บทกวี : คุณและคุณอีกคนฯ : ธวัชชัย ทนทาน

คุณและคุณอีกคนบนถนนสายอักษรคู่ขนานกับช่องทางกาลเวลา :
ความซับซ้อนและความเสน่หาของนักเล่าเรื่องอีกคนบนเส้นแบ่งเวลาที่ไม่อาจย้อนกลับแต่อาจสัมผัสได้ถึงความลับอีกมุมหนึ่งในใจกลางของหลุมดำคอร์สสัมมนาชีวิตครึ่งหลัง

 

เดินทางมาถึงอีกฟากของจักรวาลแล้ว

เหยาะย่างเนิบช้าต้องมีลูกหลานมาประคองแขน

นอนเหมือนผักเหี่ยว ๆ บนเตียงราคาถูก

ความลืม

สะสมเต็มสมอง

จมูกคุณจะได้รับกลิ่นเพียงความว่าง

สายตาเห็นความจริงเป็นม่านสีขาว

ท้องทะเลชีวิตซัดไม้ใกล้ฝั่งขึ้นฝั่งทุกนาที

ยามค่ำคืนที่เงียบสงบ

คุณจะได้ยินเสียงกระดูกคุยกับขากรรไกร

ค่อยๆเปื่อยยุ่ย

ค่อย ๆ เลาะ ค่อย ๆ เล็ม

 

คุณเขียนบทกวีผ่านชีวิต

คุณคลี่อากาศออกมาเป็นแผ่นกระดาษเรืองรอง

แต่ความลืมหลง

ทำให้เชื่องช้าลงเรื่อย ๆ

กวีกลายเป็นไม้ใกล้ฝั่ง

เหงา โดดเดี่ยว

มองภาพคุณพ่อคุณแม่ที่แขวนผนังน้ำตามันก็ลื่นไหล

 

หลังเที่ยงคืนคุณกลายเป็นเด็ก

คุณลากก้อนเมฆมาตรงมุมหน้าต่าง

มือเหี่ยวย่นจัดวางคำในอากาศ

คุณยิ้มไม่ต่างกับเด็กทารก

ผมเห็นคุณบ่นพึมพำเมื่อเขียนบทกวีเสร็จ

หลังจากนั้นคุณก็เป่าบทกวีบนก้อนเมฆ

ให้รี่ไหลไปช้า ๆ ตามร่องธารกาลเวลา

คุณหลงลืม

ท่ามกลางรอยยิ้ม

คืนนี้ถ้าคุณไม่หายใจ

คุณจะหยุดชมดอกดาวอยู่ที่พุ่มรั้วทางช้างเผือก

บทกวีของคุณเขียนสมบูรณ์แล้ว

คุณหายใจเฮือกสุดท้าย

จนดาวบางดวงร่วงตก

ลมไร้ชื่อครางแผ่ว

 

ผมเห็นบทกวีชิ้นสุดท้ายที่เพิ่งไหลไปในจักรวาล

คุณอีกคนผลิบาน

เพื่อให้น้ำตาอีกฝั่งซึมไหล

การดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์

ความทรงจำจะอยู่ข้างฝาผนังบ้าน

แม้ว่าบ้านที่คุณเคยอยู่จะไม่มีคุณอยู่แล้ว.

 

............................................................

ธวัชชัย ทนทาน

 

Link ที่เกี่ยวข้อง

 

              “บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”  

 

               วรรณกรรมออนไลน์