บทกวี : คุณและคุณอีกคนฯ : ธวัชชัย ทนทาน
คุณและคุณอีกคนบนถนนสายอักษรคู่ขนานกับช่องทางกาลเวลา :
ความซับซ้อนและความเสน่หาของนักเล่าเรื่องอีกคนบนเส้นแบ่งเวลาที่ไม่อาจย้อนกลับแต่อาจสัมผัสได้ถึงความลับอีกมุมหนึ่งในใจกลางของหลุมดำคอร์สสัมมนาชีวิตครึ่งหลัง
เดินทางมาถึงอีกฟากของจักรวาลแล้ว
เหยาะย่างเนิบช้าต้องมีลูกหลานมาประคองแขน
นอนเหมือนผักเหี่ยว ๆ บนเตียงราคาถูก
ความลืม
สะสมเต็มสมอง
จมูกคุณจะได้รับกลิ่นเพียงความว่าง
สายตาเห็นความจริงเป็นม่านสีขาว
ท้องทะเลชีวิตซัดไม้ใกล้ฝั่งขึ้นฝั่งทุกนาที
ยามค่ำคืนที่เงียบสงบ
คุณจะได้ยินเสียงกระดูกคุยกับขากรรไกร
ค่อยๆเปื่อยยุ่ย
ค่อย ๆ เลาะ ค่อย ๆ เล็ม
คุณเขียนบทกวีผ่านชีวิต
คุณคลี่อากาศออกมาเป็นแผ่นกระดาษเรืองรอง
แต่ความลืมหลง
ทำให้เชื่องช้าลงเรื่อย ๆ
กวีกลายเป็นไม้ใกล้ฝั่ง
เหงา โดดเดี่ยว
มองภาพคุณพ่อคุณแม่ที่แขวนผนังน้ำตามันก็ลื่นไหล
หลังเที่ยงคืนคุณกลายเป็นเด็ก
คุณลากก้อนเมฆมาตรงมุมหน้าต่าง
มือเหี่ยวย่นจัดวางคำในอากาศ
คุณยิ้มไม่ต่างกับเด็กทารก
ผมเห็นคุณบ่นพึมพำเมื่อเขียนบทกวีเสร็จ
หลังจากนั้นคุณก็เป่าบทกวีบนก้อนเมฆ
ให้รี่ไหลไปช้า ๆ ตามร่องธารกาลเวลา
คุณหลงลืม
ท่ามกลางรอยยิ้ม
คืนนี้ถ้าคุณไม่หายใจ
คุณจะหยุดชมดอกดาวอยู่ที่พุ่มรั้วทางช้างเผือก
บทกวีของคุณเขียนสมบูรณ์แล้ว
คุณหายใจเฮือกสุดท้าย
จนดาวบางดวงร่วงตก
ลมไร้ชื่อครางแผ่ว
ผมเห็นบทกวีชิ้นสุดท้ายที่เพิ่งไหลไปในจักรวาล
คุณอีกคนผลิบาน
เพื่อให้น้ำตาอีกฝั่งซึมไหล
การดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์
ความทรงจำจะอยู่ข้างฝาผนังบ้าน
แม้ว่าบ้านที่คุณเคยอยู่จะไม่มีคุณอยู่แล้ว.
............................................................
ธวัชชัย ทนทาน
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”