จริงกลางใจแล้วในที่สุด
หลังจากเดินในป่าอย่างเด็ดเดี่ยวและเดียวดายด้วยความสงบมาสักพักเขากลับนึกอะไรตื้น ๆ ที่มันก่อความรำคาญใจขึ้นมาอีกไม่หยุดไม่หย่อน
งูเหลือมตัวนั้นมันอยู่ไหนนะ เขาต้องใช้โทรศัพท์ ไม่ใช่จะดูยอดไลค์อะไรนั่นหรอกนะ แต่จะคุยงานด่วนต่างหากที่เขาพึ่งนึกถึงงานด่วนนี้ขึ้นมาได้ฉับพลันไม่รู้ภูติผีตนใดกระซิบบอก.
........................................................................
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
