บทกวี : อาวุธในสงครามความอดอยาก : ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
บทกวี : อาวุธในสงครามความอดอยาก : ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
เรากำลังทำสงครามความอดอยาก
ผลพวงจากเชื้อร้ายมองไม่เห็น
ยิ่งยืดเยื้อยาวนานยิ่งลำเค็ญ
ความทุกข์เข็ญขยายตัวทั่วแผ่นดิน
ต้องปรับตัวปรับใจให้อยู่รอด
ถึงคราวกอดตัวเองบ้างอย่าร้างสิ้น
แม้นบางครั้งเสียงร่ำไห้ไร้คนยิล
แต่อย่างน้อยเราดื่มกินกำลังใจ
สำคัญคือกำลังใจต้องไม่หมด
ยามรันทดพึงอดทนผ่านพ้นให้ได้
ปลอบตน-คนข้างข้างอย่าห่างไกล
ประคองให้ผ่านวิกฤติโควิดนี้
ทั้งชีวิตมิเคยเห็นกลับได้เห็น
ความลำเค็ญแร้นแค้นแสนป่นปี้
สงครามโรครุกล้ำมาข้ามปี
แล้วจะมีถึงปีไหนยังไม่รู้ !
ฉะนี้ กำลังใจเรื่องใหญ่ยิ่ง
คือด่านแรกของหลายสิ่งที่สั่งสู้
เพื่อมีแรงได้ก้าวต่อ, ต้านศัตรู
ความหดหู่จะค่อยเร้นมองเห็นทาง
เพราะเราทำสงครามความอดอยาก
ตัวลำบากแสนสาหัสคอยขัดขวาง
แต่ถ้าใจไม่ท้อถอยปล่อยเคว้งคว้าง
แสงสว่างจักคืนฟ้าส่องหาเรา.
............................................
ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน
Link ที่เกี่ยวข้อง
“บางกอกไลฟ์นิวส์” เปิดรับ “เรื่องสั้น” และ “บทกวี”
